حقیقت را بگویم

مچ (مارک پل گوسلر) و راسل (تون بل) بهترین دوستان هم هستند که اتفاقا درست در خانه‌های کناری هم زندگی می‌کنند، و به همسرانشان تریسی (ونسا لاشی) و آنجی (برشا وب) زمان زیادی برای صمیمی شدن می‌دهند. پس وقتی این چهار نفر برای شام یا شب‌های نادری که بیرون می‌روند دور هم جمع می‌شوند، چه اتفاقی می‌افتد؟ راستش را بخواهید، هر اتفاقی ممکن است بیفتد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه‌ی برخورد فیلم حقیقت آشکار با موضوع حساس نژادپرستی بحث کنند. آیا در شرایط نژادی متشنج امروزی، روش‌های «درست» و «غلط» برای شوخی با چنین موضوعی جدی وجود دارد؟ مرز بین خنده‌دار و توهین‌آمیز کجاست و چه کسی باید آن را تعیین کند؟
• چه شکلی می‌شد اگر حقیقت گفته شود به عنوان یک سریال تک دوربین که به سبک یک سریال کمدی سنتی فیلمبرداری نشده باشد (مثل خانواده مدرن)؟ چطور است در مقایسه با دیگر کمدی‌هایی که به طور منظم موضوع نژاد را مورد بررسی قرار می‌دهند، مثل تازه از قایق پیاده شده و سیاه‌نمایی؟

والدین باید بدانند که حقیقت این است که این مجموعه بر زندگی دو زوج نژادگوناکون تمرکز دارد - یکی تازه ازدواج کرده و بدون فرزند و دیگری پنج سال است ازدواج کرده و دارای یک فرزند چهار ساله است - که شوخی‌های تکراری می‌کنند که بر اساس کلیشه‌ها برای سبک کردن نژادپرستی است. برهنگی وجود ندارد و تقریباً هیچ بوسه‌ای وجود ندارد، اما بسیاری از داستان‌ها از نظر جنسی هستند (مردها به جوایز فیلم بزرگسالان می‌روند و در مورد آن به همسرانشان دروغ می‌گویند، مردها حدس می‌زنند که پرستار جدیدشان یک ستاره فیلم‌های مستهجن است و مانند آن)، بنابراین شما طعنه‌های بزرگسالانه را همراه با اصطلاحات مربوط به قسمت‌های بدن مانند "booty" خواهید شنید. همچنین مقداری نوشیدن اجتماعی وجود دارد.

در واقع خنده‌دار نیست، اما این فقط بخشی از مشکل است. بدترین گناهش این است که به شدت قدیمی است، به لطف شوخی‌هایی که بر اساس کلیشه‌های نژادی است و حداقل ۲۰ سال قدمت دارد. از بلند بلند فکر کردن به اینکه نام یک خانواده یهودی ارتدوکس گلداستین است یا گلدمن یا گلدفاین تا فرض اینکه کارمند آسیایی در یک رستوران چینی با لهجه تقلبی صحبت می‌کند تا به غذا اصالت ببخشد، این نمایش سعی می‌کند نژادپرستی را کم‌اهمیت جلوه دهد اما فقط در کمدی دست و پا چلفتی موفق است.جالب اینجاست که سازندگان سریال ادعا می‌کنند این سریال بر اساس تجربیات واقعی خالق آن، دی‌جی نش، ساخته شده است، که نشان می‌دهد تا حدودی بر واقعیت استوار است. اما حرف‌هایی که این شخصیت‌ها می‌زنند آنقدر تخیلی و دور از صحبت‌های ما در مورد نژاد در سال ۲۰۱۵ به نظر می‌رسند که باور کردن این که حقیقت زیادی در آن وجود دارد، دشوار است.