دور از او

جولی کریستی در فیلم دور از او در نقش فیونا، زنی ظاهر می‌شود که سرزنده و باوقار به نظر می‌رسد، اما در حال تسلیم شدن به آلزایمر است. زوال عقل پیشرونده، آنچه به نظر یک ازدواج افسانه‌ای با گرنت (با بازی گوردون پینسنت، در نقش‌آیی ظریف و دقیق) استاد سابق دانشگاه است را از هم می‌پاشد. آنها که ۴۴ سال ازدواج کرده‌اند (و فرزندی ندارند)، روزهای خود را با آشپزی، قدم زدن، اسکی و خواندن برای یکدیگر در کلبه چوبی کنار دریاچه می‌گذرانند و تقریباً به همراهی دیگران نیازی ندارند. تا زمانی که فیونا شروع به گذاشتن قابلمه‌های تازه شسته‌شده در یخچال می‌کند. و دیگر نمی‌تواند تلفظ کلمه «شراب» را به یاد بیاورد یا معنی آن را بداند، حتی زمانی که بطری را در دستش نگه می‌دارد. در نهایت، بیست سال باشکوه آخر که با هم در گوشه‌ای از بهشت خصوصی خود گذرانده‌اند، از هم جدا می‌شوند و فقط درد خاطرات قدیمی — «همه آن صندل‌ها، گرنت»، فیونا با اشاره به خیانت‌های او می‌گوید، «همه آن دختران زیبا» — او را همراهی می‌کنند. وقتی فیونا تصمیم می‌گیرد به یک مرکز مراقبت‌های ویژه نقل مکان کند، به نظر می‌رسد که او گرنت را ترک می‌کند. و وقتی او احساسات خود را با آبری (با بازی مایکل مورفی)، مردی که قبلاً می‌شناخت، تجدید می‌کند، به نظر می‌رسد که او گرنت را به طور کامل رها کرده است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش آلزایمر در فیلم صحبت کنند. آیا به نظر می‌رسد نگاهی واقع‌گرایانه به این بیماری و تاثیر ویرانگر آن بر خانواده‌ها دارد؟ آیا چیزی در این فیلم شگفت‌انگیز است؟ پیام فیلم در مورد پیری چیست؟ آیا تصویر فیلم از پیری مشابه بیشتر فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی است؟ ازدواج در فیلم چگونه به تصویر کشیده شده است؟

والدین باید بدانند که اگرچه این درام تاثیرگذار احتمالاً برای نوجوانان جوان از نظر مسائل جنسی، زبان و خشونت خیلی زیاد نیست، اما به موضوعات بزرگسالانه‌ای مانند بی‌وفایی می‌پردازد و این موضوعات را با ظرافت و حساسیت مورد بررسی قرار می‌دهد. تماشای پیشرفت بیماری آلزایمر نیز می‌تواند دردناک باشد و نوجوانان ممکن است به راهنمایی برای درک و پردازش آن نیاز داشته باشند. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

دور از او (بر اساس داستان کوتاه آلیس مانرو به نام خرس از کوه آمد پایین) فیلمی زیباست. این فیلم نه تنها درباره ویرانی یک بیماری است، بلکه مدیتیشنی دقیق بر ازدواج است، گناهانی که بخشیده اما فراموش نشده‌اند و قدرت دگرگون‌کننده عشق پایدار. کارگردانی سارا پلی به همان اندازه ظریف و ماهرانه است، این اولین فیلم بلند اوست، همانطور که در بازیگری ماهر است. او می‌داند که چه زمانی باید مکث کرد و چه زمانی باید دور شد، چه زمانی باید بلند صحبت کرد و اغلب چه زمانی باید ساکت ماند. (کارگردان اتم اگویان که این فیلم را تهیه کرده است، حتما به خوبی به او آموزش داده است. برخی از عناصر فیلم‌نامه بازتاب مینیمالیسمی است که در فیلم پس از آن زندگی او به نمایش گذاشت، فیلمی که سارا پلی در آن بازی کرد.)پولی حس شوخ طبعی هم دارد، درست مثل نحوه‌ای که مدیر مرکز را به تصویر می‌کشد، کسی که به طرز آزاردهنده‌ای تقریبا هر جمله‌ای از تور خود را با "همانطور که می‌بینید" شروع می‌کند. المپیا دوکاکیس هم به نقش اوبری، همسرش، که می‌توانست نقش ضعیفی باشد، محتوا می‌بخشد. اما این درام فوق‌العاده کاملا متعلق به کریستی است. او در نقش فیونا هم آسیب‌پذیر و هم قدرتمند است، همانطور که عشق در زندگی واقعی هم غنی و هم پیچیده است.