گمشده

در مجموعهٔ محدود «مفقود»، تونی هیوز (جیمز نسبت) و همسرش، امیلی (فرانسیس اوکانر)، بدترین کابوس والدین را تجربه می‌کنند. در تعطیلات خانوادگی، پسر تونی و امیلی، الیور، ناپدید می‌شود، درست زمانی که تونی او را در میان جمعیتی که تیم جام جهانی فرانسه در سال ۲۰۰۶ را تشویق می‌کردند، از دست می‌دهد. داستان درست زمانی شروع می‌شود که هیوزها از هم جدا می‌شوند و هشت سال بعد ادامه پیدا می‌کند، زمانی که امیلی دوباره ازدواج کرده و تونیِ افسرده و مست به شهر ناپدید شدن پسرش بازگشته است. همه چیز در شهر شالون دو بوآ درست نیست، اما تونی و کارآگاه مصمم، ژولیان باتیست (چکی کاریو) دست از تلاش برنمی‌دارند، حتی اگر چیزی که پیدا کنند الیور نباشد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل محبوبیت سریال‌هایی با موضوع کودکان مفقود یا قربانی قتل، مانند سریال «مفقود»، در تلویزیون بحث کنند. چرا این موضوع تا این حد محبوب است؟ این داستان با چه افرادی ارتباط برقرار می‌کند؟ چرا این نوع سریال‌ها به‌طور مکرر ساخته می‌شوند؟
• الیور هیوز و خانواده‌اش در یک کشور خارجی هستند که الیور ناپدید می‌شود. آیا این موضوع سردرگمی و گیجی خانواده‌اش را بیشتر می‌کند؟ فیلمسازان چگونه تاثیر محیط بر خانواده هیوز را نشان می‌دهند؟
• هیوزها ثروتمند، فقیر، یا طبقه متوسط هستند؟ چطور می‌توان فهمید؟ چه سرنخ‌هایی در این سریال در مورد وضعیت مالی آنها وجود دارد؟ آیا در طول دوره‌ای که سریال به آن می‌پردازد، تغییری در وضعیت مالی آنها ایجاد می‌شود؟

والدین باید بدانند که «مفقود» یک مجموعه درام در مورد یک پسر جوان ربوده شده و ویرانی‌ای است که آدم‌ربایی‌اش به بار می‌آورد. موضوع یک کودک مفقود برای بینندگان جوان یا حساس آزاردهنده است، اما خشونت عمدتا خارج از صفحه نمایش اتفاق می‌افتد و ارجاعات به آدم‌ربایی و قتل احتمالی پوشیده است. بینندگان والدینی را خواهند دید که گریه می‌کنند، جیغ می‌کشند، به‌طور وحشت‌زده می‌دوند و به‌طور کلی ترس، ناراحتی و رنج را نشان می‌دهند. زبان نادر شامل «s--t» و «bastard» است. یکی از شخصیت‌ها الکلی است؛ ما او را در حال نوشیدن و مست می‌بینیم. برخی از دیالوگ‌ها به زبان فرانسوی است و اغلب زیرنویس ندارد. انتظار برخی ارجاعات مستقیم اما غیرگرافیکی به آزار و اذیت کودکان و پورنوگرافی کودکان را داشته باشید.

این مجموعه تلویزیونی، با وجود اینکه از یک الگوی تکراری پیروی می‌کند، اما به‌طور شگفت‌انگیزی تأثیرگذار و اعتیادآور است. شاید تعجب‌آور نباشد که این مجموعه، در مقایسه با تولیدات آمریکایی با همان موضوع، هم تاریک‌تر و هم ظریف‌تر است، همان‌طور که اغلب در مورد مجموعه‌های اروپایی صادق است. به جای بمباران جزئیات، این مجموعه به‌آرامی و با تصاویر، پیام خود را منتقل می‌کند: زنی که روی دیوار سر می‌خورد، در حالی که به‌طور بی‌صدایی گریه می‌کند و دوش آب در حال کار کردن است، و نگاه یک پیشخدمت که از یک زوجی که به تازگی اتفاقی غیرقابل توصیف را تجربه کرده‌اند، دور می‌شود.مجموعه گمشده با نویسندگی خلاقانه و بازی‌های تاثیرگذار خود متمایز می‌شود. همچنین انتخاب جذاب دیگری که دارد این است که با یک تراژدی محدود شروع می‌شود و سپس تمرکز درام را گسترش می‌دهد. بینندگان زمان زیادی را نه تنها با شخصیت‌های لرزان هیوز و شکننده امیلی، بلکه با کارآگاهان پرونده، مظنونان و خانواده‌های گسترده آنها می‌گذرانند. ما آنها را به خانه‌شان دنبال می‌کنیم، ملاقات‌هایشان با دکتر را می‌بینیم و مکالمات تلفنی‌شان را می‌شنویم. این مجموعه هم ترسناک است و هم شگفت‌انگیز. تصمیم به حرکت دادن درام به عقب و جلو در زمان از ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۴ حرکت هوشمندانه دیگری است. درد تازه خانواده هیوز در ۲۰۰۶، در تضاد با تلاش‌های تونی برای کشف اتفاقی که برای پسرش افتاده و تلاش امیلی برای ادامه زندگی‌اش در ۲۰۱۴، تماشاگر را مشتاق می‌کند تا بداند در این میان چه اتفاقی افتاده است.