گمشده در فضا

بر اساس مجموعه تلویزیونی با همین نام که در دهه 1960 در سه فصل پخش شد، LOST IN SPACE در واقعیتی آینده‌نگرانه اتفاق می‌افتد که استعمار فضا آغاز شده است و خانواده رابینسون جزو کسانی هستند که برای ترک زمین و ساخت خانه‌ای جدید در سیاره‌ای دوردست انتخاب شده‌اند. اما وقتی جان (توبی استفنز)، مورین (مولی پارکر) و فرزندانشان جودی (تیلور راسل)، پنی (مینا ساندوال) و ویل (مکس جنکینز) در حین سفر با مشکلاتی مواجه می‌شوند و در سیاره‌ای جدید و خطرناک سقوط می‌کنند، تمام تلاش خود را می‌کنند تا در امان بمانند. در همین حال، دکتر اسمیت فریبکار (پارکر پوزی) و دون وست جذاب (ایگناسیو سریکچیو) نیز به همراه خانواده رابینسون در سیاره سرگردان می‌شوند، هر دو با برنامه‌های خودشان که ممکن است با برنامه‌های خانواده رابینسون همسو یا متضاد باشد. هشدار، ویل رابینسون: همه چیز آنطور که به نظر می‌رسد نیست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد بازسازی‌ها و نوستالژی صحبت کنند. چرا یک برنامه جدید بسازیم که اساساً یک برنامه تلویزیونی را بازسازی می‌کند که در زمانی که بسیاری از والدین امروزی بچه بودند، محبوب بود؟ آیا فکر می‌کنید سخت‌تر یا آسان‌تر از خلق شخصیت‌های جدید، تم‌های جدید و داستان‌های جدید است؟ آیا بازسازی یک فیلم یا مجموعه تلویزیونی محبوب قدیمی امن‌تر است؟
• علم‌تخیلی چیست؟ آیا حتماً شامل سفر به فضا می‌شود؟ این ژانر از چه زمانی پدیدار شد و چه چیزی در مورد آن دوره خاص، نویسندگان را به گمانه‌زنی در مورد آینده و اتفاقاتی که ممکن است رخ دهد، واداشت؟ آیا این یک مجموعه علمی-تخیلی است؟ کدام عناصر آن به نظر علمی-تخیلی می‌رسند و کدام با قابلیت‌های امروزی همخوانی دارند؟
• شخصیت‌های سریال گمشده در فضا چگونه شجاعت و کار تیمی را نشان می‌دهند؟ چرا این ویژگی‌های شخصیتی مهم هستند؟

خانواده‌ها باید بدانند که گمشده در فضا بازسازی مجموعه کلاسیک دهه ۱۹۶۰ است در مورد خانواده‌ای که در یک سیاره بیگانه سقوط می‌کنند. خطر به طور مکرر و هیجان‌انگیز (مانند یک فیلم اکشن) رخ می‌دهد: اعضای خانواده رابینسون به طور مداوم در حفره‌ها سقوط می‌کنند، در یخ گیر می‌کنند، از مسیر منحرف می‌شوند و توسط موجودات میزبان مورد حمله قرار می‌گیرند. آنها همیشه توسط ترکیبی از دانش علمی و شانس نجات پیدا می‌کنند، اما بینندگان جوان یا حساس ممکن است توسط موسیقی ترسناک، جلوه‌های ویژه و کودکان در خطر، وحشت‌زده شوند. الفاظ زشت به ندرت استفاده می‌شوند اما شامل کلمات «لعنتی» و «بی‌ادبانه» می‌شوند. از شخصیت‌های جوان اغلب خواسته می‌شود که کارهای بزرگی انجام دهند و معمولاً با دانش و فکر سریع خود روز را نجات می‌دهند. جودی به طور خاص به عنوان یک متخصص پزشکی آموزش دیده است و می‌تواند خانواده را از مشکلات وحشتناک نجات دهد. یک واحد خانوادگی قوی در مرکز داستان قرار دارد و والدین توانمند از فرزندان خود مراقبت و به آنها اعتماد می‌کنند و بهترین انتظارات را از آنها دارند و به آن دست می‌یابند. شجاعت و کار تیمی موضوعات واضح این مجموعه هستند.

پر جنب و جوش، پر انرژی و پر از تعلیق کلاسیک، این بازسازی مجموعه دهه ۶۰ با همان نام، خیلی بهتر از چیزی است که باید باشد. یکی از چیزهایی که این مجموعه درست انجام می‌دهد (و نسخه اصلی هرگز نکرد) عظمت خالص سفر فضایی است. ویل، که به تازگی در یک سیاره مرموز سقوط کرده، بر فراز تپه‌ای یخی می‌نشیند و به کوه‌های برفی عظیمی که او را احاطه کرده‌اند نگاه می‌کند و یک "واو" نفس‌گیر از دهان خارج می‌کند. و ما هم آن را حس می‌کنیم: وحشت از گم شدن در یک مکان عجیب، هیجان رها کردن همه چیز امن و مطمئن برای کاوش در مرزهای جدید. این شخصیت‌ها احساس، رفتار و صدایی شبیه به افراد واقعی دارند، که تماشای تلاش آن‌ها در آزمایش‌های فرازمینی را بسیار هیجان‌انگیز می‌کند.نسخه جدید گمشده در فضا تغییراتی در شخصیت‌های کلیدی ایجاد کرده که نسبت به نسخه اصلی و بازسازی سینمایی آن در سال ۱۹۹۸ بهتر است: پنی و جودی جوان‌تر هستند و جان و مورین داستان‌های گذشته پر و پیمانی دارند و از کلیشه‌های قهرمانانه فاصله گرفته‌اند و پارکر پوزی دکتر اسمیت را به شکلی عالی با جنسیت متفاوت بازی می‌کند (البته طرفداران نسخه اصلی ممکن است اجرای کلاسیک جاناتان هریس را در نقش دکتر اسمیت با آن تیکه‌های زبانش که زبان‌بسته بودند، از یاد نبرند). کلیشه‌های علمی-تخیلی زیادی در این فیلم وجود دارد -- اگر فکر می‌کنید که ممکن است شخصیت‌ها برای فرار از خطر دست به کاری دیوانه‌وار بزنند که شاید جواب بدهد، درست حدس زده‌اید -- اما این بازسازی سرگرم‌کننده است و انتخاب خوبی برای تماشای خانوادگی طرفداران علمی-تخیلی است.