توگو

در سال 1925، شهر نوم در آلاسکا با شیوع مرگبار دیفتری تهدید می‌شد تا اینکه یک مرد و تیم سگ‌های سورتمه‌ای او به رهبری سگ غیرمنتظره‌ای به نام توگو، جسارت روبرو شدن با شرایط یخی را برای آوردن دارو از نزدیک‌ترین شهر داشتند. این داستان واقعی است که فیلم توگو بر اساس آن ساخته شده است. لئونارد سپالا (ویلم دفو)، مهاجری نروژی، سگ‌های سورتمه پرورش می‌دهد اما همیشه از سرسختی یک توله سگ مزاحم آزرده خاطر است، چرا که او به دلیل جثه‌ی کوچک، این سگ را برای سورتمه‌کشی نامناسب می‌داند. سپالا توگو را حبس می‌کند و دو بار تلاش می‌کند او را به دیگری بدهد، اما توگو هر بار با کندن زمین، بالا رفتن و پریدن فرار می‌کند. سرانجام، تحت فشار همسرش کنستانس (جولیان نیکولسون)، سپالا به سگ شانس دیگری می‌دهد و متوجه می‌شود که او سریع‌ترین و مصمم‌ترین سگ از نژاد خود است. توگو نه تنها قلب سپالا را تسخیر می‌کند، بلکه به استادش کمک می‌کند تا در مسابقه‌های سگ‌های سورتمه برنده شود و در نهایت به نجات مردم نوم کمک می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد واقعیت‌های زندگی در یک پایگاه دورافتاده در آلاسکا در اوایل دهه ۱۹۰۰، همانطور که در فیلم تگو به تصویر کشیده شده است، صحبت کنند. چرا رساندن دارو به شهر نوم دشوار بود؟
• چگونه سپالا و توگو هر دو استقامت خود را به نمایش می‌گذارند؟ چرا این ویژگی شخصیتی مهم است؟
• درباره سگ‌های سورتمه، که به آن ماشی نیز گفته می‌شود، چه می‌دانید؟ چطور می‌توانید بیشتر یاد بگیرید؟

در فیلم "تاگو" صحنه‌هایی کند اما دوست‌داشتنی از زندگی روزمره یک راننده سگ‌های سورتمه و همسرش در آلاسکا به تصویر کشیده می‌شود که با صحنه‌های پرهیجان و پرخطر مواجهه آنها با مرگ در شرایط یخبندان و طوفان‌های برفی شدید در هم تنیده شده است. کودکان ممکن است در صورت آشنایی با داستان سری انیمیشنی بالتو، علاقه‌مند به تماشای این فیلم شوند. بینندگان مسن‌تر ممکن است نیاز داشته باشند که علاقه خاصی به محیط آلاسکا، سگ‌های سورتمه‌ای یا رویدادهای واقعی سال ۱۹۲۵ داشته باشند تا کاملاً توسط این فیلم درگیر شوند. رابطه بین مرد و سگ بسیار دوست‌داشتنی است، به‌ویژه وقتی که سگ راه خود را به قلب مرد باز می‌کند و این صحنه‌ها باعث استفاده از برخی الفاظ ملایم مانند "لعنت" و "شیطان" می‌شود.

توگو تمام عناصر یک داستان عالی برای سینما را دارد: پس‌زمینه‌های زیبا، اکشن تقویت‌شده با جلوه‌های ویژه، ستاره‌های سرشناس و یک داستان الهام‌بخش از انسان‌ها و سگ‌های زیبای سورتمه‌ران آنها. اما این فیلم همه این عناصر را کمی دست‌وپاشکسته کنار هم قرار داده و نتیجه یک فیلم محکم و ارزشمند اما نه‌چندان رضایت‌بخش است که قرار است روی صفحه کوچک (تلویزیون) به نمایش درآید.تاگو یادآوری دیگری است که نشان می‌دهد دیف می‌تواند هر شخصیتی را اصیل و باورپذیر کند، اگرچه در این فیلم با لهجه‌ای کمی حواس‌پرت‌کننده و لحظاتی عجیب در شخصیت مواجه است، مانند زمانی که شروع به خواندن اشعار شکسپیر برای سگ‌های سورتمه‌کش خود می‌کند. تغییراتی شدید در لحن بین گذشته و حال وجود دارد - از دوران تولگی تاگو در مزرعه سخت اما خوشایند سپالا تا ماجراجویی نفس‌گیر آنها در ماموریتی که جان خود را به خطر می‌اندازند. صحنه‌هایی که بین این دو قرار دارند، زمانی که سپالا و تاگو انرژی جسمی و روحانی خود را در استراحتگاه‌های کم‌نور اینویی بازسازی می‌کنند، این احساسات را ترکیب می‌کنند و از به‌یادماندنی‌ترین صحنه‌های فیلم هستند.