زمان خوب

در فیلم «زمان خوب»، نیک (با بازی بن سفدی) در حال مصاحبه با یک روانشناس است تا علت ناتوانی شناختی خود را پیدا کند، که ناگهان برادرش، کانی (با بازی رابرت پتینسون)، وارد می‌شود و او را با خود می‌برد. آن‌ها برنامه سرقت از یک بانک را ریخته‌اند و زمان اجرای آن فرا رسیده است. سرقت ظاهراً به خوبی پیش می‌رود و آن‌ها با یک کیسه پول خارج می‌شوند، اما بعداً بسته‌های رنگی منفجر می‌شوند و لباس‌ها و صورت‌هایشان را رنگی می‌کنند. در حالی که برادران در تلاش برای فرار هستند، نیک از در شیشه‌ای عبور می‌کند و می‌شکند. او دستگیر و به بیمارستان فرستاده می‌شود. کانی تلاش می‌کند تا پول لازم برای آزاد کردن نیک را فراهم کند، اما پول‌های رنگی فایده‌ای ندارند و کارت اعتباری دوست‌دخترش هم کار نمی‌کند، بنابراین تصمیم می‌گیرد برادرش را از زندان فراری دهد. در طول یک شب طولانی و پیچیده در نیویورک، کانی با افراد عجیب و غریبی ملاقات می‌کند، نقشه‌ای برای بازیابی اسید پنهان شده و فروش آن می‌کشد، و سعی می‌کند از قانون یک قدم جلوتر باشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت فیلم Good Time صحبت کنند. تا چه حد شدید به نظر می‌رسد؟ فیلم‌سازان چگونه این اثر را ایجاد می‌کنند؟ تاثیر خشونت رسانه‌ای بر کودکان چیست؟
• چگونه مواد مخدر در این فیلم به تصویر کشیده شده است؟ آیا آنها جذاب و اغواگر نشان داده شده‌اند؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای وجود دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• در این فیلم به رابطه جنسی چگونه پرداخته شده است؟ آیا زنان ابزار جنسی تلقی شده‌اند؟ آیا زنان خیلی جوان هستند؟
• چرا کانِی شخصیت جذابی است، درحالی‌که تصمیمات بد زیادی می‌گیرد؟ چگونه کانِی با شخصیت پتینسون در فیلم‌های گرگ‌ومیش مقایسه می‌شود؟
• چگونه این فیلم با شخصیت دارای معلولیت شناختی خود رفتار می‌کند؟ آیا با همدردی و درک همراه است؟

والدین باید بدانند که فیلم «وقت خوب» یک فیلم جنایی و دلهره‌آور با بازی رابرت پتینسون است، اما قطعاً مناسب طرفداران جوان مجموعه فیلم‌های «گرگ و میش» نیست. انتظار خشونت شدید را داشته باشید، با صحنه‌های مبارزه و کتک‌کاری و خون فراوان، همچنین سرقت از بانک، اسلحه و موارد دیگر. یکی از شخصیت‌های فرعی الکلی است و اشاره‌هایی به فروشندگان مواد مخدر و یک بطری اسپرایت گمشده پر از اسید وجود دارد. شخصیت‌ها تحت تأثیر اسید هستند و دختری نوجوان ماری‌جوانا می‌کشد. کشیدن سیگار نیز نشان داده می‌شود. زبان فیلم تند و مکرر است و از کلمات «لعنتی» و «س--ت» استفاده می‌شود. صحنه‌ای کوتاه اما گرافیکی از رابطه جنسی و محتوای جنسی دیگر وجود دارد، از جمله صحنه‌ای که مردی با دختری نوجوان در تختخوابش در حال بوسیدن است. اما برای بینندگان بالغ، این فیلم هوشمندانه، احساسی و فوق‌العاده ساخته شده است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

برادران بن سفدی و جاشوا سفدی، با کارگردانی این فیلم، ادای احترامی به سینمای جنایی پرشور دهه ۱۹۷۰ نیویورک کرده‌اند، اما با نگاه منحصر به فرد خود، در قاب‌های نزدیک و محدود، که در رنگ‌های مصنوعی و شاد کارناوالی غوطه‌ور است. فیلم «وقت خوب» فراتر از یک ادای احترام، احساسی تازه و پرانرژی را القا می‌کند، که ریشه در ناامیدی و درماندگی واقعی دارد. (برادران سفدی گذشته‌ای زخم‌خورده و قدرتمند، اما نانوشته‌ای دارند.) این فیلم الزاماً محدودیت‌های ژانر خود را فراتر نمی‌رود، اما در همین محدودیت‌ها، فوق‌العاده است. پس‌زمینه‌های غیرمنتظره فیلم، مانند پارک تفریحی تعطیل‌شده در شب، یا آپارتمان یک غریبه، به‌عنوان نتیجه‌ای از شخصیت‌ها ظهور می‌کنند، نه صرفاً به‌عنوان تزئینات خالی. و موسیقی عالی، شوم و غم‌انگیز فیلم، تنش نانوشته بیشتری را به آن اضافه می‌کند.شخصیت‌ها، از جمله یک معتادِ مستِ فروشنده‌ی مواد مخدر، دختری جوان که تا دیروقت بیدار می‌ماند و یک نگهبانِ خسته (نامزد جایزه‌ی اسکار، بارخاد عبدی) به نظر می‌رسد که واقعاً در گوشه و کنار داستان زندگی می‌کنند؛ انگار مدت‌ها قبل از شروع داستان، در آن مکان حضور داشته‌اند. جنیفر جیسون لی در نقش کوچک دوست‌دختر پریشان و حواس‌پرت کانی، و بن سفدی در نقش نیک، فوق‌العاده ظاهر می‌شوند. اما پتینسون است که با کنار گذاشتن آخرین بقایای گذشته‌ی درخشانِ گرگ‌ومیشش، نمایشی در شأن آل پاچینو ارائه می‌دهد؛ نمایشی سرشار از زیرکی‌های خیابانی و حرف‌های سریع، اما با روح انسانی. آهنگ پایانی شگفت‌انگیز و زیبا از ایگی پاپ، همه‌چیز را به‌خوبی جمع‌بندی می‌کند.