درِ طلایی

در فیلم ایتالیایی "درِ طلایی" که با زیرنویس انگلیسی ارائه شده، داستان سالواتوره مانکوسو (وینچنزو آماتو)، یک سیسیلی بیوه روایت می‌شود که رویای پیوستن به دوقلوی خود در آمریکا را دارد. سالواتوره به همراه پسرانش آنجلو (فرانچسکو کاسیسا) و پیترو (فیلیپو پوچیلو)، مادر خرافاتی‌اش (آئورورا کواتروچی) و دو زن جوان از دهکده‌اش، سوار کشتی به مقصد سرزمین ناشناخته‌ای می‌شوند. در کشتی، سالواتوره با لوسی (شارلوت گنزبور)، زنی انگلیسی آشنا می‌شود که برای ورود به آمریکا به یک مرد نیاز دارد. اما رمانس آرام آنها در سایه واقعیت‌های مهاجرت رنگ می‌بازد. مهاجران که با فهرستی بی‌پایان از توهین‌ها مواجه هستند - از جمله شرایط زندگی وحشتناک، دریاهای طوفانی و بازجویی و آزمایش‌های مسئولان جزیره الیس - واقعا شجاع هستند. اما وعده زندگی خوب و فرصت‌های بهتر آنها را جذب می‌کند و بیشتر آنها حاضرند ریسک کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره این صحبت کنند که چطور فیلم‌ها و رسانه‌های دیگر معمولا تجربه مهاجران را به تصویر می‌کشند. چرا سفر واقعی از دنیای قدیمی به دنیای جدید اغلب نادیده گرفته می‌شود؟ اگر مهاجران مجبور به فدا کردن چیزهای زیادی بودند، چرا تصمیم گرفتند کشور خود را ترک کرده و در جای دیگری از نو شروع کنند؟ آمریکا برای آنها چه نمادی داشت؟ و چطور این تصورات پیشینی درباره کشور شکل گرفت؟ قبل از دیدن این فیلم، چه چیزهایی درباره تجربه مهاجران می‌دانستید؟ در حین تماشای فیلم چه چیزهایی یاد گرفتید؟

والدین باید بدانند که علی‌رغم اینکه این درام تاریخی زیرنویس‌دار درجه‌بندی PG-13 دارد، در واقع بسیار ملایم است و از نظر زبان و برهنگی (صحنه دوش گرفتن گروهی در جزیره الیس همه چیز به جز اندام تناسلی را نشان می‌دهد، اما اصلاً جنسی نیست)، بنابراین اگر نوجوانان و کودکان بزرگ‌تر علاقه‌مند باشند، جای نگرانی کمی وجود دارد. با این حال، داستان نگاهی بی‌پرده به مهاجرت دارد و برخی صحنه‌ها ممکن است آزاردهنده باشد (هنگام طوفانی شدن دریا، برخی مسافران زیر چرخ کشتی له می‌شوند). همچنین، برخی از تجربیات مهاجران - از جمله دلیل ازدواج آنها با غریبه‌ها تا سوالات عجیبی که باید در جزیره الیس پاسخ می‌دادند - ممکن است نیاز به توضیح داشته باشد.

فیلم‌هایی که دربارهٔ تجربهٔ مهاجران ساخته می‌شوند، تقریباً همیشه داستان را در دنیای جدید روایت می‌کنند که اغلب هم موفقیت‌آمیز است، اما به درستی، کارگردان امانوئل کریالسه با هیچ‌کدام از این‌ها سر و کاری ندارد. برای او، دنیای قدیمی و سفر از آن، بسیار دراماتیک‌تر است. و او درست فکر می‌کند.در ابتدا، پروازهای خیال‌پردازانه سالواتوره (مانند تصور پول که مانند میوه‌های بسیار رسیده از درختان می‌افتد) در فیلمی که تا این حد در بیان تاریخ مستقیم است، بی‌جا به نظر می‌رسند. اما این لحظات، سبکی را به سفر بی‌رحمانه داستان اضافه می‌کنند. کاش فیلم حتی نگاهی گذرا به آمریکا ارائه می‌کرد. وقتی مردان از پنجره بالا می‌روند تا به «برج‌های ناقوس» که با صندوق‌های چوبی که مردم را به خانه‌هایشان در آسمان می‌برند، بالا رفته‌اند، نگاه کنند، آیا بینندگان نمی‌توانند ببینند که همه آن هیاهو برای چیست؟ بعد از همه آن درد و رنج و دل‌شکستگی، ما انتظار پاداش داریم.