ATL

راشاد 17 ساله (تیپ "تی.آی." هریس) و برادر 14 ساله‌اش آنت (اوان راس ناس)، یتیم هستند و با عمو جورج (مایکلتی ویلیامسون) زندگی می‌کنند. راشاد با عمو جورج کار می‌کند و شب‌ها ساختمان‌های اداری را تمیز می‌کند تا پول کافی برای فرستادن آنت به کالج و دور شدن از محله‌شان جمع کند. اما آنت از قانون‌گذاری برادر بزرگ‌ترش ناراضی است و در مارکوس (بیگ بوی) که با رینگ‌های زیبا و سگ‌های پیت‌بول می‌آید، الگوی چشمگیرتری می‌بیند. راشاد سخت کار می‌کند، روی استعدادش در طراحی کتاب‌های کمیک تمرکز می‌کند و به دختری زیبا (لورن لندن) دل می‌بازد. دوست راشاد، اسکایر (جکی لانگ) نیز مصمم به پیشرفت است: او با بورسیه در مدرسه خصوصی تحصیل می‌کند، در زمین گلف کار می‌کند و به دنبال نامه توصیه‌ای از جان گارنت (کیت دیوید)، مدیرعامل محلی، برای ورود به کالج است. با اینکه گارنت خانه بزرگی دارد، هنوز نتوانسته نقش پدری ترقی‌خواه را برای فردی مثل اسکایر یا فرزند خودش ایفا کند. در این مورد، او شبیه عمو جورج است که تلاش می‌کند از پسران برادرش مراقبت کند. در حالی که راشاد فکر می‌کند عمو جورج از هدف اصلی پدر بودن دور شده، معلوم می‌شود که هر دو از ورود آنت به دنیای مارکوس غافل شده‌اند، تا اینکه آنت در مدرسه در حال فروش ماری‌جوانا پیدا می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ترس‌های رشاد از تعهد و رها شدن صحبت کنند، که به دلیل از دست دادن والدینش است. چگونه رابطه او با برادر کوچکترش در نهایت ارزش پذیرفتن مسئولیت و صداقت را به او می‌آموزد؟

والدین باید بدانند که این فیلم شامل اشاره‌های مکرر به مسائل جنسی و جوانان در حال آزمودن مرزهای قدرت است. شخصیتی ۱۴ ساله مدرسه را ترک می‌کند و مواد مخدر می‌فروشد: در نتیجه، از مدرسه تعلیق می‌شود، توسط برادر و عمو سرزنش می‌شود، توسط گروهی از افراد مسن‌تر کتک می‌خورد و توسط کارفرمای فروشنده مواد مخدرش مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد (صحنه شلیک خارج از صفحه نمایش اتفاق می‌افتد و پسر بچه نمی‌میرد). دختران لباس‌های آشکار می‌پوشند و باسن آن‌ها در چندین شات «باسن» به نمایش گذاشته می‌شود. ما می‌شنویم که دو پسر والدین خود را در یک تصادف رانندگی از دست داده‌اند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

ATL فیلمی جذاب، درخشان و پرانرژی است که داستانی متعارف از بلوغ را دنبال می‌کند، در حالی که داستان معمول بچه‌هایی که در محله بزرگ می‌شوند را نیز پیچیده‌تر می‌کند. راویِ رشاد نقطه‌نظر مرکزی‌تری را ارائه می‌دهد، اگرچه فیلم از همه جا بریده شده است و شامل درس‌های زندگی برای دوستان و خانواده‌اش نیز می‌شود.در حالی که این فیلم طیف وسیعی از آرزوها و خودنمایی‌ها را توسط کودکان و بزرگسالان به نمایش می‌گذارد، قضاوت در مورد آنها را به عهده مخاطب می‌گذارد و به بررسی چگونگی درک آنها از گزینه‌های موجود می‌پردازد. قطعا هنر رشاد بیشترین نمایش را دارد، اما همه آنها از طریق کارهایی که انجام می‌دهند و روابطی که برقرار می‌کنند، هویت خود را خلق می‌کنند. گاهی اوقات خیلی جدی، عمدتا پیچیده و همیشه سخاوتمندانه، ATL هرگز از این حقیقت غافل نمی‌شود که تجربیات و تصمیمات کودکان در بسترهای خاص خود قرار دارند.