مملکت طلوع ماه

از لحظه‌ای که چشمشان به هم افتاد -- در یک نمایش کلیسایی در سال 1964، جایی که سوزی (کارا هیوارد) به شکل کلاغی بر کشتی نوح و سم (جارد گیلمور) با کلاه خزدار و یونیفورم پیشاهنگی خاکی -- هر دو فهمیدند که برای هم ساخته شده‌اند. والدین سوزی فکر می‌کنند او کودکی "مشکل‌دار" است؛ سم در خانه‌ای سرپرستی می‌شود با "والدین"ی که به سختی از او نگهداری می‌کنند. اما در یکدیگر، یک همدم روح -- یا حداقل بهترین دوست -- می‌یابند و سوزی از سم می‌خواهد که برایش نامه بنویسد. یک سال بعد، تصمیم می‌گیرند با هم فرار کنند به یک خلیج خاص که نامش را پادشاهی طلوع ماه می‌گذارند، و این باعث می‌شود گروهی برای جستجویشان فرستاده شود که شامل والدین سوزی، که با نارضایتی ازدواج کرده‌اند (بیل موری و فرانسس مک‌دورماند)، رئیس پلیس تنها (بروس ویلیس)، و یک پیشاهنگ خاکی بی‌دست و پا اما صادق (ادوارد نورتون) می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد پیام فیلم سرزمین ماه‌تابان در مورد بزرگسالان در زندگی این کودکان صحبت کنند. چرا آنها اینقدر بی‌دست‌وپا به نظر می‌رسند؟ آیا هیچ‌کدام الگوی مناسبی هستند؟
• فیلم‌های وس اندرسون خنده‌دار هستند، غمگین، یا هر دو؟ چرا؟ سبک کمدی او چگونه از دیگر فیلم‌سازان متفاوت است؟ این فیلم چگونه شبیه به و متفاوت از دیگر فیلم‌های اوست؟
• چرا سام و سوزی به هم علاقه‌مند هستند؟ چه چیزی به هم ارائه می‌دهند؟ آیا به نظر می‌رسد که دوازده ساله باشند؟

والدین باید بدانند که فیلم «مَن‌رایز کینگدام» — یک درام کمدی با حال و هوای دهه ۱۹۶۰ درباره دو نوجوان ناسازگار که با هم فرار می‌کنند — مثل بیشتر فیلم‌های دیگر وس اندرسن، جویایی و عجیب و غم‌انگیز است: ترکیبی که ممکن است مخاطبان جوان را گیج کند، هرچند که فیلم درباره بچه‌هاست. علاوه بر این، داستان زندگی خانوادگی آنها واقعاً غم‌انگیز است (یکی یتیم است؛ دیگری احساس تنهایی و سوءتفاهم از سوی خانواده‌اش دارد). شخصیت‌های جوان یکدیگر را می‌بوسند، به هم دست می‌زنند و در لباس زیرشان نشان داده می‌شوند. فحش دادن در فیلم خیلی کم است («جهنم» و غیره)، اما سیگار کشیدن به‌طور دقیق در دوره‌ای که فیلم در آن اتفاق می‌افتد، وجود دارد و یک شخصیت ۱۲ ساله توسط یک بزرگسال به او آبجو داده می‌شود. برای اینکه در مورد فیلم‌های بیشتری مثل این فیلم در جریان باشید، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

مورایز کینگدام فیلم ارزشمندی است. همچنین تقریباً خفه کننده و استایلیزه است، یک ترکیب بیضی شکل با شخصیت های عجیب و غریب و داستان های عجیب و غریب و طراحی صحنه خیره کننده ای که حواس را به چالش می کشد. اما همچنان می درخشد مانند یک جواهر تراش خورده، با لایه های ظریف و شخصیت های شگفت انگیز که در دنیایی زندگی می کنند که قبلاً هرگز ندیده اید اما بازدید از آن را دوست دارید و داستانی که با شکست قلب آرام به شما نزدیک می شود.دو بازیگر جوان اصلی، هیوارد و گیلمن، فوق‌العاده‌اند؛ آن‌ها آن‌قدر بی‌تکلف هستند که تأثیرگذار به نظر می‌رسند — انگار آدم‌های واقعی هستند که سؤالات دشوار می‌پرسند و تلاش می‌کنند در دنیایی که بزرگ‌ترها سرگردان‌اند، ارتباط برقرار کنند و پایدار بمانند. آن‌ها در این کشتی عجیب و غریب، جفت و جور هم هستند و قرار است در این دنیا که در سیلاب غرق شده، دوام بیاورند. اندرسون یک فیلم‌ساز صاحب‌سبک است. تماشای فیلم‌هایش یعنی تسلیم شدن در برابر دیدگاه منحصربه‌فرد و گاهی خفقان‌آور او. اما در مورد فیلم سرزمین طلوع ماه، تسلیم شدن در برابر دنیای اندرسون لذت‌بخش است. زیاد فکرش را نکنید؛ اجازه بدهید غرق شوید.