زوج عجیب و غریب

بر اساس نمایشنامه/فیلم/مجموعه تلویزیونی اصلی اثر نیل سایمون، این نسخه به‌روز شده با بازی متیو پری در نقش اسکار مدیسون، شخصیت دوست‌داشتنی و توماس لنن (رینو ۹۱۱!) در نقش فلیکس آنگر، شخصیت منظم و جدی، ساخته شده است. این دو، که از دوران کالج دوستان صمیمی هم بوده‌اند، زمانی که هر دو ازدواجشان به هم می‌خورد، به طور غیرمنتظره‌ای هم‌خانه می‌شوند. این اتفاق به نظر خوش‌شانسانه می‌آید، اما خیلی زود این دو شروع به دیوانه کردن یکدیگر می‌کنند، چرا که رفتارهای خشک و رسمی فلیکس با عادات ولنگارانه اسکار در تضاد است. خوشبختانه، این دو به اندازه کافی به هم علاقه دارند و این موضوع به آنها کمک خواهد کرد.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نسخه‌های مختلف کمدی اصلی نیل سایمون صحبت کنند. کدام را دیده‌اید؟ آیا این نسخه را نسبت به بقیه بیشتر یا کمتر دوست دارید؟ چرا؟
• در نسخه اصلی زوج عجیب، اسکار مدیسون خبرنگار ورزشی روزنامه بود. چرا اسکار در این نسخه شخصیت رادیویی دارد؟ چه تغییری در کسب و کار روزنامه‌نگاری از دهه ۱۹۶۰ تا کنون رخ داده است؟
• قرار دادن شخصیت‌های بسیار متفاوت در کنار هم و استفاده از تفاوت‌های آنها برای خنداندن تماشاگران، یک تاکتیک رایج در کمدی است. چرا؟ چه برنامه‌ها یا فیلم‌های دیگری را می‌شناسید که از این ساختار استفاده کرده باشند؟

والدین باید بدانند که زوج عجیب یک سریال کمدی درباره دو مرد مطلقه است که با هم زندگی می‌کنند. شوخی‌ها معمولا ملایم هستند اما می‌توانند زننده باشند و شامل عملکردهای بدنی، مایعات بدنی، رابطه جنسی، مذهب، نژاد، خیانت زناشویی و موضوعات حساس دیگر می‌شوند. شوخی‌ها زنان را به صورت ابزار می‌بینند، مثل یک پاسخ درباره یک رقاص و مردی که امیدوار است در قرار ملاقات با زنی جذاب رابطه جنسی داشته باشد. گفته می‌شود مردی که خیلی مرتب است «به نظر خیلی همجنس‌گرا می‌آید». شخصیت‌ها درباره نوشیدن الکل صحبت می‌کنند و کمی فحش می‌دهند: «در اینجا چه اتفاقی افتاده؟» انتظار می‌رود که در سریال شاهد معاشقه، قرار ملاقات و بوسیدن باشید.

در حالی که سریال دو و نیم مرد شبکه سی‌بی‌اس در حال پایان یافتن است، سریال زوج عجیب به عنوان جانشین آن با داستانی بسیار مشابه (دو هم‌اتاقی عجیب و غریب که به‌طور واقعی هم‌اتاقی می‌شوند) و ریتم تکراری معرفی می‌شود: یک بازیگر دیالوگی را می‌گوید، بازیگر بعدی شوخی می‌کند، مکث برای خنده ضبط‌شده، شوخی دیگر، مکث برای خنده ضبط‌شده. البته برخی از شوخی‌ها بد نیستند: فلیکس که توسط توماس لنن جذاب بازی می‌شود، می‌گوید: «من به شما نمی‌گویم شام چه چیزی داریم، اما دست‌های کثیف یک فون-دون است!» برخی دیگر قطعاً خوب نیستند: اسکار می‌گوید: «این شهر پر از زن است!» بوق تاکسی به صدا درمی‌آید و یک صدای زنانه می‌گوید: «حرکت کنید، احمق‌ها!» اسکار می‌گوید: «خب، شاید نه آن یکی.»احساس می‌شود که این نمایشنامه به قدری قدیمی است که شما مجبورید تعجب کنید که پری چه فکری در سر داشت، چون می‌شد راهی برای به‌روز کردن این شخصیت‌های محبوب پیدا کرد به جای اینکه به شوخی‌ها و موقعیت‌هایی تکیه کند که در سال ۱۹۷۰ هم کهنه به نظر می‌رسیدند. فلیکس با کاغذ کشوها را کاغذکشی می‌کند یا صبح زود در اتاق نشیمن حرکات یوگا انجام می‌دهد و اسکار را دیوانه می‌کند. اسکار هم با ادرار کردن در دوش تلافی می‌کند. شوخی‌ها تقریباً خودشان نوشته می‌شوند! و این چیز خوبی نیست.