موسیقی ما

اون‌گاکو: صدای ما فیلمی انیمه ژاپنی است در مورد سه دانش‌آموز دبیرستانی که بیشتر وقت خود را صرف بازی‌های ویدیویی، سیگار کشیدن و ترساندن رقبای خود می‌کنند تا حضور در مدرسه. کنجی (با صدای خواننده ژاپنی شینتارو ساکاموتو) به‌خاطر رفتار خشنش مورد ترس همکلاسی‌هایش است و شایعه شده که استاد سبک مشت اسپاگتی در کنپو است؛ او در دعواها حاضر می‌شود اما قبل از وارد کردن ضربه، حریفانش را می‌ترساند. او و دوستان صمیمی‌اش، آساکورا (تاتتو سریزاوا) و اوتا (تومویا مائنو)، به "سه تفنگدار" معروف هستند. روزی فردی از کنجی می‌خواهد که گیتار بیس او را نگه دارد تا بتواند دزد را تعقیب کند -- اما به‌جای انتظار برای بازگشت مرد، کنجی گیتار را نگه می‌دارد و تصمیم می‌گیرد که او و دوستانش یک گروه موسیقی تشکیل دهند و با دزدیدن سازها از اتاق موسیقی مدرسه، تمرین کنند. بدون هیچ تجربه یا دانشی از مبانی موسیقی، این سه نفر به‌طور طنزآمیزی بدون هیچ هدفی به جز تحت تاثیر قرار دادن تنها دوست دیگرشان، آیا (رن کومای)، به تمرین موسیقی می‌پردازند. کنجی از یک گروه موسیقی دیگر مدرسه می‌خواهد که برایشان بنوازند، و خواننده اصلی آن گروه، موریتا (کامی هیرایوا)، که آموزش موسیقی دیده است، از آنها دعوت می‌کند تا در یک فستیوال راک محلی شرکت کنند. در همین حال، یک گروه رقیب که از وضعیت کنجی ناراضی است، سعی در پیدا کردن آنها برای یک دعوای خیابانی قدیمی دارد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد زبان و خشونت در ان-گاکو صحبت کنند. آیا این موارد برای داستان ضروری هستند؟ عواقب اقدامات سه تفنگدار چیست؟
• فیلم سیگار کشیدن را چگونه به تصویر می‌کشد؟ آیا نسبت به فیلم‌های دیگر قابل توجه‌تر است؟ آیا فکر می‌کنید مخاطبان از کشورهای مختلف/فرهنگ‌های مختلف سطح تحمل متفاوتی نسبت به نمایش سیگار کشیدن دارند؟
• آیا کسی را در این فیلم به عنوان الگو در نظر می‌گیرید؟ آیا فیلم‌ها، برنامه‌های تلویزیونی، کتاب‌ها و سایر رسانه‌های محبوب مسئولیت دارند که شخصیت‌های الهام‌بخش و انگیزشی را شامل شوند؟ چه نقاط قوت شخصیتی در اینجا به نمایش گذاشته شده است؟
• آیا انیمه‌های علمی تخیلی/فانتزی را به انیمه‌های واقع‌گرای معاصر ترجیح می‌دهید؟ این فیلم را در مقایسه با سایر انیمه‌های ژاپنی که دیده‌اید، چگونه ارزیابی می‌کنید؟

والدین باید بدانند که ان-گاکو: صدای ما یک انیمیشن ژاپنی در مورد سه دانش‌آموز دبیرستانی «بزهکار» است که یک گروه موسیقی تشکیل می‌دهند و با وجود اینکه هیچ چیز در مورد موسیقی نمی‌دانند، از ابزارهای سرقتی استفاده می‌کنند. این داستان به صورت کمدی به تصویر می‌کشد که چگونه کنجی سیگاری (با صدای شینتارو ساکاموتو، خواننده راک ژاپنی) و دوستان صمیمی‌اش موفق به تشکیل گروه می‌شوند و با رقبای خود از دبیرستان دیگری مقابله می‌کنند. انتظار می‌رود که گاهی اوقات فحاشی (اغلب انواع مختلف کلمه «shit») و خشونت (درگیری‌های مشت‌زنی و هنرهای رزمی، و همچنین دختری که پسری را پس از لمس بدون رضایت او به زمین می‌زند) وجود داشته باشد. ارجاعات فراوان فیلم به گروه‌های موسیقی و سبک‌های واقعی می‌تواند برای بینندگان مسن‌تر سرگرم‌کننده باشد. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر در این سبک، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با انیمیشنی به سبک نقاشی خطی و داستانی مینیمالیستی، این یک انیمه فیلم نادر بدون عناصر علمی تخیلی/فانتزی یا تم‌های رمانتیک است. فقط سه تنبل هستند که یک گروه راک را شروع می‌کنند. مخاطبان آگاه از این موضوع لذت خواهند برد که ساکاموتو، یک موزیسین و تهیه‌کننده موسیقی راک ژاپنی، صداپیشه کنجی با شدت آرام است. و عاشقان موسیقی، به‌ویژه بزرگسالان، از تاثیرات و ارجاعات راک در فیلم لذت خواهند برد، که از بیتلز (لحظه ابی رود حتی در عکس‌های تبلیغاتی) و دیلن تا کراسبی، استیلز، نش و یانگ-استایل فولک تا جیمی هندریکس و پیت تاونشند گیتارشان را می‌شکنند.اگرچه فیلم در مورد سه تفنگدار معروف است، اما دوستانشان هستند که روح واقعی را به داستان می‌بخشند. آیا به نظر می‌رسد واقعاً به پسران اهمیت می‌دهد، و موریتا به‌طور شیرین می‌خواهد موسیقی‌دان بودن آنها را تشویق کند و عشق خود به گروه‌های موسیقی موجود را با آنها به اشتراک بگذارد. در فیلم اتفاق زیادی نمی‌افتد (گروه رقیب هر از گاهی ظاهر می‌شود تا کمی هیجان ایجاد کند)، که ممکن است برای بینندگانی که به ماجراجویی‌های حماسی، رمانتیک و فانتزی انیمه عادت دارند، دشوار باشد. اما سادگی همه‌چیز بخش بزرگی از جذابیت آن-گاکو است، و موسیقی کاملاً مناسب داستان است (حتی وقتی فقط سر و صدا است).