زن در طلا

زن طلایی داستان ماریا آلتمن (هلن میرن)، بازمانده هولوکاست است که در سال ۱۹۹۸ تصمیم گرفت برای بازپس‌گیری تابلوهایی که در آپارتمان زیبای خانواده‌اش در وین آویزان بود تا اینکه نازی‌ها آن را دزدیدند، دادخواستی را ثبت کند. با کمک وکیلش، رندی شونبرگ (رایان رینولدز)، پسر یک دوست خانوادگی (و نوه آهنگساز وین آرنولد شونبرگ)، آلتمن از دولت اتریش شکایت می‌کند تا پنج تابلو را بازگرداند، به‌ویژه پرتره مشهور گوستاو کلیمت از آدل بلوخ-باوئر ۱، که به زن طلایی معروف است و در واقع پرتره عمه عزیز آلتمن، آدل بلوخ-باوئر است. این فیلم ترکیبی از درام دادگاه و درام تاریخی است و بین مبارزات حقوقی آلتمن و شونبرگ و خاطرات ماریا، که هم شگفت‌انگیز و هم وحشتناک است، از خانواده، خانه و وین قبل از اینکه نازی‌ها آن را برای همیشه تغییر دهند، در نوسان است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد فیلم‌هایی با موضوع هولوکاست صحبت کنند. چرا فکر می‌کنید این موضوعی است که همچنان فیلمسازان و مخاطبان را مجذوب خود می‌کند؟ فیلم زن طلایی در مقایسه با سایر فیلم‌هایی که با این موضوع سر و کار دارند، چگونه است؟
• درباره اینکه اتریشی‌ها چگونه به تصویر کشیده شده‌اند، بحث کنید. چرا تحویل دادن کلیم چنان تصمیمی دشوار بود؟ این اثر برای اتریشی‌ها چه معنایی داشت؟ چگونه می‌توانید بیشتر در مورد این داستان بدانید؟
• چقدر فکر می‌کنید این فیلم دقیق است؟ چرا فیلم‌سازان وسوسه می‌شوند که حقایق را در فیلم‌هایی که بر اساس داستان‌های واقعی ساخته شده‌اند، دستکاری کنند؟
• برخی منتقدان هنری ماریا آلتمن را به دلیل فروش آثار کلیم به جای اهدای آنها به موزه مورد انتقاد قرار داده‌اند. در نتیجه، تمام این نقاشی‌ها در معرض دید عموم قرار نگرفته‌اند. آیا فکر می‌کنید او باید این آثار را اهدا می‌کرد؟

والدین باید بدانند که زن طلایی یک درام تاریخی در مورد ماریا آلتمن (هلن میرن)، یک بازمانده یهودی هولوکاست اهل وین است که از دولت اتریش به دلیل بازگرداندن پنج قطعه هنری که توسط نازی‌ها دزدیده شده بود، شکایت کرد. اگرچه گاهی اوقات از زبان تند (از جمله کلمه ش*ت و یک ف*کینگ) و برخی صحنه‌های ناراحت‌کننده از رفتار ظالمانه نازی‌ها با یهودیان در طول جنگ جهانی دوم استفاده شده است، اما در نهایت این فیلمی است که دانش‌آموزان دوره متوسطه می‌توانند به همراه والدین خود تماشا کنند و از آن به عنوان مبنایی برای صحبت در مورد مسائل تاریخی واقعی مربوط به هولوکاست، جنایات جنگی نازی‌ها، هنرمند گوستاو کلیمت و میراث فرهنگی وین استفاده کنند. پیام‌های مثبت این فیلم شامل قدرت هنر، اهمیت به یاد آوردن وحشت‌های گذشته و غرور در مورد میراث فرهنگی است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

همانند هم‌وطن‌هایش جودی دنچ و مگی اسمیت، هلن میرن یکی از برترین بازیگران زن زنده امروز است و حتی در فیلم‌های نه‌چندان درخشان، هرگز در نقش‌آفرینی‌هایش کم نمی‌گذارد. او نقش آلتمن را با وقار و جذابیتی که از زنی با ۲۲ سال زندگی در تجمل و ظرافت وین انتظار می‌رود، بازی می‌کند. با لهجه و حس ظرافت آلتمن، زنی است با استانداردهای بالا و ماموریتی برای بازپس‌گیری آثار هنری متعلق به خانواده‌اش یا دست‌کم عذرخواهی عمومی از دولت اتریش. میرن، مانند مریل استریپ در فیلم بانوی آهنین، دلیل اصلی دیدن این فیلم است.فلش بک‌ها وقفه‌ای ضروری و قدرتمند در مشکلات حقوقی هستند که ماریا و رندی در سال ۱۹۹۸ با آن مواجهند. خاطرات ماریا بین کودکی‌اش در دهه ۲۰ و مراسم عروسی‌اش یک سال قبل از آنشلوس که حکومت نازی، یهودستیزی و تبعید را به خانه مادام‌العمرش آورد، در نوسان است. ماریا در نقش یک زن جوان متاهل، توسط تاتیانا ماسلانی با استعداد (یتیم سیاه) بازی می‌شود. ماسلانی و مکس آیرونز، که نقش همسر خواننده اپرای ماریا، فریتز آلتمن را بازی می‌کند، به عنوان زوج جوانی که با غیرقابل تصور روبرو هستند، بسیار جذاب هستند و سخت است که آرزو نکنیم فیلم درباره آنها باشد، به جای ماریای مسن‌تر که با شکایت وکیل تازه‌کارش دست و پنجه نرم می‌کند. رینولدز واقعاً حلقه ضعیف این فیلم است. او در این نقش متقاعدکننده نیست و میرن بیشتر کارهای دراماتیک سنگین را انجام می‌دهد. در نهایت این یک وسیله میرن است و اجرای او تماشاگران را مشتاق عمه‌های عزیز خودشان می‌کند، همانطور که ماریا مشتاق داشتن نقاشی کلیم از عمه زیبایش آدل است.