خون‌آشام‌ها

گودی (با بازی آلیسیا سیلورستون) خون‌آشامی است که در قرن نوزدهم توسط سیسروس (با بازی سیگورنی ویور) به خون‌آشام تبدیل شد. سیسروس همچنین استیسی (با بازی کریستن ریتر) را در سال ۱۹۹۲ به خون‌آشام تبدیل کرد. بعد از دو دهه زندگی مشترک، گودی و استیسی — که فقط خون حیوانات را می‌خورند — در منهتن زندگی می‌کنند، جایی که شب‌ها بیرون می‌روند و روزها می‌خوابند. وقتی استیسی با جویی ون هلسینگ (با بازی دن استیونز) آشنا می‌شود، اوضاع تغییر می‌کند و بین آن‌ها جرقه‌ای می‌زند، با وجود اینکه پدر جویی (با بازی والاس شاون) شکارچی خون‌آشام است. گودی هم با عشق سابقش دنی (با بازی ریچارد لویس) که در دهه ۶۰ فعال بود، روبرو می‌شود. به‌زودی گودی و استیسی به این فکر می‌افتند که آیا بهتر نیست از شر خالق خود خلاص شوند و به «سن واقعی» خود برسند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد محبوبیت داستان‌های خون‌آشام صحبت کنند. چه تفاوتی با بقیه دارد؟ آیا مورد توجه نوجوانان قرار می‌گیرد؟
• گودی چه تفاوت هایی را بین زمان حال و گذشته مشاهده می کند؟ چرا او در مورد همه گیر بودن تلفن ها، گجت ها و رسانه های اجتماعی اینقدر انتقادگر است؟ آیا شما موافقید؟

والدین باید بدانند که وامپس یک کمدی ماوراءالطبیعه در مورد دوستان خون‌آشام دهه بیست زندگی است که باید چالش‌های جوانی را دهه به دهه پشت سر بگذارند. والدین نسل ایکس به دلیل همکاری دوباره کارگردان ایمی هکرلینگ با آلیسیا سیلورستون، ستاره فیلم بی‌دردسر، جذب این فیلم خواهند شد، اما نوجوانانی که به ژانر خون‌آشام علاقه‌مند هستند، ممکن است به این فیلم علاقه‌مند شوند. انتظار می‌رود گاهی الفاظ تند (یک بار کلمه فحش، و کلمات دیگری مثل آشغال، احمق و ...) و چند صحنه بوسیدن وجود داشته باشد - یکی از آنها به یک صحنه عاشقانه و بارداری منجر می‌شود. خشونت بیشتر به صورت کمدی است، اما چند مورد قطع سر و صحنه‌های ناراحت‌کننده‌ای از نوشیدن خون موش و کبوتر توسط خون‌آشام‌ها وجود دارد. بزرگسالان در باشگاه‌ها مشروب می‌نوشند و یک نفر در یک قرار ملاقات کوکائین مصرف می‌کند (دوربین قطع می‌شود). برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

هر کسی که عاشق کمدی فوق العاده و خاطره انگیز کلولس در سال ۱۹۹۵ بوده است، از دیدن دوباره سیلوراستون و کارگردان ایمی هکرلینگ هیجان زده خواهد شد. اما جاذبه این دیدار مجدد وقتی کم رنگ می شود که مشخص می شود وامپس ممکن است بامزه باشد و گاهی خنده دار، اما آماتوری و فراموش شدنی است.با وجود بازیگران خوب، این کمدی به جز اینکه وسیله‌ای برای نوستالژی و یادآوری به بینندگان است که پیری می‌تواند فرایندی تلخ باشد، چیز زیادی برای ارائه ندارد. هکرلینگ به طنز به طریقی که همه به تکنولوژی وابسته هستند می‌خندد (حتی یک خواننده در سالن استراحت در حین اجرای خود به تلفن هوشمندش نگاه می‌کند)، اما همه چیز از داستان تا جلوه‌های ویژه نازک و احمقانه است.