تحسین پتی

وقتی زندگی پرهیاهوی پتی در شهر نیویورک به هم می‌ریزد، او متوجه فرصتی غیرمنتظره برای فرار می‌شود. او متوجه می‌شود که پدرش (استفن روت) رهبر یک شهر کوچک به نام نیو یوتوپیا بوده است، شهری که به زودی متوجه می‌شود توسط یک فرقه خطرناک اداره می‌شود. و اگرچه اعضای فرقه مثل دستیار پدرش، می می (امی هیل)، به نظر می‌رسد که می‌خواهند او جای پدرش را در راس فرقه بگیرد، اما اهالی شهر مثل باندیت (جان چو) فقط می‌خواهند او هرچه سریع‌تر از آنجا برود. در حالی که پتی بیشتر در مورد نیو یوتوپیا، پدرش و خودش می‌فهمد، امیدوار است که بالاخره جایی را پیدا کرده باشد که در آن قدردانی شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اینکه این نمایش برای جلب نظر چه کسانی طراحی شده است، صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید انیمیشن بودن آن، آن را بیشتر برای کودکان جذاب می‌کند در مقایسه با نسخه‌ای با بازیگران واقعی؟ آیا فکر می‌کنید مردم اغلب فرض می‌کنند که هر انیمیشنی برای بینندگان جوان‌تر مناسب است؟ آیا سطوح خشونت، روابط جنسی، نوشیدن الکل و زبان استفاده‌شده در این نمایش، آن را برای کودکان نامناسب می‌کند؟
• آیا می‌توانید نام سایر مجموعه‌های پویانمایی مخصوص بزرگسالان را ببرید؟ چگونه می‌توان «تشویق پتی» را با این مثال‌های دیگر مقایسه کرد؟
• در کمدی «ماهی بیرون از آب» شخصیتی در محیطی ناآشنا قرار می‌گیرد که این موضوع منبع طنز و خنده می‌شود. در این نمایش، «ماهی» چه کسی است و «آب» چیست؟

خانواده‌ها باید بدانند که پرایز پیتی یک انیمیشن در مورد زنی است که متوجه می‌شود پدرش رهبر یک فرقه بوده است. بعد از مرگ او، قرار است این زن رهبری فرقه را بر عهده بگیرد. شوخی‌ها می‌توانند بالغانه باشند، مثل صحنه‌ای که مردی پیشنهاد می‌دهد بر سر معامله دست بدهد و زن فکر می‌کند او قصد خودارضایی دارد. در صحنه‌ای دیگر، یکی از اعضای فرقه با چاقو کشته می‌شود و خونش از میان سنگی به جام‌ها می‌ریزد و اعضای فرقه آن را می‌نوشند. تنش‌های عاشقانه بخشی از داستان است؛ انتظار بوسیدن، دلبری، قرار گذاشتن و رابطه جنسی خارج از صحنه را داشته باشید. شخصیت‌ها در صحنه‌های غیرجنسی (حمام) برهنه دیده می‌شوند، اما قسمت‌های خصوصی‌شان محو شده است. فحش‌هایی مثل جهنم و لعنت وجود دارد، اما فحش‌های دیگر سانسور شده‌اند. شخصیت‌ها اغلب شراب و الکل می‌نوشند و بسیاری از صحنه‌ها در یک بار محلی اتفاق می‌افتند. تنوع سنی، نژادی، قومی و جثه‌ای در میان بازیگران وجود دارد، اما شخصیت اصلی جوان، لاغر و سفیدپوست است.

این مجموعه تلویزیونی از یک پیش‌فرض جالب، بازیگرانی درخشان و سازنده‌ای با رزومه‌ای قابل توجه بهره می‌برد، اما شوخی‌ها به اندازه‌ای نیستند که آن را به یک برنده واقعی تبدیل کنند. یکی از مشکلاتی که پرایس پتی با آن دست و پنجه نرم می‌کند این است که تهیه‌کنندگان اجرایی ظاهراً بیشتر به ساخت شوخی‌های گذرا علاقه‌مندند تا ساختن دنیای داستان یا شخصیت‌پردازی، و شوخی‌ها به اندازه کافی هوشمندانه نوشته نشده‌اند تا این شکاف را بپوشانند. پتی شخصیتی است که می‌تواند جذاب و گیرا باشد: او فرصتی را به دست آورده که به باور خودش فرصتی طلایی برای به دست آوردن قدرتی است که در نیویورک از آن هراس داشت، در حالی که در واقع به سمت یک دام کشیده می‌شود.اما نه پیتی و نه هیچ‌یک از شخصیت‌های دیگر به‌اندازه‌ی کافی خاص نوشته نشده‌اند تا به‌عنوان شخصیت‌های واقعی (هرچند انیمیشنی) به نظر برسند. در عوض، آن‌ها شبیه کلیشه‌هایی هستند که در خدمت نمایشی قرار گرفته‌اند که بیشتر به پیشبرد داستانی با مفهومی پیچیده علاقه‌مند است. و بخش زیادی از طنز به نظر خسته‌کننده می‌رسد، با گیجی پیتی، دو رویی می‌می و قهرمانی ناقص باندریت که اغلب برای خنداندن تماشاگران به کار گرفته می‌شوند. آنا درزن، خالق این مجموعه، ثابت کرده است که توانایی خلق کمدی‌های تازه‌تری را دارد: مجموعه‌ی Girls5Eva او یک جواهر دست‌کم‌گرفته‌شده است. مجموعه‌ی «تحسین پیتی» به‌راحتی می‌تواند با دمیدن روح در شخصیت‌های کلیشه‌ای و یافتن طنز در اشتباهات آن‌ها، به‌جای صرفاً موقعیت‌هایی که در آن قرار می‌گیرند، هم‌تراز آن باشد.