دختر با گوشواره مروارید

بر اساس رمان تریسی شوالیه درباره دختری که در پرتره‌ای از هنرمند یوهانس ورمر گوشواره مروارید به گوش دارد، این فیلم داستان گریت (اسکارلت جوهانسون) را روایت می‌کند. این دختر جوان به عنوان خدمتکار در خانه آشفته ورمر استخدام می‌شود، جایی که همه چیز به کارایی هنرمندی بستگی دارد که بسیار کند کار می‌کند و به دلخواه حامی اوست که ممکن است بیشتر به مدل علاقه‌مند باشد تا نقاشی‌ها. گریت روسری شبیه راهبه‌ها را بر سر می‌کند که موهایش را می‌پوشاند. او آنچه را به او گفته می‌شود انجام می‌دهد و به کار خود ادامه می‌دهد. اما او چیزهایی را متوجه می‌شود، مثل اینکه نباید پنجره‌های استودیو ورمر را بشوید، زیرا ظاهر نور را که او سعی در به تصویر کشیدنش دارد، تغییر می‌دهد. ورمر (کالین فرث)، که او هم اهل حرف زدن نیست، به شیوه‌ای که او به هنر واکنش نشان می‌دهد، پاسخ می‌دهد. از او می‌خواهد تا در ترکیب رنگ‌هایش به او کمک کند و برخی از تکنیک‌های نقاشی‌اش را به او نشان می‌دهد. حامی او، ون روجون (تام ویلکینسون)، به گریت علاقه‌مند است. و از آنجایی که علاقه او برای بقای خانواده ورمر حیاتی است، مادرزن سختگیر ورمر (جودی پارفیت) هر کاری را که بتواند برای خوشحال نگه داشتن او انجام می‌دهد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل انتخاب‌های گریت و اینکه چگونه در زندگی واقعی، این نقاشی که قرن‌ها پیش خلق شده بود، الهام‌بخش تخیل یک نویسنده برای خلق این داستان بوده است، صحبت کنند.

این فیلم حاوی صحنه‌ها و تصاویر قوی جنسی است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلم زیبای دختر با گوشواره مروارید، نگاهی است به ضرورت‌های هنری، فرآیند خلاقانه و نحوه نگاه ما به اشیا. و قدرت، پول و رابطه جنسی. فیلم به‌خوبی سایه‌ها و نورهای دلفت ورمر را به تصویر می‌کشد. چهره اسکارلت جوهانسون به‌اندازه پرتره دختری که نقش او را بازی می‌کند، پیچیده و خیره‌کننده است. او شگفتی‌ای از ظرافت بیان است. وقتی در نهایت روسری خود را برمی‌دارد و موهایش را نشان می‌دهد، صحنه‌ای بسیار صمیمی و شهوانی را رقم می‌زند.اما فیلم در پرداختن به برخی از مسائلی که در مورد سایر اعضای خانواده مطرح می‌کند، کمتر موفق است، از جمله تضاد هنر و تجارت، جنسیت و قدرت، ارباب و خدمتکار، والدین و فرزند. حل و فصل وضعیت گریت به صورت دست و پا شکسته و تقریباً به عنوان یک فکر پسین انجام می‌شود. شاید تضاد نهایی بین کتاب و فیلم باشد. خود ورمیر درک می‌کند که چگونه تصاویر بر ایده‌ها غلبه می‌کنند. در پایان، بعد از شوخی و اغوا، در نهایت اجازه می‌یابد تا به پرتره مشهور نگاه کنیم، همچنان جذاب‌تر و کامل‌تر از هر تلاشی برای تکمیل آن.