راهنمای والدین

شخصیت‌ها: آرتی: پدربزرگ بچه‌ها و گوینده مسابقات بیسبال. مردی بسیار طناز و شوخ‌طبع و پرانرژی. دایان: مادربزرگ بچه‌ها. زنی پرانرژی، مهربان و عاشق نوه‌ها و دخترش. آلیس: مادر بچه‌ها. زنی شاغل و منطقی که روش‌های تربیتی نوین را در پیش گرفته است. ترنر: پسر 8 ساله خانواده که لکنت زبان دارد. هارپر: دختر 12 ساله خانواده که به اجبار آن‌ها به کلاس موسیقی می‌رود. بارکر: پسر 5 ساله خانواده که بسیار بازیگوش و پرانرژی است. داستان اثر: آلیس و همسرش قرار است برای سفری کاری، تفریحی به شهر دیگری بروند و بنابراین نگهداری از سه فرزند خود را به والدین آلیس می‌سپارند. دایان و آرتی می‌پذیرند و به خانه آن‌ها می‌روند. خانه آلیس برای آرتی و دایان بسیار شگفت‌انگیز! و جدید و البته تعجب‌آور است. این خانه یک خانه هوشمند است که تمام کارهایش توسط یک هوش مصنوعی مدیریت می‌شود اما چیزی که بیشتر برای آرتی و دایان عجیب است، بچه‌های بازیگوش و نحوه مواجهه والدینشان با آن‌هاست. هرکدام اخلاق خاص خود را دارند و به شیوه تربیتی پدر و مادرشان عادت کرده‌اند نه آنچه پدربزرگ و مادربزرگ می‌گویند. اتفاقات و چالش‌های زیادی در این چند روز برایشان رخ می‌دهد که چندان جالب نیست اما در پایان بچه‌ها عاشق پدربزرگ و مادربزرگشان می‌شوند و البته مشکلات رفتاری‌شان مانند لکنت زبان ترنر و یا لجبازی و خیال‌پردازی‌های بارکر به طرز شگفت‌آوری برطرف می‌شوند. آن‌ها بالاخره از در کنار هم بودن لذت می‌برند و خوشحال هستند که پدربزرگ و مادربزرگی مهربان و دلسوز دارند.

چرا 15 سال؟ فیلم دارای سکانس‌های جنسی (در این بخش توضیح داده شده است) است. برخی پیام‌های آن ویژه والدین است اما برای بچه‌های بالای 15 سال قابل درک و دریافت است. نسخه‌های پالایش‌شده فیلم برای رده سنی بالای 12 سال نیز مناسب است. نقش ما چیست؟ این فیلم پیام‌های خوبی برای والدین دارد. می‌توان گفت در تک تک سکانس‌های نکات تربیتی نهفته است. البته استفاده از این نکات تربیتی بستگی به شرایط خاص هر بچه و هر خانواده نیز دارد. گاهی بچه‌ها باید با گفتگو مشکلاتشان را برطرف کنند اما گاهی بهتر است در مقابل ظلم و زورگویی بایستند. این نکته مهم در موضوع ترنر به خوبی مطرح شده بود. اینکه والدین از بچه‌ها می‌خواستند هرگز از زور بازو استفاده نکنند و همیشه از کلمات برای بیان احساساتشان استفاده کنند همیشه راه حل خوبی نبود و در واقعیت زندگی گاهی نیز باید از زور بازو استفاده کرد البته فقط گاهی! و یا اینکه برای آینده بچه‌ها بایدحتما آن‌ها را در کلاس‌های مختلف ثبت نام کرد در حالی که لزومی به این کار نیست و در ابتدا باید به علایق و استعدادهایشان توجه داشت و اجازه داد تا بچه‌ها در تصمیم‌گیری برای آینده‌شان سهیم باشند. این نکته نیز در موضوع هارپر، دختر 12 ساله خانواده به خوبی مطرح و حل و فصل شد. کنارآمدن با یک بچه لجباز و زورگو و خودرای مانند بارکر نیاز به مهارت و صبر و حوصله زیادی دارد که در فیلم شاهد بودیم چطور آرتی توانست او را آرام کرده و رابطه خوبی با او برقرار کند. درنتیجه به طور کلی نکات تربیتی فیلم بسیار است که می‌توان از آن بهره برد و در باره برخی از آن‌ها با فرزندان خود گفتگو کرد.

متاسفانه باید گفت ترکیب کریستال کمدین درخشان و میدلر با استعدادهای متعدد در این فیلم خانوادگی بی‌روح و تکراری که همه شوخی‌های خنده‌دارش در تریلر خلاصه شده، چندان موفق نبوده است. تمام شوخی‌های تکراری و سطحی فیلم فقط نشان‌دهنده سطح پایین و قابل پیش‌بینی بودن طنز آن است و اینکه چگونه این فیلم فرصت استفاده از استعدادهای درخشان بازیگرانش را از دست داده است.تعاملات بین پدربزرگ بداخلاق کریستال، مادربزرگ بیش از حد مشتاق میدلر و سه نوه عجیب و غریب آنها به نوبت خجالتی و آزاردهنده است. حتی آن یک آهنگ و رقصی که کریستال و میدلر به آن می‌پردازند (کتاب عشق) خیلی اجباری و غیرضروری است و سرگرم‌کننده نیست. چند خنده و شوخی الهام گرفته از کریستال وجود دارد - یکی به قیمت تونی هاوک، اسطوره اسکیت‌بورد، که در فیلم حضور کوتاهی دارد - اما آنقدرها هم نیست که باعث شود فراموش کنید چقدر ناامیدکننده است که چنین بازیگران آیکونیکی را در چنین فیلمی ببینید.