بی عیب و نقص

در لندن امروزی، یک خبرنگار جوان با لورا کوئین (دیمی مور) در مورد تجربه‌اش به عنوان یک مدیر زن در دهه ۶۰ در دنیای فروش و معاملات الماس، که تحت سلطه مردان است، مصاحبه می‌کند. لورا یک الماس به اندازه تخم مرغ مرغ را روی میز می‌گذارد؛ سپس فیلم به گذشته برمی‌گردد، جایی که پیشرفت او در نردبان سازمانی به دلیل جنسیتش متوقف شده است -- و در آنجا، نظافتچی مهربان، آقای هابز (مایکل کین) یک پیشنهاد غیرمعمول می‌دهد. او پیشنهاد می‌کند موقعیت و امتیاز لورا را با دسترسی خودش به ساختمان ترکیب کنند -- با هدف برداشتن فقط چند الماس از گاوصندوق‌های زیرزمینی. این یک برنامه ساده است... اما، البته، اوضاع طبق برنامه پیش نمی‌رود.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد منطق کنجکاوانه‌ی بسیاری از فیلم‌های سرقت بحث کنند -- آیا واقعاً دو اشتباه می‌تواند یک درست را ایجاد کند؟ خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد تبعیض جنسی در محل کار، در گذشته و حال، و همچنین مسائل مربوط به طبقه اجتماعی، سرمایه‌داری و مصرف‌گرایی (فیلم را به عنوان ترکیبی از 9 تا 5 و اقیانوس یازده، در لندن دهه 60 تصور کنید) صحبت کنند. آیا درست است که هابز برای کارفرمایش نامرئی است؟ یا اینکه لورا به طور مرتب از ارتقای شغلی رد می‌شود؟ همچنین، چرا فیلم‌های سرقت -- که معمولاً شامل طرح‌های پیچیده و دقیق برای دزدی هستند -- اینقدر جذاب و محبوب هستند؟

والدین باید بدانند که اگرچه این درام سرقت مربوط به دهه ۶۰ از نظر محتوا نسبتاً ملایم است (به جز سیگار کشیدن و نوشیدن مداوم که برای تداعی دوره‌های گذشته است)، احتمالاً برای بیشتر کودکان جذاب نخواهد بود. پیام این فیلم دو لبه است: تبعیض جنسی و طبقاتی از بین می‌رود... از طریق فعالیت‌های مجرمانه. همچنین بحث گسترده‌ای در مورد این موضوع وجود دارد که آیا شخصیت مور از «خوشبختی» (یک رابطه، بچه‌ها و غیره) برای موفقیت در تجارت خود چشم‌پوشی می‌کند یا خیر، و همچنین مطالب زیادی در مورد تجارت کثیف زیورآلات وجود دارد - اینکه الماس توسط فقرا استخراج می‌شود و به ثروتمندان فروخته می‌شود. با این حال، این فیلم تقریباً هیچ محتوای جنسی ندارد و الفاظ زشت نیز در آن کم است. برای اطلاع از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلم FLAWLESS یک فیلم سرقت کاملاً خوب است که توسط دستگاه قاب و درس اخلاقی اطراف آن تضعیف شده است. گریم نامناسب دوران پیری مور حواس‌پرتی ایجاد می‌کند و پیام نهایی فیلم دست و پا شکسته و اضافی به نظر می‌رسد. بهترین چیز در فیلم کین است؛ چه کسی می‌توانست تصور کند که یکی از بازیگران بزرگ سینما در اواخر دوران حرفه‌ای خود به چنین بازیگری ظریف و زیرک تبدیل شود؟ مور نیز خوب است—در صحنه‌های دهه ۶۰، لورا ترکیبی از استحکام و آسیب‌پذیری دارد و در حالی که نشانی از رمانتیک در هوا وجود دارد، وقتی بازرس خوش‌قیافه آقای فینچ (لمبرت ویلسون) در مورد سرقت سؤال می‌پرسد، مور به واسطه هویت خود تعریف می‌شود، نه مردان اطرافش.مایکل رادفورد کارگردان با مهارت و خونسردی صحنه‌های سرقت را می‌گیرد؛ و این واقعاً حیف است که او صحنه‌های امروزی دست و پا چلفتی و نامربوط فیلم‌نامه‌نویس ادوارد ای. اندرسون را حذف نکرده است. این صحنه‌ها در ابتدای فیلم و انتهای آن قرار دارند و در تضاد با صحنه‌های خنک و قدیمی قرار می‌گیرند که در آن مور و کین در نقش دو شریک بعید و ناپایدار در جرم ظاهر می‌شوند. سبک فیلم که در آن بازیگران با لباس‌های پشمی و در میان دود سیگار ظاهر می‌شوند، بسیار جذاب است. اما بهترین دلیل برای تماشای فیلم «بی‌نقص» در نهایت بازی درجه یک مایکل کین در نقش هابز است.