خانه‌ای پیش از تاریکی

هوم بيفور دارک، بر اساس زندگی واقعی هیلده لیسیاک، روزنامه‌نگار جوان، داستان هیلده لیسیاک ۹ ساله (بروکلین پرینس) را روایت می‌کند که بعد از از دست دادن شغل روزنامه‌نگاری پدرش (جیم استرجس) و نقل مکان خانواده به شهر ساحلی کوچک زادگاهش، به دنبال ماجراجویی‌های جدید است. علی‌رغم توصیه‌های والدینش برای برخوردی ملایم‌تر با زندگی و انتقاد خواهر بزرگترش، ایزی (کایلی راجرز)، هیلده بلافاصله درگیر یک معمای محلی می‌شود، وقتی که یکی از همسایگان در یک اتفاق مشکوک جان خود را از دست می‌دهد. تحقیقات هیلده همچنین راز دیگری را آشکار می‌کند که پدرش ترجیح می‌داد در گذشته باقی بماند: مرگ مشکوک دیگری در گذشته دور.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی که بر اساس زندگی افراد واقعی ساخته شده‌اند، صحبت کنند. آیا سریال «خانه قبل از تاریکی» زندگی واقعی هیلده لیزیاک را به درستی به تصویر می‌کشد؟ یا از داستان او به عنوان یک نقطه شروع برای روایت یک داستان معمایی استفاده می‌کند؟ کدام روش را ترجیح می‌دهید؟ آیا زندگی افراد واقعی تا چه حد می‌تواند جذاب یا دراماتیک باشد که داستان‌هایشان به درستی روایت شود؟
• خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد اینکه آیا هیلده یک الگوی مناسب است صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید توانایی او در ایستادن در مقابل بزرگسالان و همکلاسی‌هایش واقع‌گرایانه است؟
• هیلدا چگونه کنجکاوی، ارتباط و پشتکار را نشان می‌دهد؟ چرا این نقاط قوت شخصیتی مهم هستند؟

والدین باید بدانند که «خانه قبل از تاریکی» یک درام در مورد یک خبرنگار ۹ ساله است که وقتی خانواده‌اش به شهر ساحلی کوچکی که پدرش در آن بزرگ شده بازمی‌گردند، راز و رمزی را کشف می‌کند. این سریال بر اساس گزارش‌های واقعی هیلده لیسیک ساخته شده و از زندگی او به عنوان نقطه شروع برای روایت داستانی تخیلی استفاده می‌کند. هیلده لیسیک (با بازی بروکلین پرینس) در این سریال، الگوی فوق‌العاده‌ای برای جوانان است که با شجاعت به دنبال علایقش است، بی‌وقفه به دنبال حقیقت می‌گردد و کنجکاوی، پشتکار و مهارت ارتباطی قابل توجهی را به نمایش می‌گذارد. خانواده لیسیک بسیار صمیمی و حمایتگر هستند، والدین هیلده به طور مکرر او را تشویق می‌کنند و از او حمایت می‌کنند، و حتی خواهر بزرگتر هیلده در لحظات بحرانی از او پشتیبانی می‌کند. اگرچه مرگ دو نفر در خط داستانی سریال وجود دارد، اما ما هیچ جسدی یا خونی را نمی‌بینیم، اما خودروهای پلیس را مشاهده می‌کنیم، در مورد جرایم می‌شنویم و شاهد آن هستیم که دانش‌آموزان دبستانی در تاریکی به طور پنهانی به دنبال کشف رازها هستند، ظاهراً در خطر هستند. صداهای ترسناک و موسیقی این صحنه‌ها را همراهی می‌کنند و ممکن است بینندگان جوان‌تر یا حساس را بترسانند. الفاظ زشت به ندرت استفاده می‌شوند، اما کلماتی مانند "s--t"، "damn" و "ass" به کار رفته‌اند، و هیلده توسط خوانندگانی که از گزارش‌های او ناراحت شده‌اند، مورد توهین قرار می‌گیرد و او را با الفاظی مانند "freak"، "weirdo"، "loser" و "ugly" خطاب می‌کنند. اگرچه شخصیت اصلی این سریال یک دانش‌آموز کلاس چهارم است، اما ممکن است برای بینندگانی با سن مشابه، ترسناک و کند باشد؛ نوجوانان و بزرگسالان ممکن است آن را بیشتر دوست داشته باشند. این سریال انتخاب مناسبی برای تماشای خانوادگی برای خانواده‌هایی با کودکان بزرگتر است.

بروکلین پرنس در نقش یک خبرنگار جوان در حال رشد فوق العاده است که حال و هوایی بین ورونیکا مارس و نانسی درو دارد، به جز اینکه او خیلی کوچکتر است. در عصری که اعتبار مطبوعات به شدت افت کرده است، تغییری که به طور غیر مستقیم و به طور خلاصه با کلیپی از فیلم همه مردان رئیس جمهور که هیلده از حفظ می خواند، خلاصه می شود، هیلده یک روزنامه نگار مبارز و پرافتخار است، که پدرش که خبرنگار است به او توصیه می کند که حقیقت را پیدا کند و بگوید. و جادو و جادوگری واقعی در صحنه هایی وجود دارد که هیلده با عزم راسخ در اطراف جمع آوری حقایق می چرخد، قبل از اینکه به کامپیوترش در اتاق نشیمنش برگردد، در حالی که کپی را تایپ می کند، دوربین به سمت پایین حرکت می کند تا به ما نشان دهد که این خبرنگار سخت کوش و مصمم پاهایش آنقدر کوتاه است که وقتی روی صندلی اداری می نشیند پاهایش آویزان می شود. مطمئنا با چنین دختری در کار، شهروندان می توانند کمی راحت تر استراحت کنند، با دانستن اینکه او در حال ریشه کن کردن دردسر است.درام این سریال در همه‌ی جنبه‌ها به خوبی شاهزاده نیست. راز اصلی سریال کمی نپخته است؛ گاهی چرخ‌ها می‌چرخند، اغلب در قالب فلش‌بک‌هایی که بارها و بارها به ما می‌گویند اتفاق بدی پدر هیلده را از شهر زیبا و کوچک‌شان دور کرده است. و بسیاری از بینندگان ممکن است بپرسند چرا والدین هوم بِفُر دارک نگران نیستند که بچه‌های مدرسه‌ای‌شان بعد از خوابیدن در شب مدرسه بیرون می‌روند و جرایم را بررسی می‌کنند (اگرچه اگر این بچه‌ها مثل بچه‌های واقعی قفل می‌شدند، احتمالاً هرگز به جایی با کارآگاهیشان نمی‌رسیدند). در نهایت، برای سریالی با یک قهرمان ۹ ساله، داستان‌هایی درباره‌ی قتل، همراه با موسیقی ترسناک و تصاویر تاریک، ممکن است برای بینندگانی به سن و سال هیلده کمی ترسناک باشد. اما شاهزاده با ابروهای درهم و نگاه شدیدش، در نقش اصلی بسیار، بسیار خوب است و بسیاری را وسوسه می‌کند که به هر حال در این سفر همراه شوند. او به پدرش می‌گوید: «من خبرنگارم!» و پدرش در جواب می‌گوید: «تو یک دانش‌آموز کلاس چهارمی هستی!» هر دو درست است و ترفند این سریال خوب این است که شما را متقاعد می‌کند.