چرا ازدواج کردم؟

این دنباله فیلم چرا من ازدواج کردم؟ اثر تایلر پری در سال ۲۰۰۷، گروهی از دوستان را دنبال می‌کند: پاتریشیا روان‌پزشک منظم (جنت جکسون) و همسرش گاوین (مالیک یوبا)؛ آنجلا صاحب سالن آرایشی سرزنده (تاشا اسمیت) و مارکوس (مایکل جای وایت)؛ شیلا با روحیه (جیل اسکات) و ترووی (لامان روکر)؛ و وکیل متعادل دایان (شارون لیل) و تری (تایلر پری) که در باهاما برای تعطیلات سالانه گروهی خود دور هم جمع می‌شوند. این آرامش با ورود مایک (ریچارد تی. جونز)، شوهر سابق شیلا، که به نظر می‌رسد مصمم به پیوستن به جمع است، به سرعت از بین می‌رود. تعطیلات تا زمانی که یک زوج شب قبل از رفتن اعلامیه مهمی می‌کنند، به خوبی پیش می‌رود، اما این اعلامیه منجر به کشف حقایق زیادی در خانه می‌شود که هر زوج را تهدید می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد کلیشه‌ها صحبت کنند. چه نوع کلیشه‌هایی در این فیلم وجود دارد که قصد غلبه بر آن‌ها را دارد و کدام‌ها را تقویت می‌کند؟
• درباره چالش‌هایی که هر زوج با آن مواجه است صحبت کنید: آیا این چالش‌ها واقعی به نظر می‌رسند یا اغراق‌آمیز؟ آیا می‌توان از آنها درس گرفت؟ اگر چنین است، درس‌ها چیست؟
• فیلم چه پیامی را منتقل می‌کند؟ چه چیزی این زوج‌ها را به هم پیوند می‌دهد و چه چیزی آن‌ها را از هم متمایز می‌کند؟

والدین باید بدانند که این درام کمدی با نیت خوب، با وجود تمرکز بر موضوعات جهانی و فراتر از سن، مانند بخشش، دوستی و عشق، به بسیاری از مضامین بالغانه می‌پردازد، از جمله خیانت، طلاق، خشونت خانگی، بیکاری و مرگ. در فیلم مقداری نوشیدن الکل به صورت اجتماعی وجود دارد، اما فحاشی و برهنگی اندکی وجود دارد. برخی از جوک‌ها بر اساس کلیشه‌های مردانه و زنانه هستند، و حسادت شدید یکی از شخصیت‌ها برای خنداندن تماشاگران به تصویر کشیده شده است، در حالی که در واقع بسیار ناسالم است. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

فیلمی با بازیگران خوب، فرصتی است که نباید از دست داد. این موضوع در مورد فیلم «چرا من ازدواج کردم؟» ساخته تایلر پری هم صدق می‌کند، که بازیگرانش در سایه یک داستان شلوغ و پر پیچ و خم، به خوبی به نمایش در نیامده‌اند. داستان فیلم با موضوعاتی مثل روابط عاطفی، خشونت خانگی، فروپاشی عصبی، سرطان و مرگ، به اوج خود می‌رسد. و این‌ها شامل موضوعات همیشگی فیلم‌های پری مثل حسادت، نقش‌های جنسیتی و ارتباطات نمی‌شود. واقعاً فرصتی برای پرداختن به داستان‌ها و شخصیت‌ها (و استفاده از بازیگرانی مثل لوئیس گاسست جونیور و سیسلی تیسون، به جز حضور کوتاه آن‌ها) وجود ندارد. لحظات جذاب دوستی در فیلم، با پیچش‌های احساسی، ملودرام و کلیشه‌ای که ساده‌سازی شده و به عجله به سمت پایان می‌روند، همراه است.جکسون در این فیلم به بازیگری می‌پردازد و طیفی از توانایی‌هایش را به نمایش می‌گذارد که تا به حال دیده نشده است. پری به عنوان کارگردان موفق می‌شود بهترین بازی او را تا به امروز از او بگیرد. به عنوان بازیگر، او خودش مهارتی را به نمایش می‌گذارد که در کل فیلم‌هایش دیده نمی‌شود. فیلم‌های او به وضوح پیامی دارند: هیچ رابطه‌ای، فارغ از اینکه چقدر کامل به نظر برسد، در برابر چالش‌ها مصون نیست و عشق، اگر اجازه داده شود که بر خشم غلبه کند، می‌تواند التیام بخش باشد. و این همه‌اش خوب است. اگر فقط ریتم و روایت داستان منسجم‌تر و منضبط‌تری داشت.