مادری

الیزا ولش (اوما تورمن) روز پر جنب و جوش خود را از لحظه ای که از تختخواب بیرون می آید و پا به زمین می گذارد، آغاز می کند. از آن به بعد، باله ای پر انرژی است که او را وادار می کند از رساندن بچه ها به مدرسه تا تهیه وسایل تولد دخترش و قدم زدن با سگ و خرید لباس با تخفیف در حراجی با بهترین دوست باردارش (مینی درایور) سر در می آورد، در حالی که از پسرش مراقبت می کند و برنامه ها را با همسر خسته اش، اِوِری (آنتونی ادواردز) هماهنگ می کند. و در جایی میان این آشفتگی، مسابقه ای برای نویسندگی است که الیزا، یک وبلاگ نویس والدین، می خواهد در آن شرکت کند تا بتواند بالاخره یک شغل ثابت با حقوق منظم پیدا کند... اگر فقط بتواند زمانی برای جمع کردن افکارش و درک معنای واقعی مادری برای خودش پیدا کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد زندگی روزمره الیزا صحبت کنند. آیا به نظر واقعی می‌رسد یا اغراق‌شده برای اثر سینمایی؟ آیا نمایش دقیق و صحیحی از زندگی خانوادگی مدرن است؟
• سبک‌های مختلف فرزندپروری که در این فیلم به آن‌ها اشاره شده چیست؟ چه پیامی در مورد مادری و پدری می‌خواهد بدهد؟ آیا والدین در این فیلم الگوی مناسبی هستند؟ چرا یا چرا نه؟

والدین باید بدانند که این درام کمدی اوما تورمن نگاهی نسبتاً بی‌پرده به والدین بودن دارد که برای مادران و پدران (که می‌توانند با موضوع ارتباط برقرار کنند) بسیار جذاب‌تر از فرزندان‌شان خواهد بود. نوجوانانی که تماشا می‌کنند، در صداقت فیلم در مورد چالش‌ها و دردسرهای داشتن فرزند، حس طنز خواهند یافت، اما کودکان کوچک‌تر ممکن است از همان صراحت آزرده شوند. با این حال، شخصیت‌های اصلی به وضوح خانواده‌های خود را دوست دارند... حتی اگر گاهی اوقات با هم داد بزنند، فحش بدهند (از جمله "shit" و یک بار "fuck") و اشتباهات دیگری مرتکب شوند. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

در مورد مادری چیزی وجود ندارد که بیشتر ما ندیده یا نخوانده باشیم، اما چه تسکینی است که دوباره با همدلی و طنز آن را مرور کنیم. این درام کمدی اگرچه در اصالت کم می‌آورد اما در صدا و داستان‌سرایی قوی است و مادران (و پدران) را تسکین می‌دهد که یک حقیقت اساسی در مورد فرزندپروری - اینکه در روزمره واقعا می‌تواند فرسایشی و خسته‌کننده باشد - بدون عبارت کلیشه‌ای "البته که ارزشش را دارد" ارائه می‌شود. شادی بر درد و رنج چیره می‌شود - بسیاری از والدین این را می‌گویند - اما اغلب ما در اعتراف به جنبه‌های منفی احساس گناه می‌کنیم.ثرمن در اینجا ظاهر نامناسبی دارد و اگرچه واقعاً کار نمی‌کند (او هنوز هم از بیشتر مادران جذاب‌تر است)، او به نقش خود تسلیم می‌شود و فیلم بهتر از آن است. صحنه‌ای که او با اوری (ادواردز عالی است) روبرو می‌شود، در اصالت خود شگفت‌انگیز است. در واقع، همه اجراها دقیق هستند و لحظه‌ای که الیزا جوانی خود را زیر نگاه هوشیار یک تحسین‌کننده دوباره تجربه می‌کند، خسته‌کننده است. بهترین قسمت، نمایش وفادارانه فیلم از یک روز در زندگی یک مادر اهل منهتن است. برخلاف نمایش‌های واقع‌گرایانه، همه آنها زنان خانه‌دار بدخلق نیستند. فقط متاسفانه یک نقطه داستانی بعید در نزدیکی پایان، کمی بیش از حد اعتبار را به چالش می‌کشد.