هفت دلاور

در فیلم هفت تیرکش، سال 1879 است و بارون راهزن و قاتل بارتولو میو بوگوئه (با بازی پیتر سارزگارد) در حال آزار شهر رز کریک است و کشاورزان ساده‌دل آن را وادار به ترک زمین‌هایشان می‌کند. زمانی که شکارچی جایزه‌بگیر، سام چیزام (با بازی دنزل واشنگتن) وارد شهر می‌شود، اما کالن (با بازی هیلی بنت) که به تازگی بیوه شده است، از او التماس می‌کند تا به شرارت‌های بوگ پایان دهد. بنابراین چیزام یک تیم از طردشدگان را استخدام می‌کند که شامل یک تیرانداز ایرلندی (کریس پرت)، یک جنتلمن جنوبی (ایثان هاک)، یک کارشناس چاقوی چینی (بیونگ-هون لی)، یک راهزن مکزیکی (مانوئل گارسیا-رولفو)، یک ردیاب شبیه خرس گریزلی (وینسنت دآونوفریو) و یک جنگجوی کومانچی (مارتین سنسمیر) می‌شود. اما با زمان کمی برای آماده شدن و در حالی که بوگ یک ارتش کامل از هفت‌تیرکش‌ها را رهبری می‌کند، آیا تیم چیزام می‌تواند کاری را که شروع کرده است، به پایان برساند؟

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت در فیلم هفت دلاور باشکوه صحبت کنند. این که تیراندازی و کشتار بدون خونریزی باشد، چه تأثیری بر تأثیر آن دارد؟ آیا مواجهه با رسانه‌های خشونت‌آمیز کودکان را نسبت به خشونت بی‌تفاوت می‌کند؟
• آیا بارتلومیو بوگ را یک قلدر می‌دانید؟ با او چگونه برخورد می‌شود؟ چه درس‌هایی می‌توان گرفت؟ برای مقابله با قلدری چه روش‌های دیگری وجود دارد؟
• چگونه شخصیت‌های هفت دلاور کار گروهی را نشان می‌دهند؟ هر یک از افراد چگونه به تیم کمک می‌کنند؟ چرا کار گروهی یک ویژگی شخصیتی مهم است؟
• این فیلم چگونه با نژادها و فرهنگ‌های مختلف شخصیت‌ها برخورد می‌کند؟ آیا رویکرد مثبت و طرفدار تنوع دارد؟ آیا این موضوع، کمبود شخصیت‌های زن برجسته در فیلم را جبران می‌کند؟
• فرادی زیاد می‌نوشد و به او "مست" می‌گویند. چرا نوشیدنی مصرف می‌کند؟ آیا عواقبی در پی دارد؟ چرا این موضوع اهمیت دارد؟

درباره فیلم هفت دلاور: والدین باید بدانند که «هفت دلاور» بازسازی فیلم کلاسیک وسترن سال ۱۹۶۰ است (که خود برداشتی از فیلم هفت سامورایی اثر آکیرا کوروساوا بود). بزرگترین مشکل این فیلم خشونت بی‌امان آن است: اگرچه صحنه‌های بسیار خونین نیست، اما تیراندازی و کشتار، ضرب و جرح با چاقو و کمان بسیار زیاد است. شخصیت‌ها با اشیاء سنگین کتک می‌خورند یا لگد مال می‌شوند، زخم‌های خونین نشان داده می‌شوند و به تجاوز جنسی اشاره می‌شود. الفاظی مانند "s--t" و "bitch" و موارد دیگر در فیلم استفاده شده است. محتوای جنسی محدود به کنایه‌های کلامی/اشارات است، اگرچه اندام یکی از شخصیت‌های زن به صورت برجسته نشان داده می‌شود. به یکی دیگر از شخصیت‌ها "مست" گفته می‌شود و اکثر شخصیت‌ها الکل و/یا سیگار یا سیگار برگ مصرف می‌کنند. اما همکاری و تلاش گروهی یکی از مضامین قوی فیلم است، همچنین غلبه بر تنش‌ها و کلیشه‌های نژادی. هفت شخصیت اصلی فیلم گروهی متنوع هستند که برای خیر عمومی با یکدیگر همکاری می‌کنند. اما عدم وجود پیامد برای اقدامات خشونت‌آمیز آنها نیز باید در نظر گرفته شود (همانطور که باید در نظر داشت که بازیگران فیلم تقریباً همه مرد هستند).

این بازسازی شاید کمی بیش از حد پر سر و صدا و خشونت‌بار باشد، اما زاویه‌ی چندفرهنگی جدیدی به یک داستان قدیمی و محکم اضافه می‌کند و در انجام آن موفق است. هفت دلاور یک فیلم وسترن است که ارزش بازگویی برای نسل جوان را دارد. آنتوان فوکوا کارگردان، برای سومین بار با دنزل واشنگتن همکاری می‌کند (بعد از فیلم‌های روز آموزش و تسخیرکننده) و از بسیاری از فیلم‌های کلاسیک وسترن و همچنین هفت سامورایی آکیرا کوروساوا (۱۹۵۴) که منبع اصلی داستان است، الهام گرفته است. حس ریتم و فضا در فیلم ستودنی است، اگرچه کارگردان گاهی اوقات از جانب زیاده‌روی خطا می‌کند، نه کم‌کاری.اگرچه کارگردانی فوکوآ در سطح کوروساوا یا استادان غربی مانند سم پکینپا نیست، اما او به‌خوبی از زبان ژانر برای تاکید بر تم‌های قوی و ساده و کدهای افتخار استفاده می‌کند. این فیلم گاهی به تفاوت‌های نژادی و ترس‌ها اشاره می‌کند اما به‌سرعت همه هفت نفر را در یک سطح قرار می‌دهد و آنها به شیوه‌های سرگرم‌کننده‌ای به زندگی می‌آیند. موسیقی پرهیبت (که جیمز هورنر آن را آغاز کرد و سایمون فرانگلن آن را به پایان رساند) کمک می‌کند و از قطعاتی از موسیقی افسانه‌ای المر برنشتاین در نسخه 1960 استفاده می‌کند. هفت سامورایی همیشه و هنوز هم بیشتر برای جلب رضایت تماشاگران بوده است تا شعر بزرگ، و این مسئله ایرادی ندارد.