کباب‌های تاریخی

جفری راس، پس از به نام و نشان رساندن خود با تمسخر و طنزپردازی از سلبریتی‌ها برای کمدی سنترال و فرایارز کلاب، در برنامه‌ای با عنوان شوخی‌های تاریخی، به سراغ تاریخ می‌رود. آنه فرانک، فردی مرکوری، مارتین لوتر کینگ جونیور و کلئوپاترا از جمله شخصیت‌های مشهور تاریخ هستند که در این برنامه بر روی صندلی داغ می‌نشینند تا توسط شخصیت‌های محبوب و منفور گذشته، مثل آدولف هیتلر (با بازی گیلبرت گوتفرید)، پرنسس دایانا (با بازی فورتون فایمستر) و باراک اوباما (با بازی براندون تی. جکسون) مورد تمسخر و طنز قرار بگیرند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که چرا مردم اغلب دوست دارند از افراد و رویدادهای مهم تاریخی تمسخر کنند. آیا برای فهمیدن شوخی باید در مورد شخصیتی که مورد تمسخر قرار گرفته، چیزی بدانید؟ آیا حس طنز می‌تواند به مردم در پردازش رویدادهای تاریخی جدی کمک کند؟
• آیا هیچ یک از شخصیت‌های تاریخی در برنامه‌های طنز تاریخی، الگو‌های مثبت هستند؟ چه ویژگی‌های ارزشمندی دارند؟ این برنامه چه ویژگی‌های کمتر ستودنی را به سخره می‌گیرد؟
• آیا تماشای این برنامه علاقه شما را به یک شخصیت یا رویداد خاص برمی‌انگیزد؟ روش مورد علاقه شما برای بررسی عمیق‌تر تاریخ چیست؟

والدین باید بدانند که «Historical Roasts» مجموعه‌ای کمدی است که در آن سلبریتی‌ها با لباس شخصیت‌های مهم تاریخی، به شوخی و تمسخر دیگر شخصیت‌های تاریخی می‌پردازند. هرچند بینندگان ممکن است اطلاعات زیادی در مورد شخصیت‌های حاضر در برنامه به دست آورند، که می‌تواند کنجکاوی آن‌ها را برانگیزد، اما حس شوخ‌طبعی برنامه بسیار بالغانه است، حتی بیشتر از برنامه مشابه «Drunk History». در این مجموعه از کلمات زشت و رکیکی مثل «فحش‌های جنسی»، «لعنتی»، «احمق»، «آلت تناسلی»، «احمق»، «جهنم»، «کون»، «مادر فاحشه»، و «جهنم» استفاده می‌شود. شوخی‌ها اغلب به نوشیدن الکل، مواد مخدر و رابطه جنسی اشاره دارند، مثلاً در قسمتی از برنامه، بانوی اول سابق آمریکا از بطری مشروب الکلی جرعه‌ای می‌نوشد و قرص‌های زاناکس را می‌بلعد، می‌جود و استنشاق می‌کند. شوخی‌ها ممکن است به خشونت‌های تاریخی و موضوعات حساس نیز اشاره کنند، مثل ترور لینکلن و مارتین لوتر کینگ جونیور، برده‌داری و هولوکاست.

در دوره‌ای که استخراج کمدی از دوران قدیم طبیعی به نظر می‌رسد، تمسخر شخصیت‌های عمومی از گذشته عالی به نظر می‌رسد، اما این نمایش بیشتر یک ضربه و یک اشتباه است. بخشی از مشکل انتخاب ستارگان تاریخی است که مورد تمسخر قرار می‌گیرند: بیشتر مردم می‌توانند آزادانه به آدولف هیتلر بخندند، اما سرزنش کردن آنه فرانک، آبراهام لینکلن و فردی مرکوری به همین سادگی نیست. فهرست ستارگان مهمان که جفری راس برای تمسخرهای تاریخی انتخاب می‌کند درخشان است — ست گرین در نقش دیوید بویی، جان استاموس در نقش جان ویلکس بوث و جیل وایت در نقش محمد علی — اما شوخی‌هایی که ارائه می‌کنند به اندازه کافی سخت و مکرر نیستند. از لینکلن چه چیزی را مسخره می‌کنید؟ ریشش؟ تصویرش روی سکه یک سنتی؟ راس و گروهش بهترین تلاش خود را می‌کنند و درباره راه‌آهن زیرزمینی، اسهال دوران جنگ داخلی و آبراهام لینکلن: شکارچی خون‌آشام شوخی می‌کنند، اما در بهترین حالت فقط خنده‌های ملایمی به وجود می‌آورند.