واژه‌ها

روری جنسن (با بازی بردلی کوپر) از زمانی که به یاد می‌آورد آرزوی نویسنده شدن و انتشار کتاب را داشته است. اما این مسیر دشوار بوده است. نوشتن اولین کتابش سال‌ها طول کشیده و پیدا کردن ناشری که آن را منتشر کند تقریبا غیرممکن بوده است. سپس در یکی از شب‌های بی‌خوابی، او یک دست‌نوشته قدیمی را در یک پرونده قدیمی پیدا می‌کند که همسرش، دورا (با بازی زویی سالدانا)، در ماه عسل برایش خریده است. این دست‌نوشته یک شاهکار ادبی است و روری وسوسه می‌شود که آن را به عنوان اثر خودش منتشر کند. داستان روری در بستر کتاب دیگری به نام «واژه‌ها» نوشته کلایتون هموند (با بازی دنیس کواید) نویسنده مشهور، روایت می‌شود. آیا این داستان واقعی است یا تخیلی؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد انتخاب‌ها صحبت کنند. عواقب تصمیماتی که می‌گیریم چیست؟ چرا فکر می‌کنید روری چنین انتخابی می‌کند؟ قابل درک است؟ قابل بخشش است؟
• چه چیزی در مورد قیمت موفقیت می‌گوید؟ آیا این موضوع در فیلم‌ها محبوب است؟ چرا؟

والدین باید بدانند که فیلم کلمات، که بخشی از آن در دوره‌ای زودتر اتفاق می‌افتد، به شدت بر مفهوم پیامد تکیه دارد، موضوعی که می‌تواند سنگین باشد اما برای نوجوانان جوانی که در حال یادگیری در نظر گرفتن تاثیر تصمیمات و رفتارهایشان هستند، باارزش است. انتظار مقداری فحش (یک بار «فحش»، چند بار «س» و غیره) و بوسیدن/آغوش گرفتن وجود دارد. همچنین مقداری نوشیدن الکل، عمدتا در محیط‌های اجتماعی (اگرچه گاهی اوقات به صورت افراطی) و سیگار کشیدن (که برای دوره زودتر که بخشی از فیلم در آن اتفاق می‌افتد، صحیح است) وجود دارد. مرگ یک نوزاد برای والدینش ویرانگر است. برای اطلاع از فیلم‌های بیشتر از این دست، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

شما باید به فیلمی که جسورانه به دنبال ایجاد تفکر و اندیشه است احترام بگذارید؛ تعداد کمی از فیلم‌ها به طور مستقیم به این اهداف می‌پردازند، پس برای تلاشش دست مریزاد. اما متاسفانه فیلم «واژه‌ها» نتوانست به بلندپروازی‌هایش برسد. اول از همه، این فیلم با دو ساعت و اندی زمان، خیلی طولانی است. داستان پیچیده و مرموز آن سرنخ‌های زیادی برای دنبال کردن دارد، اما همچنان پرحجم و بادکرده است (جالب است بدانید که بهتر بود تعداد کلماتش کمتر بود). وقتی مخاطب باید از این همه لایه عبور کند، بهتر است مطمئن شوید که هر لایه ارزش این کار را دارد — و در این مورد، بعضی از لایه‌ها این‌طور نیستند. داستان روری شروع خوبی دارد و احتمالاً بیننده‌ها حتی وقتی که پیرمرد به عمد مبهم صحبت می‌کند و پیچش داستان را فاش می‌کند، کنجکاو می‌شوند. اما بعد از آن، پیچش دیگری در داستان اتفاق می‌افتد که دیگر ما علاقه‌ای به حل معما نداریم — نه به این دلیل که خیلی دشوار است، بلکه به این خاطر که ما دیگر خسته شده‌ایم.این تقصیر بازیگران نیست. (به جز شاید کواید، که همیشه دوست‌داشتنی است اما برای نقشش کمی بیش از حد خودنما است، نقشی که نیاز به جدی‌تر بودن دارد.) کوپر تلاش می‌کند، و همیشه عالی است که جرمی آیرونز را در فیلم ببینیم. این فیلم از بعضی جهات یادآور دفتر خاطرات است، اما داستان عاشقانه‌ای که در گذشته غم‌انگیز و آشفته این فیلم قرار دارد، به همان اندازه کلیشه‌ای و سینمایی است. غم‌انگیز؟ بله. منحصربه‌فرد؟ نه. فراتر از تصور؟ قطعا نه. همچنین، فیلمی درباره رمانی که قرار است یک کلاسیک آمریکایی باشد، باید کلماتی داشته باشد که در ذهن ما بماند، چون به یادماندنی هستند. اما کلماتی که می‌شنویم، تاثیر چندانی ندارند.