یتیم خانه

داستان ارواح اسپانیایی، یتیمخانه (عنوان اصلی: ال یتیماتو) در عمارت قدیمی و وسیعی اتفاق می‌افتد که سابقا یتیم‌خانه‌ای بوده و در کنار ساحل قرار دارد. لورا (بلن روئدا) در کودکی در اینجا زندگی می‌کرده. اکنون او پزشک است و به همراه همسرش کارلوس که او نیز پزشک است، این ساختمان را خریده و به همراه پسرخوانده‌شان سیمون (راجر پرینسپ) به آنجا نقل مکان می‌کنند. سیمون به بیماری ایدز مبتلا است، اما پدر و مادرش این موضوع را از او مخفی نگه داشته‌اند، علاوه بر اینکه او واقعا فرزند آن‌ها نیست. نکته نگران‌کننده این است که سیمون به طرز دیگری این حقایق را کشف می‌کند. او ادعا می‌کند که دوستان «خیالی» جدیدش در عمارت این چیزها را به او گفته‌اند. بعد از دیدن صحنه‌های عجیب ناپدید شدن بچه‌ها و پیدا کردن سرنخ‌هایی که نشان می‌دهد اتفاق وحشتناکی برای بچه‌های یتیم‌خانه بعد از رفتن لورا افتاده، سیمون نیز ناپدید می‌شود. مادرخوانده‌اش برای پیدا کردن پاسخ به روان‌کاو و واسطه‌های روحی متوسل می‌شود.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره‌ی ترسناک‌ترین بخش‌های فیلم صحبت کنند و بگویند که آیا رویکرد بدون خون‌ریزی (به‌طور کلی) در آن مؤثر بوده است یا نه. آیا با انتخاب لورا در پایان فیلم موافق هستید؟ این فیلم را چگونه در مقایسه با داستان‌های ارواح محبوب دیگر ارزیابی می‌کنید؟

والدین باید بدانند که اگرچه درجه‌بندی R کمی سختگیرانه است، اما تصاویر کوتاه اما زشت به ما نشان می‌دهند که فیلمسازان می‌توانند اگر بخواهند، بدتر از این را نیز به تصویر بکشند. تصاویر آزاردهنده شامل قربانی مجروح یک تصادف ماشین و کودکی با صورت شبیه جمجمه است. تلاش برای خودکشی نیز در پایان داستان وجود دارد. همچنین موضوع کشتن نوزادان و کودکان مرده در فیلم وجود دارد. چیزی نشان داده نمی‌شود، اما خبر مرگ کودکان که باعث مرگ همبازی خود شده‌اند و سپس خودشان کشته شده‌اند (با سم) را می‌شنویم. یک شخصیت HIV مثبت نیز در داستان وجود دارد که تقریباً مانند یک حکم مرگ است.

در میان انبوه فیلم‌هایی که داستان‌های ارواح را روایت می‌کنند، یتیم‌خانه در زمره فیلم‌های خوب این ژانر قرار می‌گیرد که از فضای داستان و تعلیق برای ایجاد شوک استفاده می‌کند، نه از خون و خشونت و صحنه‌های جنسی. با این حال، تماشاگران باهوش، فارغ از سنشان، ممکن است از خود بپرسند که چرا این خانواده پیش از خرید آن ساختمان قدیمی و ترسناک، به تاریخ تراژیک آن نپرداخته‌اند؟ اما فضای تاریک و افسانه‌ای، حداقل صحنه‌های دل‌آزار (به استثنای یک قربانی تصادف جاده‌ای که به‌شدت آسیب دیده است) و روشی بسیار باهوشانه که فیلمنامه از آن استفاده می‌کند تا داستان پیتر پن را برای روایت یک داستان مدرن و پرمعناتر از پسربچه‌های گمشده (و دختربچه‌ها) به‌کار گیرد، همه و همه باعث می‌شوند که این فیلم ارزش دیدن داشته باشد، حتی با زیرنویس.