دریای عمیق

شِنشیو (با صدای وانگ تینگ ون) به همراه خانواده‌اش برای یک سفر تفریحی با کشتی کروز عازم سفر می‌شوند، اما آنها یادشان رفته که تولد اوست. شِنشیو تنها در کشتی می‌گردد و زمانی که یک موج بزرگ به کشتی برخورد می‌کند، او از کشتی سقوط می‌کند. در زیر آب، او دنیای خیالی و رستوران زیر آب «دِپ سی» را کشف می‌کند.

• سبک انیمیشن فیلم دریاهای عمیق که بر پایه نقاشی‌های جوهر چینی است، می‌تواند با انیمیشن‌های جریان اصلی مقایسه شود. فکر می‌کنید چگونه می‌توان سبک‌های هنری دیگر را به انیمیشن تبدیل کرد؟
• چه عناصر فیلم زندگی، ارزش‌ها و جامعه چینی را منعکس می‌کنند؟ چرا مهم است که تنوع فرهنگی گسترده‌ای را در رسانه‌ها مشاهده کنیم؟
• این سوالات به دنبال درک معنای دلسوزی، قهرمان بودن و الگو بودن هستند. دلسوزی چگونه نشان داده می‌شود؟ چه چیزی کسی را به یک قهرمان تبدیل می‌کند؟ آیا نانه یک الگوی رفتاری است؟ چرا یا چرا نه؟ دلسوزی به شیوه‌های مختلفی نشان داده می‌شود، از طریق مهربانی، همدلی و حمایت از دیگران. قهرمان بودن ممکن است شامل انجام دادن کاری شجاعانه یا فداکارانه باشد، یا اینکه الگوی اخلاقی و الهام‌بخش دیگران قرار گیرد. نانه ممکن است به عنوان یک الگو در نظر گرفته شود، چرا که او ویژگی‌های مثبت زیادی دارد. او ممکن است با رفتار مهربان، صادق و دلسوز خود، الگوی خوبی برای دیگران باشد. همچنین، او ممکن است با تلاش برای رسیدن به اهداف خود و کمک به کسانی که در مسیرش هستند، الهام‌بخش دیگران باشد. با این حال، مهم است که در نظر داشته باشیم که الگو بودن مسئولیت بزرگی است و باید اطمینان حاصل شود که رفتار و اقدامات فرد الگو، با ارزش‌ها و اخلاقیات جامعه همسو است.
• علامت‌های افسردگی چیست؟ اگر کسی را بشناسید که افسرده است، چه کاری از دستتان بر می‌آید؟ چه چیزهایی نشان می‌دهد که کمکی نمی‌کند؟ نشانه‌های افسردگی می‌توانند هم جسمی باشند و هم روانی. برخی از این نشانه‌ها شامل احساس غم مداوم، ناامیدی یا بی‌ارزش بودن، از دست دادن علاقه به فعالیت‌هایی که قبلا لذت‌بخش بودند، تغییرات اشتها یا وزن، بی‌خوابی یا خواب بیش از اندازه، خستگی و کم‌انرژی بودن، احساس بیقراری یا کندی در حرکات، افکار خودکشی یا مرگ و در برخی موارد، توهم یا هذیان می‌باشند. اگر فکر می‌کنید کسی که می‌شناسید افسرده است، مهم است که حمایت و کمک تخصصی برای او فراهم کنید. راه‌های مختلفی برای کمک به فردی که افسرده است وجود دارد. مهم‌ترین کار این است که گوش شنوایی برای او باشید و بدون قضاوت کردن، درک و همدلی خود را نشان دهید. همچنین می‌توانید او را تشویق کنید تا کمک تخصصی دریافت کند، مثلا نزد مشاور یا روانشناس برود. حمایت عملی از او نیز می‌تواند کمک کننده باشد، مثلا کمک در انجام کارهای روزانه یا همراهی در فعالیت‌های بیرون از خانه. نشانه‌هایی وجود دارند که نشان می‌دهند کمکی نمی‌کنند. مثلا اگر فردی که افسرده است را مجبور کنید که "از آن بیرون بیاید" یا "خودش را سرگرم کند"، ممکن است احساس بدتری پیدا کند. همچنین، مقایسه وضعیت او با دیگران یا کم اهمیت جلوه دادن احساساتش می‌تواند آسیب زننده باشد. مهم است که صبور باشید و به یاد داشته باشید که افسردگی یک بیماری واقعی است که نیاز به درمان دارد.

دریاچهٔ عمیق" پویانمایی چینی است با تخیلی وسیع و شگفت‌انگیز که به کاوش درد افسردگی می‌پردازد. شخصیت اصلی داستان، شن‌شیو (با صدای وانگ تینگ ون)، توسط مادرش رها شده و پدرش نیز از نظر عاطفی او را ترک کرده است. ترس عمیق یک کودک را تجربه می‌کند و بینندگان نیز آن را حس می‌کنند. شخصیت‌ها اغلب در معرض خطرهای غیرقابل باوری قرار دارند و از یک "شبح قرمز خفه‌کننده" فرار می‌کنند که به سرعت کشیده می‌شود و رشد می‌کند. برخی از موجودات دریایی فیلم، به ویژه ماهی‌هایی که دندان‌های انسانی دارند، ترسناک و غیرعادی به نظر می‌رسند. اگرچه داستان به عمد مبهم و دشوار برای دنبال کردن است، اما می‌دانیم که پایان احساسی آن همه چیز را روشن خواهد کرد. کودکان در سنین پایین‌تر ممکن است صبر لازم برای رسیدن به پایان فیلم را نداشته باشند که این امر ممکن است به دلیل موضوع جدایی خانواده و تراژدی‌هایی که در فیلم وجود دارد، بهتر باشد. شخصیت دیگری که با شن‌شیو دوست می‌شود، سیگار می‌کشد و مشروب می‌خورد و در یک صحنه مست است.

این پویانمایی حماسی زیر آب که نفس‌گیر، زیبا و نوآورانه است، سطح بالایی از خلاقیت را برای پویانمایی‌سازان به نمایش می‌گذارد. در عین حال، «دریاچهٔ ژرف» ممکن است برای برخی افراد، به ویژه در قالب سه‌بعدی و روی پردهٔ سینما، بیش از حد سنگین باشد. کارگردان و نویسندهٔ فیلم، شیاوپنگ تیان، با پذیرفتن این موضوع که داستان در زیر آب رخ می‌دهد، تقریباً همیشه صفحه را به حرکت و تغییر واداشته و سفری سرگیجه‌آور را رقم زده است (به گونه‌ای که ممکن است بیماری حرکت ایجاد کند!). او بینندگان را به دست می‌گیرد و با شات‌های دنباله‌دار طولانی و هرج‌ومرج مداوم، ما را با خود می‌کشاند. این کار دستاورد بزرگی است، اما لزوماً همه از آن لذت نمی‌برند، به ویژه کودکان کوچک.تیان رویکرد نوآورانه‌ای را نیز در اقتباس از یک کتاب مصور کودکان به کار می‌گیرد: این کتاب در واقع وجود ندارد. اگرچه گفتن بیشتر آن اسپویل خواهد بود، اما خانواده‌ها می‌توانند از این فیلم به عنوان الهامی برای در نظر گرفتن یک کتاب واقعی که خوانده‌اند به عنوان سکوی پرتابی برای روایت یک داستان بزرگ‌تر استفاده کنند. در نهایت، این تراژدی زیبا، شعر بصری پرسروصدایی است که گاهی اوقات آزاردهنده است و باید تا انتها تماشا شود تا به عنوان یک شاهکار بی‌همتا مورد قدردانی قرار گیرد.