سیزده

سیزده سال پیش، ایوی مکسام سیزده ساله ربوده شد. حالا زنی جوان (جودی کمر) که ادعا می‌کند ایوی است دوباره ظاهر شده و دنیا و خانواده‌اش را به هم ریخته است. ایوی اطلاعات کمی در مورد ربوده شدنش، آدم‌ربا و زندانش به بازپرسان الیوت کارنه (ریچارد رانکین) و لیزا مرچنت (والن کین) می‌دهد و حرف‌هایی که می‌زند چندان منطقی به نظر نمی‌رسند. خواهرش اما (کاترین رز موری) شک دارد که این واقعا خواهرش نباشد؛ مادرش کاترین (ناتاشا لیتل) و پدرش انگوس (استوارت گراهام) هر چیزی غیر از این را باور نمی‌کنند. دوست پسر قدیمی ایوی، تیم (انرین بارنارد) از تغییرات ایوی متحیر است اما از جذابیت‌های عجیبش مجذوب شده است. و در حالی که پلیس آدم‌ربای او را تعقیب می‌کند، به نظر می‌رسد که پاسخ‌ها دورتر و دورتر می‌شوند.

• جنایت یکی از عناصر اصلی درام‌های تلویزیونی است. چرا؟ چرا بینندگان تماشای داستان‌هایی درباره اعمال خشونت‌آمیز را دوست دارند؟ تماشای داستان‌هایی درباره جنایت چه تأثیری بر بینندگان، به‌ویژه بینندگان جوان، دارد؟
• مرگ اغلب در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی نادیده گرفته می‌شود. یک شخصیت می‌میرد، اما ما تاثیر آن مرگ را بر عزیزان و اعضای خانواده نمی‌بینیم. چرا چنین انتخابی صورت می‌گیرد؟ آیا این توصیفی از سریال سیزده است؟ آیا واقع‌گرایی این سریال تاثیر عاطفی بیشتری بر بینندگان دارد؟

والدین باید بدانند که سیزده یک درام است که بر ربودن و حبس طولانی مدت دختری سیزده ساله تمرکز دارد. به تجاوز جنسی اشاره شده است؛ ما بخشی از یک تحقیق تجاوز را می‌بینیم که کبودی و علائم روی بدن یک زن جوان و جمع‌آوری و بسته‌بندی لباس زیر او را نشان می‌دهد. در حین حمله به خانه، اسلحه کشیده می‌شود اما شلیک نمی‌شود؛ جزئیات حبس مورد بحث قرار می‌گیرد. اثرات عاطفی ربودن به طول دردناکی نشان داده می‌شود. صحنه کوتاهی یک شخصیت همدل را نشان می‌دهد که خطوط پودر سفید را روی آینه خرد می‌کند؛ شخصیت‌های بالغ در شام شراب می‌نوشند. فحاشی شامل کلمه «shit» است، مردی زنی را «bitch» و زنی مردی را «pussy» صدا می‌کند. داستان به آرامی پیش می‌رود و بر جرایم سنگین تمرکز دارد، که این درام را برای بینندگان جوان نامناسب می‌کند.

این درام با بازی بازیگرانی جذاب، با شخصیت‌هایی به‌خوبی پرداخته‌شده، از یک پیش‌فرض کلیشه‌ای استفاده می‌کند و آن را به داستانی تازه و جذاب تبدیل می‌کند. داستان‌های کودکان و زنان مفقود شده و در خطر، از عناصر اصلی درام‌های جنایی هستند و حتی سازندگان سریال‌های تلویزیونی معمایی پلیسی هم می‌دانند که راهی آسان برای جذب مخاطب، نمایش یک دختر جوان زیبا در خطر و خانواده‌ای اشک‌بار برای بازگشت سالم اوست.اما اینجا چیزهای بیشتری در حال رخ دادن است. سیزده وقت می‌گذارد تا بینندگان را با شخصیت‌ها آشنا کند، به‌ویژه آیوی، یک دسته از اعصاب تپنده که چشم‌های پریشان او گویای آسیب‌هایی است که متحمل شده، حتی اگر برای محققان کمی زمان ببرد تا آن را دریابند. نقاط داستانی به آرامی ارائه می‌شوند - خوشبختانه این درام فاقد ساختار معمول سریال‌های تلویزیونی آمریکایی است که در آن بین هر آگهی بازرگانی، بیننده را در حالت تعلیق قرار می‌دهند - و بینندگانی که از نوع روایت سریع‌تر و پرهیجان‌تر لذت می‌برند، ممکن است کل داستان را بیش از حد گفتاری و کلامی بیابند. اما بینندگانی که کمی صبور هستند، از تماشای حل شدن پازل‌های آیوی به آرامی، به‌صورت واقع‌گرایانه و با تهدید فزاینده لذت خواهند برد.