پدرخوانده

پدرخوانده داستان خانواده کورلئونه و مشکلات فزاینده آنها را روایت می‌کند. دون کورلئونه (مارلون براندو) در آستانه کناره‌گیری است و جانشین احتمالی او، مایکل (آل پاچینو)، پسر قهرمان جنگ اوست که اگرچه شایسته است اما تمایلی به این کار ندارد. در حالی که اعضای خانواده با سختی‌های زندگی گانگستری دست و پنجه نرم می‌کنند، ساختار قدرت نهفته در جامعه و خانواده آشکار می‌شود.

• درباره فیلم‌های کلاسیک می‌توان با خانواده‌ها صحبت کرد. فیلم پدرخوانده یکی از برترین فیلم‌های تاریخ سینما محسوب می‌شود. چه ویژگی‌هایی یک فیلم را نه تنها عالی، بلکه کلاسیک می‌کند؟ فکر می‌کنید چگونه استاندارد فیلم‌ها و سریال‌های مافیایی آینده را تعیین کرد؟
• چگونه خشونت به تصویر کشیده شده در فیلم، نشان‌دهنده‌ی توانمندی‌ها و حد و مرزهایی است که این شخصیت‌ها برای دستیابی به اهداف خود از آن عبور می‌کنند؟
• چگونه این فیلم ریاکاری را بررسی می‌کند، نه فقط در میان کورلئونه‌ها، بلکه در کل جامعه؟
• این فیلم ایتالیایی-آمریکایی‌ها را چگونه به تصویر می‌کشد؟ آیا فکر می‌کنید این تصویر دقیق بود؟ فیلم‌هایی مثل این چگونه شکل‌دهنده‌ی تفکرات مردم درباره‌ی فرهنگ‌ها و گروه‌های خاص هستند؟

والدین باید بدانند که پدرخوانده فیلمی کلاسیک و سرمشقی در ژانر فیلم‌های مافیایی است که در آن مارلون براندو نقش شخصیت اصلی را ایفا می‌کند که با تهدیدات جدی از سوی خانواده‌های رقیب روبرو است. انتظار می‌رود که در این فیلم خشونت مداومی وجود داشته باشد. شخصیت‌ها به ضرب گلوله کشته می‌شوند، اغلب از فاصله نزدیک و در صحنه‌هایی گرافیکی. برخی شخصیت‌ها خفه شده و برخی در انفجار ماشین کشته می‌شوند. خشونت خانگی نیز به تصویر کشیده شده است: مردی همسرش را با کمربند می‌زند. در یکی از صحنه‌های معروف، یک مدیر استودیوی فیلمسازی بیدار می‌شود و خود را در خون می‌بیند، با سر بریده یک اسب در تختخوابش. در صحنه آغازین، مردی از دون کورلئونه درخواست انتقام می‌کند، چرا که دخترش مورد تجاوز و ضرب و شتم دو مرد قرار گرفته است. توهین‌های نژادی و قومیتی شنیده می‌شود و همچنین برخی الفاظ رکیک، از جمله واژه "N". این فیلم همچنین فرهنگ ایتالیایی-آمریکایی را به شکلی همدلانه اما کلیشه‌ای و ساده‌انگارانه به تصویر می‌کشد. شخصیت‌ها سیگار می‌کشند و شراب می‌نوشند، و همچنین برهنه‌ای مختصر (سینه زن) و صحنه‌ای از آمیزش جنسی که لباس بر تن دارند اما صداها شنیده می‌شود، وجود دارد. همچنین به رفتارهای جنسی سانی (با بازی جیمز کان) و فردو (با بازی جان کازال) اشاره می‌شود.

این فیلم با وجود وسعت حماسی خود، صبوری و صمیمیتی را که ویژگی سینمای هنری اروپایی است حفظ می‌کند و به حق یکی از بزرگترین فیلم‌های ساخته شده در تاریخ سینما محسوب می‌شود. علی‌رغم انتقاداتی که در مورد نقش این فیلم در تداوم کلیشه‌های ایتالیایی-آمریکایی وجود دارد، فیلم «پدرخوانده» دهه‌ها پس از اکران خود همچنان بر سازندگان فیلم‌ها، سریال‌های تلویزیونی و بازی‌های ویدئویی تاثیر می‌گذارد. موسیقی متن نینو روتا، طراحی صحنه‌های مجلل و صدای خشن و نیمه‌آهسته براندو اکنون بخشی از حافظه فرهنگی جمعی ما شده است.این فیلم کیفیتی اپرایی دارد، اما بیشتر محتاطانه است تا پرزرق‌وبرق. موضوع خود را جدی می‌گیرد و مشروعیت را به کشمکش‌های قدرت مافیا اعطا می‌کند که معمولاً برای مضامین کلاسیک در هنر والا کنار گذاشته می‌شود. انتشار این فیلم دوره‌ای را آغاز کرد که فیلم‌سازان آمریکایی جرات کردند خود و آرمان‌های هنری‌شان را جدی بگیرند (شاید بیش از حد جدی). در نحوه برخورد فیلم با موضوعاتی مانند احترام به پدر و مادر و نیاز به احترام و همچنین علاقه پایدار فرهنگ ما به جهان موازی اخلاقی مافیا، چیزی عمیقاً طنین‌انداز وجود دارد.