ظرف

PAN بازگویی داستان پیتر پن است که بر دگردیسی پیتر از یک یتیم لندنی به منجی افسانه‌ای سرزمین هرگز تمرکز دارد. برخلاف داستان اصلی که در انگلستان ادواردی و در آستانه قرن بیستم اتفاق می‌افتد، این فیلم چند دهه بعد و در خلال جنگ جهانی دوم رخ می‌دهد. پیتر ۱۲ ساله (با بازی لوی میلر) در یک یتیم‌خانه سختگیر زندگی می‌کند و در میان گروهی از پسران است که در شب توسط خدمه یک دزد دریایی ربوده می‌شوند و با یک کشتی پرنده به سرزمینی دور برده می‌شوند. در آنجا دزد دریایی بلک‌بِرد (با بازی هیو جکمن) آن‌ها را مجبور به استخراج پیکسوم، بلور جادویی که به عنوان اکسیر جوانی عمل می‌کند، می‌کند. بعد از اینکه پیتر برای اولین بار پرواز می‌کند، بلک‌برد هم او و هم یک آمریکایی به نام هوک (با بازی گرت هدلند) را زندانی می‌کند. این دو فرار می‌کنند و با تایگر لیلی (با بازی رونی مارا) و قبیله‌اش مواجه می‌شوند که معتقدند پیتر می‌تواند منجی سرزمین هرگز از استبداد بلک‌برد باشد. اما اول از همه، پیتر باید به خودش ایمان داشته باشد، کاری دشوار وقتی دزدهای دریایی قصد کشتنش را دارند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد خشونت‌های اکشن در فیلم پان صحبت کنند. آیا این خشونت‌ها مشابه آن چیزی است که در دیگر فیلم‌های اکشن/فانتزی دیده‌اید؟ آیا انواع مختلف خشونت در رسانه‌ها تاثیر متفاوتی بر کودکان دارد؟
• چرا فکر می‌کنید داستان‌های سرآغاز اینقدر محبوب هستند؟ چطور این فیلم به سوالاتی در مورد پیتر و هوک که در داستان اصلی بی‌پاسخ مانده بود، پاسخ می‌دهد؟ چطور این فیلم باعث می‌شود داستان پیتر پن را از نو بیاندیشید؟
• فیلم در مورد مفهوم دشمنان و بدذات‌ها چه چیزی را می‌خواهد بگوید؟ آیا همه آدم‌ها خوب هستند یا بد؟ چگونه پان این ایده را بررسی می‌کند که گاهی دشمنان در ابتدا دوستان ما بوده‌اند و گاهی دوستان ما در ابتدا دشمن ما بوده‌اند؟
• نظر شما طرفداران کتاب و فیلم انیمیشن در مورد این نسخه چیست؟ آیا از تفاوت‌های بین منبع اصلی و این داستان خوشتان می‌آید؟ چه چیزهایی را در این نسخه کم دارید؟ چرا فکر می‌کنید فیلم‌سازان ممکن است بخواهند داستان کلاسیک را از زاویه‌ای متفاوت ببینند، به جای اینکه اقتباسی مستقیم از آن بسازند؟

والدین باید بدانند که Pan بازگویی داستانی فانتزی و اکشن از ماجراهای پیتر پن است، با تمرکز بر اینکه چگونه این شخصیت افسانه‌ای از یک یتیم لندنی به پسری که می‌تواند پرواز کند تبدیل شد. پیتر جوان از یتیم‌خانه ربوده می‌شود و به سرزمین هرگز (Neverland) برده می‌شود تا برای دزد دریایی بلک‌بِرد (با بازی هیو جکمن) کار کند. انتظار می‌رود صحنه‌های پرتنش و شدیدی از دعوا، نبردهای شمشیر، تیراندازی و انفجارها -- که برخی از آن‌ها به مرگ‌هایی خارج از دوربین و تلویحی منجر می‌شوند -- و همچنین تمساح ترسناکی را ببینید. تعداد کشته‌ها، اگرچه قابل توجه است، ممکن است از سر کودکان جوان مخفی بماند، زیرا حداقل برخی از آن‌ها هنگام مرگ به غبار گچی رنگین‌کمانی تبدیل می‌شوند. زبان فیلم شامل توهین‌ها و تعجب‌هایی مانند "احمق"، "ابله"، "لعنتی" و غیره است، و صحنه‌های رمانتیک به بوسیدن سایه‌ها و نگاه‌های حسرت‌بار بین هوک و لیلی ببر محدود می‌شود، که او یک شخصیت زن قوی است. این فیلم همکاری تیمی و دوستی را ترویج می‌کند و پیام قوی در مورد باور به خود و توانایی‌هایتان برای عظمت دارد. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت‌نام کنید.

با وجود تئاتر فوق‌العاده هیو جکمن در نقش بلک‌بیرد و چند صحنه هیجان‌انگیز سه‌بعدی، تفسیر جو رایت از چگونگی تبدیل شدن پیتر به پَن، آشفته و نامتوازن است و شاید کودکان را تحت تأثیر قرار دهد اما نه والدین را. هدلاند تقلید تقریباً دقیق و کاملی از جان هیوستون و هاريسون فورد (در نقش ایندیانا جونز و هان سولو) ارائه می‌دهد تا هوک تجسم‌یافته را بازی کند، یک معدنچی آمریکایی با حس شوخ‌طبعی خوب. او درخشان‌ترین بازیگر در میان بازیگران است و جکمن نیز به نظر می‌رسد از بازی در نقش بلک‌بیرد شرور لذت می‌برد. بنابراین بله، بازیگری خوب است اما فیلمنامه و کارگردانی گیج‌کننده و نامناسب هستند. در برخی لحظات، به نظر می‌رسد رایت سعی دارد با اجرای آوازهای همراه با بالا بردن ابرو به آهنگ «بو می‌دهد به روح نوجوانی» از نیروانا (که لهرمان به‌یادماندنی در فیلم مولن روژ استفاده کرد) و آهنگ «بلیتزکریگ بوپ» از رامونز، از باز لهرمان تقلید کند. این آهنگ‌ها نه از نظر مضمون و نه از نظر داستانی، مناسب نیستند و صرفاً عجیب و غریب به نظر می‌رسند.در این قسمت حداقل هیچ نمایش نامناسب از «هندی‌ها» وجود ندارد؛ در عوض، رایت به سراغ گروهی فرا قومی از بومیان از سراسر جهان می‌رود (با مارا که ظاهرا نقش لیلی ببر را به عنوان یک بومی ایرلندی-ساکسون با لهجه انگلیسی اشرافی بازی می‌کند). مارا بسیار درخشان است، اما هیچ‌یک از بازیگران نمی‌توانند پان را از شخصیت‌پردازی بی‌روح و گاهی داستان کسل‌کننده نجات دهند که ممکن است تماشاگران را به جای درگیر شدن فعالانه در اتفاقاتی که برای پیتر و دوستانش می‌افتد، بی‌علاقه کند. این به معنای آن نیست که تماشاگران جوان آن را سرگرم‌کننده نمی‌دانند، اما نوجوانان و بزرگسالان احتمالا از سینما ناامید خارج می‌شوند.