وقت‌گذران‌ها

TIMEWASTERS یک سریال کمدی سفر در زمان کلاسیک با یک تغییر است -- بازیگران آن عمدتا سیاه‌پوست هستند. اعضای یک گروه جاز پس از انتقال به لندن دهه 1920 توسط یک ماشین زمان در ساختمان محل تمرین خود، خود را در دوره‌ای کاملا متفاوت گرفتار می‌بینند. بیشتر گروه از کشف این دنیای جدید هیجان‌زده هستند، اما نیک نگران بازگشت به خانه است. با توجه به اینکه این گروه ظاهرا از افراد نادر سیاه‌پوست در آن زمان در شهر هستند، با نژادپرستی روزمره مواجه می‌شوند. اما پس از استخدام برای اجرای موسیقی در جشن تولد دوقلوهای بسیار ثروتمند ویکتوریا و رالف، به شهرت آنی دست می‌یابند. به طور قابل توجهی، آنها تصمیم می‌گیرند خود را "و-تنگ کلن" بنامند و آهنگ‌هایی از دهه 1990 و اوایل 2000 را به عنوان آهنگ‌های خود معرفی کنند، از جمله "هی-یا" از آوت‌کست و "بک تو بلک" از ایمی واینهاوس. نیک به سرعت متوجه می‌شود که راه آسانی برای حل مشکل آنها وجود ندارد، بنابراین چهار نفر موافقت می‌کنند که به عنوان گروه جاز تحت‌فرمان ویکتوریا در ازای اقامت و غذا رایگان فعالیت کنند. در حالی که آنها به اجرای موسیقی در کلوپ‌ها و مهمانی‌های خصوصی ادامه می‌دهند، چهار نفر به زندگی جدید خود عادت می‌کنند، و جیسون، لورن و هوراس از نبود عواقب برای اعمال خود و جریان بی‌پایان تجملاتی که از ویژگی‌های طبقه بالا در آن زمان است، به طور کامل استفاده می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد طنز و تمسخر نژادپرستان در سریال Timewasters صحبت کنند، افرادی که گروه موسیقی در دهه ۱۹۲۰ با آنها مواجه می‌شوند. با توجه به اینکه این سریال توسط یک گروه متشکل از افراد سیاه‌پوست و تیم خلاق آن ساخته شده است، چگونه شوخی با موضوعات جدی مانند نژادپرستی می‌تواند توانمندکننده باشد؟ آیا فکر می‌کنید اگر این شوخی‌ها توسط نویسندگان سفیدپوست ارائه می‌شد، به همین اندازه موفق بودند؟
• خانواده‌ها می‌توانند در مورد تفاوت‌های روابط در سریال‌های کمدی با روابطی که باید در زندگی واقعی به آن‌ها توجه کنیم، صحبت کنند. برای مثال، نیک و جیسون اغلب یکدیگر را مورد تمسخر قرار می‌دهند. تماشای این صحنه‌ها سرگرم‌کننده است، اما آیا این نوع تعامل چیزی است که شما در دوستی خود ترجیح می‌دهید؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که تایم‌واسترز یک سریال کمدی بریتانیایی در مورد چهار عضو یک گروه جاز به نام‌های لورن، نیک، جیسون و هوراس است که در سال ۲۰۱۷ با هم می‌نوازند. در حالی که نیک، رهبر منظم گروه، آرزوی اجراهای پولی و تمرین‌های منظم را دارد، هوراس، رویاپرداز پرشور، با خبر پیدا کردن یک ماشین زمان کارآمد، به تمرین گروه سر می‌زند. با اکراه، گروه از آسانسور «زمان‌گرد» بازدید می‌کنند و متوجه می‌شوند که واقعاً کار می‌کند و در لندن سال ۱۹۲۶ گیر می‌افتند. تایم‌واسترز حاوی زبان‌های زننده و صریح جنسی، مصرف الکل، خشونت و طنز سیاه است. داستان‌های اپیزودیک توسط ترکیبی از مضامین رایج سریال‌های کمدی و طنزهای مرتبط با دوره‌های تاریخی، با پیچش‌هایی مانند ملاقات نیک با یک روان‌درمانگر اولیه که منجر به پیوستن او به یک فرقه مبتنی بر اصلاح نژاد می‌شود و ملاقات با یک شخصیت تاریخی مشهور که منجر به یک بازجویی خشونت‌آمیز می‌شود، پیش می‌روند.

با پوشش تمام عناصر اساسی برای یک سریال کمدی موفق، نویسندگی تیز و بازیگران بااستعداد، تماشای این سریال لذت‌بخش است. پیچش منحصر به فرد سریال Timewasters در نقل قولی از جیسون در قسمت آزمایشی خلاصه می‌شود: «مردمی مثل ما هرگز به سفر در زمان نمی‌رسند!» با «مردمی مثل ما» او سیاه‌پوستان را می‌گوید، و این نظر بلافاصله به تأملاتی می‌انجامد. چرا سیاه‌پوستان به ندرت در داستان‌های سفر در زمان گنجانده می‌شوند؟ Timewasters مثالی درخشان از اتفاقی است که می‌تواند رخ دهد وقتی فرمول‌های اثبات‌شده سریال‌های کمدی—که در بسیاری از سریال‌های جدید منتشرشده خسته‌کننده و تکراری به نظر می‌رسند—با اندکی نوآوری و تیم خلاق متنوع مواجه می‌شوند.بزرگترین نقطه قوت سریال Timewasters بازی دانیل لارنس تیلور در نقش نیک است. بله، او بازیگر بزرگی است، اما او همچنین این سریال را خلق کرده و بیشتر قسمت‌ها را (با بارونکا اوشاونسی) نوشته و این دنیای کمدی را به‌خوبی می‌شناسد. Timewasters به‌طور هماهنگ جاه‌طلب، غیرمعمول و پرشتاب است و قوس هر فصل به‌طور قابل‌توجهی یکنواخت است. این سریال خنده‌دار است و هر شخصیتی در این دنیا به‌طور کامل به قوانین موجود در آن پایبند است و بازیگران به‌راحتی در آن زندگی می‌کنند. نترسید که وقتتان را با این سریال کمدی بی‌نظیر تلف می‌کنید؛ به‌راحتی می‌توان آن را به‌عنوان شایسته هر دقیقه‌ای توصیه کرد.