برادران ناتنی

دکتر رابرت داباک (ریچارد جنکینز) و جنت هاف (مری استینبورگن) در یک کنفرانس پزشکی با هم آشنا می‌شوند و از همان ابتدا، عشق و هوس بین آن‌ها شعله‌ور می‌شود. در حالی که حقایق شخصی خود را با هم در میان می‌گذارند و لباس‌های هم را پاره می‌کنند، شگفت‌زده می‌شوند وقتی هر دو متوجه می‌شوند که پسرهای بزرگسال آن‌ها هنوز در خانه با آن‌ها زندگی می‌کنند. بعد از ازدواجی سریع، جنت و پسرش، برنان (ویل فرل)، به خانه رابرت و پسرش، دیل (جان سی. ریلی) نقل مکان می‌کنند. «پسران» در ابتدا از هم متنفرند اما خیلی زود همدست جرم و جنایت می‌شوند؛ متاسفانه، فشار زندگی با دو مرد بیکار باعث جدایی رابرت و جنت می‌شود. برنان و دیل مجبور می‌شوند خیلی سریع مستقل شوند و خیلی زود نقشه می‌کشند تا مامان و بابا را دوباره با هم آشتی بدهند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد جذابیت ویل فرل صحبت کنند. چه چیزی یک کمدی ویل فرل را تشکیل می‌دهد؟
• این فیلم‌ها به نظرتان مناسب چه گروه سنی‌ای هستند؟
• خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد پرسش اساسی فیلم بحث کنند: چه زمانی فرزندان باید خانه را ترک کنند؟
• در چه زمانی محافظت والدین بیشتر از اینکه سپر باشد، بار اضافی می‌شود؟
• چالش‌های خانواده‌های واقعی آمیخته چیست؟ چه چیزی رقابت میان خواهر و برادر را در زندگی واقعی شعله‌ور می‌کند؟ همچنین آیا ارزش آن را دارد که فردیت و اشتیاق خود را فدا کنید تا به موفقیت برسید؟

والدین باید بدانند که این فیلم کمدی بسیار بی‌ادبانه‌تری نسبت به همکاری قبلی ستارگان ویل فرل، جان سی ریلی و کارگردان آدام مک‌کی، تلادیگا نایتس: بالاد ریکی بابی است و در نمایش صحنه‌های خنده‌دار، صریح‌تر عمل می‌کند. این فیلم پر است از زبان و موقعیت‌های خشن، بی‌ادبانه، جنسی و مستهجن، از جمله نمایش آلت تناسلی مردانه و نماهایی از پورنوگرافی و واژگانی که از «p---y» تا «f--k» و هر کلمه‌ای در بین این دو را شامل می‌شود. همچنین در این فیلم شاهد تبلیغات زیادی برای محصولات مختلف هستیم و پیام‌ها و اخلاقیات ناقص و ناچیز فیلم درباره خانواده، بودن خودتان و پذیرش دیگران، در سایه بی‌ادبی و بی‌نزاکتی پر سر و صدای آن محو می‌شود. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

در اینجا موارد زیادی وجود دارد که اشتباه است، از جمله اینکه فیلم‌سازان به نظر راضی به نمایش حرکات ریلی و فرل به جای منطق و حس داستانی هستند. در پنج دقیقه ابتدایی فیلم، شما در حال فکر کردن به این هستید که چرا رابرت و جنت تا این حد با پسران تنبل و دیوانه خود کنار آمده‌اند. اما اگر اینطور نبود، شما داستانی برای فیلمتان نداشتید. البته، هنوز هم داستانی قوی ندارید، اما کارگردان، آدام مک‌کی به نظر راضی است که اجازه دهد فرل و ریلی در هر صحنه فریاد بزنند و داد و بیداد کنند، با این فرض که تماشاگران حرکات آنها را خنده‌دار خواهند یافت. جاد آپاتو (تهیه‌کننده فیلم‌های 40 ساله باکره و حامله) در این فیلم نیز مانند کمدی‌های دیگرش، صحنه‌های خشن و بی‌پرده‌ای را به نمایش گذاشته، اما بدون هیچ شیرینی یا ساختاری.در مجموع، فیلم برادران ناتنی بیشتر به یک برنامه بازاریابی شباهت دارد تا یک فیلم، و بیشتر به یک پوستر شباهت دارد تا یک داستان. فرل شخصیت دلقک گریه‌کن و آشنای خود را تکرار می‌کند، و ریلی هم با او هم‌صدا می‌شود. به نظر می‌رسد که همه کسانی که در این فیلم دخیل بودند، مطمئن بودند که آنچه انجام می‌دهند کمدی بسیار موفقی است، و به همین دلیل تلاشی برای خلق شخصیت‌های کامل و داستانی واقعی نکردند؛ در عوض، ما دو ستاره را در نقش‌هایی می‌بینیم که به طور کامل شبیه به نقش‌هایی است که قبلا بارها از آن‌ها دیده‌ایم، و به صورت تنبلانه از صحنه‌ای به صحنه دیگر می‌روند بدون اینکه جهت‌گیری خاصی داشته باشند. طرحی که روی کاغذ ممکن بود برنده به نظر برسد -- خنده‌دارتر شدن ستاره‌ها، افرادی که پشت فیلم‌های موفقی مثل خبرچین و شب‌های تالادگا قرار داشتند! -- در نهایت به عنوان یک آشفتگی خودخواهانه و زشت به نمایش در می‌آید.