هملت ۲

می‌توان گفت که دیوید مارشز (استیو کوگان) یک شکست خورده است. او بازیگرى بود که هرگز نتوانست فراتر از اجراهای گاه‌وبیگاه در شبکه خرید از خانه یا آگهی‌های دارویى بیماری‌هاى مقاربتی، کارى پیدا کند و اکنون معلم درام در توسان است - جایی که بزرگ‌ترین دشمن او منتقد درام کلاس چهارم است که هیچ‌یک از نمایش‌هایش را دوست ندارد. (و چرا باید دوست داشته باشد؟ این نمایش‌ها اجراهایى از فیلم‌هاى پرطرفدار هالیوودى مانند ارین براکویچ هستند.) زمانی که کاهش بودجه مدرسه، پایان برنامه درام را رقم می‌زند، مارشز تصمیم می‌گیرد یک شاهکار آخر خلق کند: دنباله‌اى بر هملت (که به طور طبیعى، عیسى ستاره راک را به تصویر می‌کشد). دو نفر از علاقه‌مندان به تئاتر - اپیفانی قضاوت‌گر (فیبی استرول) و رند در کمد (اسکایلر آستین) - و همکلاسی‌هاى جدیدشان: بچه‌هاى لاتینى از محله‌هایى که به نظرشان خشن‌تر است، به او در این ماموریت کمک مى‌کنند. در همین حین، برادر سخت‌گیرش (دیوید آرکت) همین حالا با مارشز و همسرش (کاترین کینر) که اصرار دارد اکنون زمان باردارى است، نقل مکان کرده است.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره پیام پشت تمام طنز اغراق‌آمیز صحبت کنند: چرا مارشز مجبور است یک نمایش دیگر، و آن هم یک نمایش اصلی را اجرا کند؟ پیام این نمایشنامه چیست؟ همچنین، چه پیشداوری‌هایی در این فیلم مسخره می‌شود؟ آیا به طور موثری نکته خود را بیان می‌کند؟ اگر بله، آن نکته چیست؟ این فیلم چه ژانرهایی را مورد تمسخر قرار می‌دهد؟

والدین باید بدانند که اگرچه این کمدی در دبیرستان اتفاق می‌افتد، اما واقعاً یک "کمدی نوجوان" نیست. در واقع، این فیلم بدون هیچ گونه خودداری، به تمسخر دین، تئاتر، تجارت‌گرایی، نژادپرستی، فناوری‌های تولید مثل، بازیگران، اتحادیه آزادی‌های مدنی آمریکا و هر چیز و مطلب دیگری می‌پردازد. یک ترانه بر روی نسخه‌ای "راک استار" از عیسی مسیح متمرکز است و شوخی‌های زیادی وجود دارد که برخی ممکن است آن‌ها را زننده یا سخیف بدانند. صحنه‌هایی از نوشیدن الکل و مصرف مواد مخدر توسط نوجوانان، نمای کوتاه از پشت‌کارت‌پستالی برهنه مرد و استفاده فراوان از زبان نامناسب نیز در فیلم وجود دارد.

پر از ایده‌هایی—بعضی سرگرم‌کننده و بعضی جسورانه—فیلم «هامِت ۲» (که در فستیوال ساندنس به نمایش درآمد) یک کمدی جسورانه است که به هدفش نمی‌رسد. روی کاغذ، به نظر می‌رسد که باید یک پیاده‌روی در پارک—یا، بهتر است بگوییم، «ساوت پارک»—باشد، جایی که یکی از نویسندگان همکار «هامِت ۲» در آن کار کرده است. اما اگرچه این فیلم مرزهای کمدی را جابجا می‌کند، اما حس یک فیلم کریستوفر گست بدون جرقه را دارد. گروه بازیگران نتوانسته‌اند با عجیب‌وغریب بودن همدیگر هماهنگ شوند و عجیب‌وغریب‌هایشان تصنعی به نظر می‌رسد.این فیلم لحظات سرگرم‌کننده‌ای دارد. حضور کوتاه الیزابت شو و ایمی پولر بسیار رضایت‌بخش است و بازی دانش‌آموزان نیز قابل قبول است. اما برای موفق بودن چنین فیلم جاه‌طلبانه‌ای، همه بازیگران باید خود را وقف دیوانگی آن کنند که به جز کوگن، چنین چیزی دیده نمی‌شود. با این حال، وقتی موزیکال مارشز بالاخره روی صحنه می‌رود، احساس عجیب و خنده‌داری از فراتر رفتن از محدودیت‌ها به بیننده دست می‌دهد.