مبارزه

شاون مک آرتور (چنینگ تاتوم) جوانی پرتلاش است که در خیابان‌های خشن نیویورک تلاش می‌کند تا با مبارزه در برابر یک گروه از دزدان، توجه هاروی (ترنس هاوارد) را به خود جلب کند. هاروی که یک مدیر، ترفیع‌دهنده و حقه‌باز است، شاون را تحت حمایت خود قرار می‌دهد. او شاون را وارد دنیای غیرقانونی مبارزه در کوچه‌های پشت‌بام و مشت‌زنی بدون دستکش می‌کند، جایی که جایزه برای برنده هزاران دلار است و برای بازنده هیچ. با پیشرفت شاون در رتبه‌بندی مبارزان، جوایز بزرگ‌تری به او پیشنهاد می‌شود و از او خواسته می‌شود که در برخی مبارزات شکست بخورد. آیا اصول شاون او را تا مبارزه نهایی با رقیبی از گذشته‌اش (برایان وایت) پیش خواهد برد، یا اینکه او تسلیم خواهد شد و در یک مبارزه ساختگی شرکت خواهد کرد؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد جذابیت مبارزه به‌عنوان یک ورزش صحبت کنند. آیا این میل به تماشای برتری ورزشکاری در عمل است یا چیزی ابتدایی‌تر؟
• آیا این نوع خشونت نسبت به انفجار و تیراندازی تأثیر بیشتری دارد یا کمتر؟ چرا؟
• خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد درگیری‌هایی که شان با آن‌ها مواجه است و همچنین پیوندی که با مربی/مدیرش برقرار می‌کند، صحبت کنند.

والدین باید بدانند که این درام اکشن متوسط در مورد مبارزه خیابانی غیرقانونی، (شگفت‌انگیز!) بسیار خشن است و شامل درگیری‌های فراوان و خونریزی است. همچنین یک زیرداستان عاشقانه-جنسی وجود دارد، اما فیلم بیشتر بر روی شخصیت‌هایی که به هم مشت می‌زنند تمرکز دارد تا بوسیدن. اگرچه فیلم پیامی مبنی بر "دنبال رویاهایت باش و هرگز تسلیم نشو" دارد، اما دشوار است که آن را با دنیای غیرقانونی و وحشیانه‌ای که در آن اتفاق می‌افتد، آشتی داد. انتظار برخی کلیشه‌های قومی گسترده، زبان تند (از جمله "s--t")، نوشیدن و سیگار کشیدن را داشته باشید. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با شروع از یک مونتاژ به سبک دهه ۷۰، فیلم Fighting نشان می‌دهد که شاید بیشتر از یک فیلم اکشن خشم و مبارزه باشد. بازی هوارد در نقش هاروی نیز به حس نوستالژیک فیلم کمک می‌کند. متاسفانه، موسیقی متن عالی و بازی‌های شخصیت‌های درخشان برای تبدیل کردن Fighting به چیزی بیشتر از یک سری سکانس‌های مبارزه ضعیف فیلمبرداری شده که با کلیشه‌ها به هم متصل شده‌اند، کافی نیست.فیلمنامه به همان اندازه که عضلات تیتوم رشد کرده، ناقص است؛ تماشاگران درک عمیقی از انگیزه‌های شان برای انجام و تحمل کتک‌کاری‌های وحشیانه به دست نمی‌آورند، و ما واقعاً نمی‌فهمیم چرا او احساس می‌کند که این تنها راهی است که می‌تواند پول به دست بیاورد -- یا حتی اینکه او برای چه چیزی به پول نیاز دارد. ساختار فیلم به طرز عجیبی شبیه یک بازی ویدئویی است -- از سری مبارزه‌های فزاینده دشوار با حریفان سخت‌تر و سخت‌تر تا مبارزه نهایی با دشوارترین حریف، که گذشته مشترکی با شان دارد. دیتو مانتیل، کارگردان، تلاش می‌کند تا فیلم را با طعم سرسختانه و عجیب و غریب پر کند، اما فیلم در میان‌مایگی خود آنقدر راحت است که با بارش ضرباتش شما را خسته می‌کند.