مسیر بازتوانی

وقتی مَدی گراهام نوجوان (جسیکا سولا) بعد از یک شب طولانی و مستی روی چمن‌ها بیدار می‌شود، می‌داند که ممکن است اتفاقی افتاده باشد. اما فقط وقتی مشاور مدرسه، سینتیا مک‌درموت (الکسیس کارا) یک بطری آب پر از ودکا در قفل‌کمد او پیدا می‌کند، مدی و مادر بیوه‌اش شارلوت (شارون لیل) با یک انتخاب دشوار روبرو می‌شوند: اخراج از مدرسه یا اقامت در یک مرکز ترک اعتیاد به مدت ۹۰ روز برای شروع مسیر بهبودی. در ابتدا، مگی فکر می‌کند که به او ارتباطی با علف‌های بهاری و گروهی از معتادان رنگارنگی که در درمان ملاقات و به آن‌ها می‌پیوندد ندارد. اما با گذشت روزها و آشنا شدن با هم‌اتاقی‌هایش، متوجه می‌شود که مصرف مواد مخدر و الکل فقط درد درونی‌اش را پنهان می‌کرده است. مسیر بهبودی طولانی است. اما مدی اولین قدم را برداشته است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فضای داستان در مرکز بازتوانی صحبت کنند. آیا این نوع مرکز در واقعیت وجود دارد؟ آیا افراد واقعاً از فرآیندی که در فیلم نشان داده می‌شود، عبور می‌کنند؟ آیا کسی را می‌شناسید که در مرکز بازتوانی بوده یا در خانه‌ای نیمه‌راه یا خانه‌ای برای افراد پاک زندگی کرده باشد؟
• آیا قرار است تماشاگران باور کنند که مَدی معتاد است؟ داستان چه جزئیاتی را برای توضیح مشکلات سوءمصرف مواد او ارائه می‌دهد؟ این سرنخ‌های بصری چگونه با گفته‌های مدی در مورد نحوه مصرف مواد مخدر و الکل توسط او در تضاد هستند؟
• برنامه‌های واقع‌نمای تلویزیونی که در آن افراد معتاد با مشکلات خود دست و پنجه نرم می‌کنند، رایج هستند. برنامه ریکاوری رود چگونه از این برنامه‌ها متفاوت است؟ و چگونه شباهت دارد؟
• شخصیت‌های فیلم جاده رستگاری چگونه خودکنترلی و صداقت را نشان می‌دهند؟ در مورد کار تیمی و شجاعت چه؟ چرا این‌ها نقاط قوت مهم شخصیتی هستند؟

والدین باید بدانند که جاده ریکاوری یک درام در مورد مَدی، دانش‌آموز دبیرستانی است که به همراه گروهی از دیگر جوانان به یک مرکز ترک اعتیاد فرستاده می‌شود. این شخصیت زیر سن قانونی در فیلم، شات مشروب می‌خورد و از بطری الکل نوش جان می‌کند، سیگار می‌کشد، کوکائین استنشاق می‌کند و ماری‌جوآنا می‌کشد، قبل از اینکه در مرکز بازپروری بستری شود. اشاره‌های مختصری به رابطه جنسی وجود دارد: شخصیت اصلی به انتخاب خودش باکره است. دختری خواب‌هایی از پدرش می‌بیند که در یک تصادف اتومبیل درگذشته است؛ جراحات او در خواب‌ها قابل مشاهده است. فحش‌های مختصری مثل «احمق» و «لعنتی» و عبارات زشت مثل «تو پیچوندی» به ندرت شنیده می‌شود. شخصیت‌ها مشکلات شخصی خود را مثل از دست دادن حضانت فرزندانشان به دلیل سوء مصرف مواد مخدر بیان می‌کنند؛ برخی از شخصیت‌ها دوباره به اعتیاد روی می‌آورند و در فیلم در حالت مستی و/یا مستی دیده می‌شوند. خانواده در فیلم حضور دارد و مراقب است؛ مرکزی که مدی در آن ساکن است، حمایتی و مفید است و رهبری موثری دارد.

داستان‌های رستگاری نوجوانان الکلی در دهه ۱۹۷۰ محبوب بودند، اما این درام واقع‌گرایانه و خردمندانه، هوشمندانه‌تر از آن است که بخواهد مشکلات شخصیت اصلی را در یک فیلم دو ساعته با تبلیغات خلاصه کند. مِدی شخصیت پیچیده و شگفت‌انگیزی است -- گاهی مغرور و گاهی شیرین، با لایه‌ای از طنز و بی‌تفاوتی که در زیر آن درد پنهان شده است. با آشنا شدن تدریجی مخاطب با او و سایر ساکنان بهارزار، ما شروع به درک اشتباهاتی می‌کنیم که آنها مرتکب شده‌اند (گاهی تکراری) تا به آنجا برسند، و همچنین مشکلاتی که آنها را عقب نگه داشته است. مِدی به زودی درک می‌کند که حتی اگر او و سایر ساکنان تجربیات و پیشینه‌های بسیار متفاوتی داشته باشند، دردهای مشابهی را به اشتراک می‌گذارند. با همبستگی آنها برای ترمیم زندگی‌های شکسته‌شان، مِدی متوجه می‌شود که راه‌های دیگری برای مقابله با از دست دادن و درد وجود دارد، به جز غرق کردن آنها در مواد شیمیایی، و حتی اگر او یا عزیزانش اشتباه کنند، جامعه‌ای منتظر است تا از او حمایت کند. جاده بهبودی یک درام بسیار انسانی است که برای کل خانواده فوق‌العاده است، به خصوص برای خانواده‌هایی که اعضای آنها با سوء مصرف مواد دست و پنجه نرم می‌کنند.