شاهزاده خانم و پونی

پرنسس ایولین کاتینگتون (فیونا پری)، وارث یک تاج و تخت خیالی، از زمان مرگ پدرش زمانی که یک کودک خردسال بود، در کاخ پنهان نگه داشته شده است. درست زمانی که ملکه در آستانه معرفی او به جامعه است، نقص امنیتی کاخ، خطر آشکاری برای زندگی شاهزاده خانم جوان ایجاد می کند. او به زندگی با عمه گمشده اش، فی (باببی جو لاثام) فرستاده می شود که از زندگی سلطنتی فرار کرده و در قلب آمریکا زندگی می کند. ایولین که خود را به عنوان "اُلیویا" معرفی می کند، باید در مدرسه عمومی شهر کوچکی که در آن زندگی می کند، شرکت کند و سعی کند با دیگران کنار بیاید، کاری که به دلیل زندگی پر از تجملش دشوار است. بدون اطلاع نیروهای امنیتی شاهزاده، گروهی از مجرمان به رهبری تئودور اسنایدر (بیل اوبرست جونیور) که خود را به عنوان کارگران کارناوال جا زده اند، نقشه می کشند تا شاهزاده خانم را ربوده، اگر بتوانند ابتدا هویت او را کشف کنند. به طور تصادفی، شاهزاده داوطلب می شود تا در کارناوال به عنوان نگهبان پونی جایزه بگیرد، که او در نهایت به آن علاقه‌مند می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد میزان خشونت در این فیلم با هم صحبت کنند. آیا شخصیت کاریکاتوری شرور، خشونت را کمتر آزاردهنده می‌کند؟ آیا مناسب است که یک فیلم خانوادگی این مقدار خشونت اسلحه داشته باشد؟
• دوستی شاهزاده خانم با پونی چه چیزی به او آموخت؟ چگونه توانست بر مشکلات خودباوری خود غلبه کند؟
• این فیلم چگونه شبیه فیلم‌های دیگر درباره افراد ناشناس در جوامع دورافتاده بود؟

والدین باید بدانند که این فیلم که مستقیماً به صورت DVD منتشر شده، حاوی میزان قابل توجهی خشونت است که برای یک فیلم با عنوان "سرگرمی خانوادگی" غیرمنتظره است. اهداف شخصیت‌های منفی فراتر از ربودن شاهزاده است و آنها قصد کشتن او را دارند. در یک صحنه، اسلحه‌ای آماده شلیک به سمت دو دختر است. اگرچه کسی آسیب جدی نمی‌بیند، اما تهدید به قتل مسئله‌ای نیست که بتوان آن را نادیده گرفت و ممکن است بینندگان جوان‌تر را ناراحت کند. در بقیه فیلم تنها چند توهین و کمی فریب عاشقانه بین دو بزرگسال وجود دارد که به یک بوسه بی‌ضرر منجر می‌شود.

این داستان گاهی گیج‌کننده، گاه به شکلی نگران‌کننده خشن و در کل فراموش‌شدنی است. این فیلم که مستقیماً برای انتشار در قالب DVD ساخته شده، دارای برخی ویژگی‌های پایه‌ای فیلم‌های «ماهی بیرون از آب» است: شخصیتی محافظت‌شده که سعی می‌کند با تغییر قیافه خود را در یک مدرسه آمریکایی عادی جا بیندازد، اما هوش کتابی بیش از حد و کمبود عقل سلیم و پذیرش اجتماعی او باعث می‌شود که به عنوان یک بیگانه شناخته شود. این قهرمان داستان یک دوست غیرمحتمل (در این مورد، پونی کارناوال عنوان شده) پیدا می‌کند و در نهایت شایستگی خود را نه تنها برای دوستی با بچه‌های «عادی»، بلکه برای تاج و تخت خود ثابت می‌کند. مخاطبان با این تم‌ها آشنا هستند و در ابتدا می‌خواهند برای ایولین/اُلیویا (او در زمان مخفی شدن نزد عمه‌اش اسمش را تغییر می‌دهد) هورا بکشند.مشکل اینجاست که ارزش‌های تولیدی این فیلم بسیار پایین است، شخصیت‌های منفی آن بیش از حد اغراق‌آمیز و حتی در صحنه‌های کلیدی فیلم نامناسب هستند، و کشمکش‌های شاهزاده خانم برای پذیرفته شدن بسیار ملایم است که کل داستان به شدت آزاردهنده و خسته‌کننده می‌شود. چرا یک فیلم خانوادگی سبک و سرگرم‌کننده باید صحنه‌های ترسناکی از تهدید دو دختر ۱۰ ساله با اسلحه داشته باشد؟ هیچ چیز در مورد گریه و ترس دو دختربچه در برابر یک شخصیت منفی دیوانه‌وار (فارغ از اینکه سبیلش چقدر مسخره به نظر برسد) خنده‌دار نیست. تا زمانی که شاهزاده ایولین و پونی روز را نجات می‌دهند، مخاطبان خوشحال خواهند شد که تماشای این فیلم به پایان رسیده است.