یک بار

گلن هنسارد، خواننده اصلی گروه محبوب ایرلندی ایندی-راک به نام فریمز، در فیلم «یک بار دیگر» در نقش یک موزیسین بدون نام بازی می‌کند که در خیابان‌های دوبلین آواز می‌خواند. در طول روز، او آهنگ‌های ون موریسون را می‌نوازد، اما در شب، آهنگ‌های خودش را با اشتیاقی می‌خواند که هیچ ارتباطی به اندازهٔ مخاطب ندارد. یک روز او با زنی جوان (مارکتا ایروگلووا) ملاقات می‌کند که در نهایت مشخص می‌شود یک مهاجر فقیر و موفق اهل چک است که پیانو را به زیبایی می‌نوازد اما برای گذران زندگی گل می‌فروشد و خانه‌ها را تمیز می‌کند. آن‌ها روح‌های هم‌خون هستند و داستان آن‌ها دربارهٔ قدرت دگرگون‌کنندهٔ عشق و موسیقی است.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد ویژگی‌های متمایز این فیلم از فیلم‌های عاشقانه معمول هالیوود صحبت کنند. چگونه زوج اصلی بدون برقراری رابطه جنسی به هم متصل می‌شوند؟ آیا فیلم‌های دیگر بیش از حد بر ایجاد روابط از طریق ارتباطات فیزیکی متکی هستند؟
• چگونه بیشتر فیلم‌ها عشق را تعریف می‌کنند؟ آیا این تعریف واقع‌گرایانه است؟
• خانواده‌ها همچنین می‌توانند در مورد این واقعیت بحث کنند که فیلم‌ها اغلب به دنبال رویاهایشان هستند. آیا این رویاها قابل دسترس به نظر می‌رسند؟ اگر نه، چگونه ایمان خود را حفظ می‌کنید؟
• شخصیت‌های داستان چگونه ارتباط برقرار می‌کنند؟ چرا این یک قدرت شخصیت مهم است؟

والدین باید بدانند که فیلم Once یک فیلم رمانتیک مستقل دوست‌داشتنی است. اگرچه مقداری فحش و ناسزا در آن وجود دارد، به‌خصوص کلمه لعنتی، اما موارد دیگری که برای نوجوانان و بزرگسالان هشداردهنده باشد، در آن یافت نمی‌شود. در واقع، این فیلم یکی از معدود داستان‌های عاشقانه‌ای است که در آن بازیگران اصلی مجبور به برهنه شدن یا دراز کشیدن در رختخواب با یکدیگر نیستند. دزدی سعی می‌کند درآمد یک موسیقی‌دان خیابانی را بدزدد، و صحبت‌های تلخی از جدایی‌های گذشته، نوشیدن مقدار زیادی آبجو، و دلدادگی بین یک زن متأهل و یک مرد مجرد وجود دارد (حتی با اینکه هر دو می‌دانند او هنوز متأهل است). اما پیام‌های مثبت در مورد عشق و ارتباط عاطفی، هرگونه تردیدی را از بین می‌برد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

جان کارنی با موزیکال خود یکی از آن جواهرهایی را خلق کرده است که این روزها به ندرت بر پردهٔ نقره‌ای سینما می‌درخشد: فیلمی واقعاً خوب. این که کارنی، که روزگاری خود عضوی از گروه فِرِیمز بود، توانسته فیلمی به این زیبایی و رومانتیک را بدون توسل به فرمول تکراری و خسته‌کنندهٔ پسر-دختر را ملاقات می‌کند، پسر-دختر را از دست می‌دهد بسازد، گواهی بر استعداد او به عنوان هم نویسنده و هم کارگردان است. او با ظرافت و لطافت، احساسات را به آرامی و به تدریج برای حداکثر تاثیرگذاری می‌سازد. رابطهٔ بین دو نقش اصلی به گونه‌ای رشد می‌کند که گویی در زندگی واقعی است: بدون عجله اما با نیروی عظیمی.آهنگ‌های این فیلم به روایت داستان کمک می‌کنند، اما برخلاف بیشتر موزیکال‌ها، به‌طور طبیعی جاری می‌شوند، همان‌طور که انتظار دارید وقتی دو موزیسین حرفه‌ای با هم متحد می‌شوند. در «Falling Slowly»، ملودی گیرایی که در آن این زوج به‌طور هماهنگ می‌خوانند: «تو را نمی‌شناسم/اما تو را می‌خواهم/و این حس هر لحظه بیشتر می‌شود.» در واقع، خود فیلم هم مثل یک آهنگ عالی است؛ می‌توانید بارها و بارها آن را تماشا کنید و هر بار چیز جدیدی کشف کنید.