دختران مرموز

هالی همیلتون (توری اسپلینگ) و چارلی کانتر (جنی گارث) چهره‌های تازه‌ی تلویزیون دهه‌ی ۹۰ بودند که به عنوان کارآگاهان سریال دختران مرموز، پرونده‌های جنایی را حل می‌کردند. اما با پایان سریال، دوستی آن‌ها هم به پایان رسید. پانزده سال بعد، چارلی یک مادر شاد و متاهل در حومه‌ی شهر است که توجهی به زندگی گذشته‌اش ندارد، در حالی که هالی به فکر بازپس‌گیری شهرت گذرای خود است. وقتی طرفدار دوآتشه‌شان نیک (میگوئل پینسون) آن دو را دوباره با هم آشنا می‌کند، دوستی‌شان را از سر می‌گیرند و موافقت می‌کنند که به عنوان کارآگاهان خصوصی واقعی با نام (چه چیز دیگری؟) دختران مرموز با هم همکاری کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شهرت صحبت کنند. آیا همیشه هزینه‌ای در بر دارد؟ افراد مشهور برای دیده شدن چه چیزهایی را فدا می‌کنند؟ آیا به نظر شما ارزشش را دارد؟
• چرا طنز جنسی در کمدی تا این حد رایج است؟ مرز بین خنده‌دار و توهین‌آمیز را کجا ترسیم می‌کنید؟ آیا رده‌بندی سنی تلویزیون برای هشدار به بینندگان در مورد محتوای یک فیلم یا مجموعه کافی است؟
• مراهقین: چه عواملی بر احساسات شما نسبت به خودتان تاثیر می‌گذارد؟ آیا تصویر بدنی چیزی است که شما زیاد در مورد آن فکر می‌کنید؟ چه پیام‌هایی را از رسانه‌ها در مورد ظاهرمان دریافت می‌کنیم؟ آیا این انتظارات همیشه واقع‌بینانه هستند؟

والدین باید بدانند که دیالوگ‌های تحریک‌آمیز و محتوای تلویحی، سریال دختران مرموز را برای نوجوانان و جوانان کمتر مناسب می‌کند. ملاقات‌های جنسی اتفاقی یکی از شخصیت‌ها اغلب سوژه‌ی شوخی‌ها است و به تلفن‌های جنسی، فیلم‌های جنسی، فریبکاری، روسپی‌ها و رابطه‌ی جنسی دهانی، و همچنین صداهای اتاق خواب (ناله و صحبت‌های نقش‌بازی) اشاره می‌شود. شما بزرگسالانی را می‌بینید که در حین کار الکل می‌نوشند تا آرام شوند و از کلماتی مانند «ass»، «dammit» و «hell» به طور متعادل استفاده می‌کنند. به طور کلی، شخصیت‌ها از الگوی رفتاری مسئولانه دور هستند، اما به وضوح این هدف سریال کمدی بی‌خیال نیست که امیدوار است با گرد هم آوردن ستارگان جنی گارث و توری اسپلینگ از سریال بیورلی هیلز، ۹۰۲۱۰، بینندگان بزرگسال را جذب کند.

دختران مرموز به نظر می‌رسد که سازندگان سریال در آخرین لحظه تصمیم گرفتند از فرمت کارتونی به فیلم زنده تغییر دهند. این داستان عجیب و غریب فقط با شخصیت بی‌پروا و سبک‌سر اسپلینگ قابل مقایسه است، اما حتی او هم به‌طور مرتب توسط نیک دیوانه (که به‌عنوان دستیار اضافی شرکت انتخاب شده است) تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد. چارلی گارث تنها فرد عاقل در این گروه است... تا زمانی که به‌راحتی توسط شریک بی‌خیال خود در جرم و جنایت به طرح‌های عجیب و غریب کشانده می‌شود. و در مورد فیلمنامه؟ آن هم بد است و با دیالوگ‌های اسپلینگ مانند "خون، فیبر، منی -- به من بده! دور از صورت و موهای من اگر می‌توانی." مشخص می‌شود. آخ.با این حال، آنچه واقعاً شگفت‌انگیز است، این است که همه این مسائل کمتر از آن چیزی است که فکر می‌کنید. این نمایش مضحک و بی‌معنی است اما موفق می‌شود سرگرم‌کننده باشد، به خصوص برای بزرگسالانی که خاطرات خوبی از روزهای بیورلی هیلز بانوان، 90210 دارند. نوجوانانی که این نقطه مرجع را ندارند ممکن است جاذبه آن را نبینند، اما نوستالژی در فروش این مجموعه کمدی مبهم، نقش مهمی دارد.