گروه خلافکاران

راک نقش شان پورتر، مدیر یک مرکز بازداشت جوانان را بازی می‌کند. شان مدت‌هاست از سیستمی که بچه‌ها را در چرخه‌های بی‌پایان خشونت در خیابان‌ها، خانه‌هایشان و بلوک‌های نوجوانان گرفتار می‌کند، ناراضی است. وقتی که راجر (مایکل جی. پیگن)، یکی از زندانیان سابق، ساعاتی پس از آزادی از کمپ کیلپاتریک در یک تیراندازی کشته می‌شود، شان به اقدامی دست می‌زند. راه‌حل شان: سازماندهی خشونت در قالب فوتبال. اگرچه رئیس شان، پل (لئون ریپی)، در مورد صرف بودجه اندک دولتی مرکز برای چنین کاری تردید دارد ("کل سیستم" او می‌گوید "به گونه‌ای طراحی شده که آن‌ها را از تماس دور نگه دارد")، شان و دستیارش مالکوم (اکسزیبیت) که سوت به گردن دارد، یک تیم از افراد سرسخت را گرد هم می‌آورند. چون آن‌ها به دفاع از قلمرو خود تمایل دارند ("او هود من را تحقیر کرد!" یکی از زندانیان بعد از یک درگیری توضیح می‌دهد)، شان به آن‌ها منبع جدیدی از هویت می‌دهد. او تأکید می‌کند "این هود شماست" و بچه‌ها با ترکیبی از تردید و امید به او نگاه می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شکل‌گیری هویت‌های گروهی و وفاداری‌ها صحبت کنند، خواه به شکل گروه‌های محلی یا تیم‌های ورزشی. همچنین می‌توانند در مورد روش‌هایی که این وفاداری‌های جدید می‌توانند جایگزین روابط خانوادگی از دست رفته یا شکسته شوند، بحث کنند. ویلی چگونه یاد می‌گیرد به مربی خود اعتماد کند؟ چگونه بچه‌ها تحت تاثیر همزمان سخت‌گیری و حساسیت مربی قرار می‌گیرند؟

والدین باید بدانند که اگرچه خشونت در بازی/تمرین در زمین مسابقه، در فیلم‌های ورزشی اخیر معمول است (هرچند بلندتر و وحشیانه‌تر)، اما این فیلم همچنین شامل خشونت خیابانی/اسلحه است. در یکی از صحنه‌ها، یک بازیکن به‌طور مکرر تلاش می‌کند مربی خود را نقش بر زمین کند (تمرینی که توسط مربی طراحی شده است). دو صحنه تیراندازی با خون را نشان می‌دهد، و چند صحنه نیز درگیری بین بازیکنان را نشان می‌دهد (که به سرعت توسط بزرگسالان متفرق می‌شوند). شخصیت‌ها از زبان تند و تیزی استفاده می‌کنند (به‌ویژه کلمه لعنتی و کلمه‌ای با معنی مدفوع). برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

داستان فیلم گریدیورن گنگ با صحنه‌های اکشن خشن همراه است. این فیلم داستانی ورزشی آشنا را روایت می‌کند، درباره بچه‌هایی که به راهنمایی نیاز دارند و مربی‌ای که به حمایت موسسه‌اش احتیاج دارد. این فیلم هم الهام‌بخش است و هم کلیشه‌ای، «بر اساس یک داستان واقعی» و فرمول‌بندی‌شده (یا به قول معروف «دیزنی‌شده»). این فرمول ظاهراً سود بی‌پایان هم به همراه دارد.این بار، این فیلم بر اساس مستندی در سال ۱۹۹۳ است (قطعاتی از آن فیلم، که به نام گریدیرون گنگ شناخته می‌شود، در طول تیتراژ پایانی پخش می‌شود و نشان می‌دهد که فیلمنامه جف ماگایر دیالوگ‌های صمیمی را مستقیما از سخنان اصلی برداشته است). این فیلم همچنین با بازی راک (یا دِوِین جانسون) جان تازه‌ای می‌گیرد، که بازی او همزمان بامزه و گرم است. او با کاریزمای همیشگی‌اش، کلیشه‌های فیلم را کمی قابل تحمل‌تر می‌کند.