برنده

راب کورددری، کمدین معروف به خاطر کارش به عنوان خبرنگار در برنامه دیلی شو، در سریال کمدی موقعیت برنده در شمال ایالت نیویورک بازی می‌کند. کورددری نقش گلن ابوت را بازی می‌کند، مردی عصبی و کودک‌صفت که با والدینش زندگی می‌کند و به همسایه و عشق دوران کودکی‌اش، الیسون میلر (ارین هیز) علاقه دارد. بهترین دوست گلن، جاش (کیر گیلکرایست)، پسر ۱۳ ساله الیسون است که او هم مثل گلن عصبی است و از نظر احساسی با او هم‌تراز است. این سریال از دیدگاه گلن امروزی، که حالا ازدواج کرده و سه بچه دارد و ثروتمندترین مرد بوفالو است، به سال‌های "شکل‌گیری" گلن نگاه می‌کند، از سال ۱۹۹۴ که ۳۲ ساله بود و تازه داشت به بلوغ می‌رسید. ارجاعات فرهنگی به او. جی. سیمپسون و نانسی کرگان، فلش‌بک‌های کمدی سریال را جذاب‌تر می‌کنند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد افراد دیر شکوفا صحبت کنند. آیا کسی در خانواده‌تان هست که دیر شکوفا شده باشد؟ چه چالش‌هایی با کسی که دیرتر از حد معمول به بلوغ می‌رسد، مواجه است؟ آیا مزایایی هم وجود دارد؟ چه چیزی در مفهوم افراد دیر شکوفا باعث می‌شود که این نمایش خنده‌دار باشد؟ آیا چیزی در این نمایش وجود دارد که شما را ناراحت کند؟ اگر اینطور است، چرا؟ دوستی گلن و جاش تا چه حد واقع‌گرایانه است؟ همچنین، آیا صدای خنده در پس‌زمینه نمایش را متوجه می‌شوید؟ چرا برخی سریال‌های کمدی این صدا را دارند و برخی ندارند؟ کدام را ترجیح می‌دهید؟

والدین باید بدانند که در نگاه اول، این سریال ممکن است مانند یک برنامه معمولی خانوادگی به نظر برسد، اما طنز آن مرزهای سرگرمی‌های معمول خانوادگی در ساعات پربیننده را می‌شکند. شخصیت اصلی مرد ۳۲ ساله‌ای است با بلوغ عاطفی یک نوجوان جوان. شوخی‌هایی در مورد خودارضایی، آزار جنسی، تبخال، پورنوگرافی، نژاد و مذهب در هر قسمت وجود دارد و زبان گاهی اوقات محدودیت‌های آنچه بینندگان از یک سریال طنز انتظار دارند را به چالش می‌کشد، با کلماتی مانند «بیچ»، «سکس»، «بی‌شرم»، «خرابکار» و «واژن» که به راحتی استفاده می‌شوند.

در حالی که مجموعه برنده شبیه یک سریال کمدی موقعیت سنتی است، داستان و دیالوگ‌هایش کمی جسورانه‌تر از، مثلا، نمایش کازبی (یا حتی بر اساس جیم) است. و با وجود خنده‌های اجباری و حالا قدیمی‌تر، مجموعه سه‌دیواری با دوربین ثابت، نمایش احساس تازگی می‌دهد. شخصیت کمدی کورددری - یک مشتاق، دست و پا چلفتی، و تا حدودی آدم محافظه‌کار - بخش عمده‌ای از نمایش را به دوش می‌کشد، در حالی که جاش گیلکرایست نگاهی تازه به کودک معمولی سریال‌های کمدی موقعیت دارد. حتی عناصر کلیشه‌ای سریال‌های کمدی موقعیت (مانند صحنه‌هایی روی مبل اتاق نشیمن رو به دوربین) احساس می‌شود که بخشی از یک اصلاح پست‌مدرن هستند. انگار که برای نگاه به سال ۱۹۹۴، ما باید از طریق فرمت تلویزیونی محبوب آن روزها این کار را انجام دهیم.با توجه به اشاره‌های مکرر به مسائل جنسی و استفاده گاه و بیگاه از الفاظ نامناسب، والدین ممکن است تمایل داشته باشند که کودکان خردسال از تماشای «برنده» خودداری کنند. اما نوجوانان بالغ و والدین ممکن است از طنز منحصر به فرد این برنامه لذت ببرند، علی‌رغم (یا به دلیل) عناصر تند و تیز آن.