رسوایی آرمسترانگ

لنس آرمسترانگ (با بازی بن فاستر) که زمانی یک دوچرخه‌سوار مسابقه‌ای ناامید و میان‌رده بود، تصمیم می‌گیرد که تنها راه پیشرفت، شروع به استفاده از دارو‌های تقویت‌کننده عملکرد است. اینجاست که او برنامه‌ای را آغاز می‌کند، یک برنامه دوپینگ پیشرفته که کل تیمش را درگیر می‌کند و او را به بالاترین سطح ورزشش می‌رساند. اما پیشرفت سریع و دراماتیک او توجه روزنامه‌نگار دیوید والش (کریس اوداوود) را جلب می‌کند که مصمم است آرمسترانگ را افشا کند.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره تقلب در ورزش صحبت کنند. چرا آرمسترانگ احساس می‌کند که مجبور است از داروهای تقویت‌کننده عملکرد استفاده کند؟ آیا فکر می‌کنید رفتار او غیرعادی است؟ اگر دوپینگ در ورزش‌های سطح بالا رایج باشد، چه چیزی درباره ورزش و انتظارات ما از ورزشکاران نشان می‌دهد؟
• آیا تفاوتی در نحوه‌ی نمایش داروهایی مانند آنهایی که آرمسترانگ استفاده کرده بود، در رسانه‌ها مشاهده می‌کنید؟ آیا بین این داروها و موادی مانند الکل، مواد مخدر و سیگار تفاوتی قائل هستند؟ پیامدهای مصرف این مواد مشابهت‌ها و تفاوت‌هایی دارند که چیست؟
• آیا فکر می‌کنید فیلم «برنامه» در به تصویر کشیدن آرمسترانگ دقیق و منصفانه عمل کرده است؟ چرا فیلمسازان در فیلم‌هایی که بر اساس واقعیت هستند، دقیقاً به حقایق پایبند نیستند؟ چگونه می‌توانید اطلاعات بیشتری درباره رویدادها و شخصیت‌های واقعی به تصویر کشیده شده در این فیلم به دست آورید؟

والدین باید بدانند که برنامه یک فیلم زندگی‌نامه‌ای درباره لنس آرمسترانگ دوچرخه‌سوار مشهور (بن فاستر) است. این فیلم دنباله‌روی مسیر حرفه‌ای آرمسترانگ است که در آن هفت بار پیاپی برندهٔ تور دو فرانس می‌شود، در حالی که همزمان برای بهبود عملکرد خود از دارو استفاده می‌کند. صحنه‌های زیادی وجود دارند که آرمسترانگ و همتایانش را نشان می‌دهند که برای بهبود عملکرد خود تزریق انجام می‌دهند و دارو مصرف می‌کنند، اما در نهایت پیام فیلم این است که حقیقت در نهایت آشکار می‌شود و تقلب کردن نتیجه‌ای ندارد. انتظار می‌رود که برخی صحنه‌های نوشیدن الکل و کلمات رکیک (بیشتر "س--ت" و "ف--ک") وجود داشته باشد. اگر والدین این فیلم را به همراه نوجوانانشان تماشا کنند، می‌تواند نقطهٔ آغاز خوبی برای بحث دربارهٔ عواقب مصرف دارو باشد.

داستان لنس آرمسترانگ سرشار از خیانت و ناامیدی حماسی است که می‌توانست خوراک مناسبی برای یک فیلم زندگی‌نامه‌ای تاثربرانگیز باشد؛ اما فیلم «برنامه» علی‌رغم بازی درخشان بازیگر نقش اصلی، به طرز شگفت‌آوری بی‌روح و بی‌روح به نظر می‌رسد. این فیلم همه فراز و نشیب‌های داستان را به گونه‌ای روایت می‌کند که گویی هیچ اوج و قعری وجود ندارد و تنها یک خط صاف است، و همین امر آن را از هیجان و احساس محروم می‌کند. بخشی از این مسئله می‌تواند به این دلیل باشد که بسیاری از ما از قبل می‌دانیم که سرنوشت آرمسترانگ چه شد، اما زندگی بسیاری از شخصیت‌های عمومی دیگر نیز با موفقیت دراماتیک بر پرده سینما به تصویر کشیده شده است.فاستر نقطه اوج فیلم است و دلیل اصلی برای دیدن آن. اما حتی او هم نمی‌تواند بر ناتوانی فیلم در نفوذ به سطح آرمسترانگ غلبه کند. در نهایت، ما هنوز نمی‌فهمیم چرا او کارهایی که کرده را انجام داده است، حتی اگر جزئیات زیادی درباره چگونگی آن به دست آوریم. و این یک ناامیدی بزرگ است.