نشانه‌های متناقض

جودی (بروک لانگتون)، الکس (جیسون لندن) و نیک (پیتر یوهانسون) سه دوست صمیمی در دهه ۲۰ زندگی‌شان در کالیفرنیای جنوبی دهه ۹۰ هستند و در یک دوراهی در زندگی‌شان قرار گرفته‌اند. جودی می‌تواند از ضریب هوشی ۱۵۰ خود استفاده کند و به استنفورد برود، یا اینکه به خواستگارش که از طریق پیغام‌گیر تلفنی به او پیشنهاد ازدواج داده بپیوندد و برای حلقه نامزدی که از طریق پست برایش ارسال می‌شود، امضا کند. الکس در رتبه پایین یک آژانس روابط عمومی کار می‌کند و با سوءاستفاده از اعتبارش، خود را ثروتمندتر از آنچه هست نشان می‌دهد. نیک یک رمان‌نویس در حال مبارزه با مشکلات است که در یک کافه کار می‌کند و تقریباً ۳۰ ساله است. او همچنین عاشق جودی است. آن‌ها در کافه‌ها وقت می‌گذرانند، به سفرهای جاده‌ای در بیابان می‌روند، در مهمانی‌های بی‌رمق شرکت می‌کنند، در حالی که الکل می‌نوشند و سیگار می‌کشند و در مورد معنای زندگی صحبت می‌کنند. وقتی جودی و نیک رابطه جنسی در حال مستی دارند، اوضاع تغییر می‌کند. جودی هنوز برای حلقه امضا نکرده و به زنگ‌های پستچی پاسخ نمی‌دهد. در حالی که شرایط هر سه نفر آن‌ها پیچیده و آشفته می‌شود، هر کدام باید تصمیم بگیرند که چگونه ابتکار عمل را در زندگی‌شان به دست بگیرند تا راهی برای بزرگ شدن و حتی شاید رضایت پیدا کنند، اگر نه خوشحالی.

• والدین می‌توانند در مورد فیلم‌های بلوغ مثل Mixed Signals صحبت کنند. چگونه در طول دهه‌ها تغییر کرده‌اند اما هنوز همانند قبل هستند؟
• فیلم چگونه دوره‌ای که در آن ساخته شده، یعنی دهه ۱۹۹۰، را به تصویر می‌کشد؟
• چگونه مصرف مواد مخدر و الکل به تصویر کشیده شده است؟ آیا به نظر می‌رسد که این موضوع زیبا جلوه داده شده است، یا صرفا بخشی از شخصیت‌پردازی شخصیت‌ها است؟

والدین باید بدانند که سیگنال‌های مختلط یک درام مستقل سال ۱۹۹۷ است در مورد سه نفر از نسل ایکس در دهه ۲۰ زندگی‌شان که سعی در فهمیدن زندگی‌شان دارند. در این فیلم بسیار دهه ۹۰، دود سیگار زیادی در کنار بی‌حوصلگی وجود دارد؛ علاوه بر این، یکی از شخصیت‌ها کوکائین مصرف می‌کند و هر سه مست می‌شوند. شخصیت‌ها رابطه جنسی دارند -- شروع آن نشان داده می‌شود و همچنین بعد از آن، اما برهنگی وجود ندارد. فحاشی مکرر، از جمله اف و پی، برای تأکید بر طنز و طعنه‌ی بدبینانه. والدینی که در دهه ۱۹۹۰ به سن بلوغ رسیده‌اند ممکن است از نوستالژی الهام‌بخش این فیلم لذت ببرند، اما نوجوانان بزرگتر ممکن است به مد و اداهای قدیمی آن بخندند. برای اینکه در مورد فیلم‌های مشابه بیشتر بمانید، می‌توانید برای ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این مثل یک اثر باستانی گمشده است که برای نشان دادن به جوانان امروزی، نسل به اصطلاح ایکس، در دوران نوجوانی خود در دهه ۱۹۹۰، بیرون کشیده شده است. شخصیت‌ها در حالی که می‌گویند «نمی‌دانم گرسنه‌ام یا خسته»، به همه چیز بی‌اعتنا، بی‌تفاوت و طعنه‌آمیز نگاه می‌کنند. همه چیز آمیخته با طنز، کنایه و خودشیفتگی است، تقریباً به حدی که به خودهجو می‌ماند. کم‌تحریکی آن دوران در این عصر پرهیجان، به نظر شوک‌آور می‌رسد، جایی که به نظر می‌رسد همه چیز متعلق به نسل هزاره است و قرن‌هاست که این‌گونه بوده است.متاسفانه، ارزش سرگرمی در Mixed Signals در همین حد است. خودهجو به هر دو طرف ضربه می‌زند. به جز شخصیت بروک لنگتون، هیچ‌کدام از شخصیت‌ها به‌خصوص دوست‌داشتنی نیستند و این شخصیت‌ها چیزی را بیان نمی‌کنند که بن استیلر، ایتان هاوک و ریچارد لینکلیتر قبلاً سعی نکرده باشند بگویند. با این حال، نمی‌توان جاذبه قدیمی آن را نادیده گرفت، مانند یک جعبه نوار کاست پر از نوار که در انبار پیدا شده است یا یک آهنگ «آلترناتیو» از آن سال‌ها که در سوپرمارکت پخش می‌شود. این فیلم پر از نوستالژی است: یادآور زمانی است که از هر یک از ناراضیان آن دوره بی‌گناه‌تر بود، زمانی که همه چیز «هر چه» و یک شانه بالا انداختن به جای «ZOMG» و یک دوجین ایموجی بود.