مدت کوتاه ۱۲

گریس (بری لارسون) سرپرست SHORT TERM 12 است، یک خانه گروهی برای نوجوانان در معرض خطر. او باید هم همدلی و هم انضباط را برای نگه داشتن نوجوانان در مسیر درست به کار بگیرد، در حالی که به آن‌ها احساس امنیت و حمایت بدهد. او در همه زمینه‌ها از همکار و دوست پسرش، میسون (جان گالاهر جونیور) کمک می‌گیرد. وقتی یک دختر نوجوان (کیتلین دیور) می‌رسد، گریس تلاش می‌کند تا از پس ظاهر خشن او بر بیاید و در این روند مجبور است خاطرات تلخ گذشته خودش را دوباره تجربه کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد دلایل علاقه گریس و میسون به این نوع کار صحبت کنند. چگونه گذشته‌شان به آنها کمک می‌کند تا با بچه‌هایی که تحت مراقبت‌شان هستند ارتباط برقرار کنند؟
• دوستان، با فرزندان خود در مورد نوجوانان در خانه گروهی صحبت کنید: در مورد مشکلات و چالش‌های آنها چه فکر می‌کنید؟ چه موانعی بر سر راه آنهاست و چه چیزهایی به آنها کمک می‌کند تا بر چالش‌ها غلبه کنند؟
• این فیلم به نظر شما بیشتر برای چه کسانی جذاب است؟ نوجوانان یا والدینشان؟ چرا؟

والدین باید بدانند که Short Term 12 به یک خانه گروهی برای نوجوانان مشکل‌دار اشاره دارد و فیلم بر یک سرپرست متمرکز است که مسئول ایجاد یک محیط امن برای آن‌ها است. این فیلم نگاهی صادقانه و دشوار به افرادی دارد که تجربیات سختی را پشت سر گذاشته‌اند (سوءاستفاده/آزار، خودزنی و غیره) و به فضایی برای بهبود نیاز دارند. انتظار لحظات احساسی زیادی را داشته باشید، زیرا شخصیت‌ها به تدریج اپیزودهای ناراحت‌کننده‌ای از گذشته خود را فاش می‌کنند. در فیلم مقدار زیادی فحاشی (ف*ک، ش*ت و غیره)، و همچنین غُرغُر، صحنه‌ای نسبتاً ملایم عاشقانه، نوشیدن/سیگار کشیدن و چند درگیری فیزیکی شدید وجود دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

زیبایی فیلم کوتاه مدت ۱۲ گذرا نیست. این فیلم، داستان‌سرایی استادانه‌ای است که با بازی‌های بسیار اصیل و واقعی بازیگران، به‌نوعی شبیه به مستند است. این فیلم شما را به مکان‌هایی آشنا می‌برد (حداقل در فیلم‌های درام) — در این مورد، یک خانه نیمه‌راهی برای بچه‌های دردسرساز — اما شما را به مکان‌های احساسی جدیدی می‌کشاند.لارسن به‌خصوص عالی است؛ گرِیس او نمونه‌ای کلاسیک از بار سنگین بسته‌بندی‌شده و در حال ترکیدن است، اما او همچنین گرم و پذیرا و دوست‌داشتنی است. (هیچ شخصیتی تک‌بعدی در اینجا وجود ندارد.) بقیه بازیگران هم فرم خوبی دارند، بچه‌های خانه گروهی را با جزئیات کامل به تصویر می‌کشند، و به همین دلیل مبارزه‌شان اضطراری‌تر و شدیدتر به نظر می‌رسد. قلبتان به‌سختی از پس آن برمی‌آید. در دستان کم‌استعدادتر، فیلم به‌راحتی می‌توانست به یک برنامه بعدازظهر مدرسه‌ای چسبناک و بیش‌ازحد دراماتیک تبدیل شود. فیلم «دوره کوتاه ۱۲» به‌خوبی از این سرنوشت اجتناب می‌کند.