آمریکا: تصور کنید جهان بدون او چگونه خواهد بود.

فیلم آمریکا در سه بخش تقسیم شده است و استدلال می‌کند که مردم آمریکا فریب خورده‌اند تا باور کنند که این کشور به ناحق مسئولیت شرایط تراژیک را بر عهده می‌گیرد که در طول تاریخ آن رخ داده است. و اینکه، فیلم بیان می‌کند این اتفاقی نیست، و فرض می‌کند که نیروهای مخفی امیدوارند بتوانند با شرمنده کردن شهروندان آمریکایی، کشور را به عنوان یک ملت سوسیالیست چپ‌گرا با نفوذ اندک در جهان بازسازی کنند. بازسازی‌های فیلم‌برداری‌شده‌ای برای تقویت این نظریه‌ها استفاده شده است. از سخنان و تصاویر سیاستمداران و متفکران بزرگی (مانند آبراهام لینکلن، الکسیس دوتوکویل، رونالد ریگان، فردریک داگلاس و غیره) استفاده شده است. مصاحبه‌های طولانی با دانشمندان و سیاستمداران و همچنین فعالان آمریکایی‌های بومی، مکزیکی-آمریکایی و آفریقایی-آمریکایی انجام شده است. در بخش اول، فیلم پنج جرمی را که ایالات متحده به اشتباه متهم به آنهاست، فهرست می‌کند و شرح می‌دهد: سرقت زمین (و نسل‌کشی جمعیت بومی آمریکا)، سرقت قلمرو (قربانی: مکزیک)، سرقت نیروی کار (بردگی و نژادپرستی و جداسازی ناشی از آن)، سرقت منابع (قربانی: جهان)، و سرقت رویای آمریکایی (قربانی: مردم آمریکا؛ مجرم: سرمایه‌داران طماع). بخش دوم هر یک از این اتهامات را رد می‌کند (مثلاً اینکه آمریکا تنها کشوری نبود که برده داشت؛ سفیدپوستان در جاهای دیگر برده بودند؛ «صاحبان برده سیاه‌پوست بیشتر از سفیدپوستان بودند» و غیره). بخش سوم به «چه کسی...؟» می‌پردازد. یعنی چه کسی می‌خواهد ما را مقصر بداند و چرا؟ پاسخ فیلم: توطئه شرم اساساً محصول آموزه‌های یک رادیکال بی‌اخلاق است: سائول آلینسکی (نویسنده و فعال سیاسی که به عنوان بنیانگذار «سازماندهی جامعه» شناخته می‌شود). شاگردان او چه کسانی هستند؟ باراک اوباما و هیلاری کلینتون، در میان دیگران.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد استفاده از بازسازی‌های تاریخی برای تقویت پیام فیلم بحث کنند. در فیلم‌های درام «بر اساس» یا «الهام‌گرفته» از داستان‌های واقعی، بینندگان پذیرفته‌اند که فیلم‌سازان تصور می‌کنند چه اتفاقی ممکن است در صحنه‌های فردی افتاده باشد. آیا این موضوع در مورد مستندها نیز صادق است، یا باید استاندارد متفاوتی وجود داشته باشد؟
• هدف‌های مختلف فیلم‌سازی را بررسی کنید: اطلاع‌رسانی، سرگرمی، یا متقاعد کردن. هدف اصلی آمریکا چیست؟ چگونه می‌دانید؟ چرا درک هدف فیلم‌ساز مهم است؟
• آیا فکر می‌کنید مستندها باید بی‌طرف باشند؟ چرا یا چرا نه؟
• آیا این فیلم به شما نشان داد یا به شما کمک کرد که دنیایی بدون آمریکا را تصور کنید؟ اگر نه، چرا فکر می‌کنید این عبارت/شعار بخشی از بازاریابی فیلم بود؟

والدین باید بدانند که آمریکا - یک فیلم مستند از دینش دسوزا و جان سالیوان - دیدگاهی محافظه‌کارانه دارد. این فیلم از مصاحبه‌ها، تصاویر خبری، بازسازی‌ها (برخی از آنها نبردهای خشونت‌آمیز با تفنگ، خنجر و مرگ مقابل دوربین را نشان می‌دهند)، و همچنین سخنرانی‌ها و نوشته‌های بنیان‌گذاران آمریکا استفاده می‌کند تا ادعا کند که یک توطئه در حال وقوع است، که توسط رادیکال‌های چپ‌گرا تغذیه می‌شود، تا آمریکا را شرمنده کند، اصول کشور را تضعیف کند و در نهایت باعث نابودی آن از طریق "خودکشی" از درون شود. دسوزا مصاحبه‌کننده، راوی و سخنران است. چند صحنه کوتاه از تاریخ واقعی منحرف می‌شوند - به عنوان مثال در یک بازسازی، جورج واشینگتن توسط گلوله یک تک‌تیرانداز کشته می‌شود، اما به زودی دوباره روی صفحه نمایش ظاهر می‌شود، زنده و سالم، در حالی که کشور را در سال‌های شکل‌گیری آن رهبری می‌کند. درک این فیلم به شدت به نگرش و باورهای موجود بینندگان بستگی دارد. برای کسانی که بدون پیش‌داوری به این فیلم می‌آیند، بسیار مهم است که منابعی برای بررسی حقایق داشته باشند و بدانند بازیگران چه کسانی هستند و چه چیزی امید دارند به دست آورند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

برای کسانی که تمایل دارند با داسوزا و همکارانش موافق باشند، آمریکا نمونه‌ای از مستندسازی در بهترین حالت روشنگرانه‌اش خواهد بود. برای کسانی که مخالفند، این فیلم به نظر یک سخنرانی بد خواهد آمد. در هر صورت، این فیلم استدلالی است که خود را به شکل یک فیلم درآورده است. در حالی که برخی از اجراها در بازسازی‌ها عالی هستند (دان تیلور در نقش لینکلن به‌خصوص خوب است) و برخی از تصاویر کشور زیبایی شگفت‌انگیز آن را نشان می‌دهند، بیشتر فیلم بیش از حد دراماتیک است (برای مثال، صدای مداوم آهنگری که با مناظر زیبا در هم تنیده شده است)، خشونت غیرضروری (صحنه‌های نبرد خونین با مرگ‌های متعدد) و پر از فرضیه‌هایی است که در بهترین حالت نازک و در بدترین حالت نادرست و عامدانه تحریک‌آمیز است. بیشتر، تلاش می‌کند تا رفتار آمریکا را با اشاره به رفتار مشابه کشورهای دیگر توجیه کند.پارانویا تکان دهنده ترین عنصر فیلم است. به خصوص نحوه برخورد دسوزا با برخی از مصاحبه شوندگان (مثلاً سخنگوی قبیله سو و یک استاد مطالعات آفریقایی-آمریکایی) آزاردهنده است، که به نظر می رسد اگر هدف او را به طور کامل درک می کردند، ممکن است با او مخالفت می کردند. آنها طیف وسیعی از نظرات، دیدگاه ها و انگیزه ها را به میکروفون می آورند، اما - پس از مصاحبه ها - دسوزا موفق می شود شواهد متخصصانی را که با فرضیه او مخالفت می کنند، رد کند. در واقع، او از کلمات، جدیت و اعتماد آنها برای تقویت ادعاهای خود در مقابل آنها استفاده می کند. در نهایت، پس از اینکه در سال 2016 در فیلم «آمریکای اوباما» به اوباما پرداخته بود، دسوزا در اینجا بر هیلاری کلینتون تمرکز می کند. «بازسازی» روزهای دانشگاه او نشان می دهد که او تحت تاثیر رادیکالیسم ساول آلینسکی قرار گرفته و به طور مخفیانه برای تضعیف شیوه زندگی آمریکایی تلاش می کند. در نهایت؟ ارزش این فیلم قطعاً در چشم بیننده است.