ایمان پدران ما

هفته‌ها قبل از عروسی‌اش، جان پل (کوین داونز) تصمیم می‌گیرد زمان آن رسیده تا بیشتر در مورد پدرش که هرگز نشناخته و در ویتنام درگذشته است، بداند. جان پل، وین (دیوید ای.آر. وایت) را پیدا می‌کند، مرد دیگری که بدون شناختن پدرش بزرگ شده است، و به آن سوی کشور پرواز می‌کند تا با او ملاقات کند. در حالی که این دو نفر به جز تاریخچه پدرانشان، چیز زیادی با هم مشترک ندارند، اما با این حال به سفری جاده‌ای به سمت یادبود جنگ ویتنام در واشینگتن دی.سی. می‌روند، امیدوار به اینکه به نوعی به آرامش برسند. اما در ابتدا بیشتر با درگیری روبرو می‌شوند، چرا که وین، یک فرد تنها، زمخت و تلخ، ایمان عمیق جان پل را مسخره می‌کند. در فلش‌بک‌هایی از جنگ، می‌فهمیم که پدر وین نیز دیدگاه‌های مذهبی پدر جان پل را مسخره می‌کرد؛ در هر دو مورد، شکاکان در نهایت قدرت اعتقاد را درک می‌کنند. استیون بالدوین در نقش یک سرباز که از جنگ جان سالم به در برده است، ظاهر می‌شود و با پسران بزرگ شده‌ی مردانی که در جنگ فرماندهی می‌کرده است، ملاقات می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در ایمان پدرانمان صحبت کنند. آیا تاثیر آن بیشتر یا کمتر از چیزی است که در یک فیلم اکشن پرفروش می‌بینید؟ چرا؟
• فیلم دوستی را چگونه به تصویر می‌کشد؟ وین و جان پل چه وجه مشترکی دارند؟ در ابتدا وین چه چیزی را دشوار می‌کند؟ و در مورد پدرانشان چه؟ چه چیزی ادی و استیون را به هم پیوند می‌دهد؟ آیا فکر می‌کنید اگر در زمان جنگ با هم ملاقات نکرده بودند، دوستان می‌شدند؟

والدین باید بدانند که ایمان پدران ما یک درام جنگی مبتنی بر ایمان است در مورد دو مرد که هر دو پدران خود را در ویتنام از دست داده‌اند و به تدریج به دوستان یکدیگر تبدیل می‌شوند در حالی که در مورد ارتباط پدران خود در زمان جنگ یاد می‌گیرند. چندین صحنه نبرد شامل مسلسل و بمب‌های منفجر شده است و همچنین یک مبارزه مشت‌زنی طولانی با حضور گروهی از مردان و صحنه‌ای که یک مرد با اسلحه یک فروشگاه را غارت می‌کند. اما هیچ‌کدام از این سکانس‌ها به‌طور خاص شدید نیستند و هیچ قسم خوردن، نوشیدن، رابطه جنسی یا سیگار کشیدن وجود ندارد. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

ایمان پدران ما بر پیام معنوی تأکید دارد و از نظر ارزش‌های تولیدی ضعیف است: بازیگری خشک است، داستان کلیشه‌ای است و ارتباط بین دو نقش اصلی اجباری به نظر می‌رسد. داستان‌پردازی‌ها به‌گونه‌ای ساخته شده‌اند که جان پل و وین را در موقعیت‌های جدید قرار دهند و اتفاق‌های غیرقابل باور به آن‌ها در خروج از دردسر کمک می‌کند. البته دوستی آن‌ها با پای اشتباه شروع می‌شود و البته تعجبی ندارد که در نهایت بهترین دوستان می‌شوند.سکانس‌های جنگ جهانی دوم در اولویت دوم قرار دارند و این موضوع کاملاً احساس می‌شود. صحنه‌های نبرد فاقد تنش هستند، دکورها شبیه به چیزی هستند که از یک گروه تئاتر محلی انتظار می‌رود و شخصیت‌ها به‌خوبی پردازش نشده‌اند. نقش کوتاه بالدوین به‌خصوص بسیار ضعیف است—او پلی است بین دو دوره زمانی، ناگهان از هیچ‌جا ظاهر می‌شود تا با پسران ملاقات کند و مونولوگ شرم‌آوری را ارائه دهد. اشکالی ندارد که شخصیتی خدا را پیدا کند، اما برای اینکه در فیلم به‌خوبی کار کند، او نیاز دارد داستانی بهتر از لحظه‌ی آگاهی‌اش داشته باشد.