جو درت

جو دِرت (دیوید اسپید) یک سرایدار با موهای کوتاه از پشت و بلند از جلو است که در یک ایستگاه رادیویی گفتگوی لس‌آنجلسی کار می‌کند و عاشق موسیقی کلاسیک راک است. او تنها شهر زادگاه واقعی خود، سیلور تاون، و تنها کسی که تا به حال مهربانی واقعی به او نشان داده، برندی (بریتنی دانیل) را ترک کرده است تا به جستجوی حماسی والدین خود برود که وقتی پسر کوچکی بود او را در گراند کانیون رها کردند. یک مجری رادیویی خودپسند و کنایه‌زن (دنیس میلر) علاقه‌مند به جو می‌شود و از او می‌خواهد که داستان زندگی‌اش را برای او و شنوندگانش تعریف کند. جو از رها شدن توسط والدینش و دیگر بدبیاری‌هایش می‌گوید. شانس جو شروع به تغییر می‌کند زیرا شنوندگان از توانایی او در حفظ مثبت‌گرایی علی‌رغم سختی‌های فراوان الهام می‌گیرند. اما وقتی فکر می‌کند برندی به او خیانت کرده، به نقطهٔ پایینی از زندگی خود می‌رسد، تا اینکه دلیل خیانت او و حقیقت واقعی دربارهٔ والدینش را کشف می‌کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد اعضای گروه SNL که در فیلم‌هایی مانند جو دِرت به ایفای نقش پرداخته‌اند، صحبت کنند. آیا مثال‌های دیگری از کمدی‌هایی که فارغ‌التحصیلان SNL در آن بازی کرده‌اند، سراغ دارید؟ آیا این فیلم‌ها به اندازه‌ی اسکچ‌های نمایش کمدی هستند؟
• چگونه در اینجا از لحظات خشونت‌آمیز طنز خلق می‌شود؟ آیا خشونت در زندگی واقعی می‌تواند خنده‌دار باشد؟
• در سینما، آیا مثال‌های دیگری از فیلم‌هایی که از خشونت و صحنه‌های دل‌آزار برای طنز استفاده می‌کنند، وجود دارد؟ چرا این سبک کمدی طرفداران زیادی دارد؟
• «ما باید بخندیم یا به جو رحم کنیم؟»

والدین باید بدانند که جو دِرت فیلمی است که در سال ۲۰۰۱ با بازی دیوید اسپید در نقش یک خدمتکار با مدل موی مُلِت منتشر شد که به دنبال والدین خود است. این فیلم پر است از شوخی‌های بی‌مزه؛ در یکی از صحنه‌ها بیضه‌های یک سگ به پله‌ها می‌چسبد و کیسه بیضه‌اش کش می‌آید وقتی که سعی می‌کند خودش را آزاد کند. جو با مدفوع انسانی کثیف می‌شود، توسط مردی که لباس توری و آرایش می‌پوشد اسیر می‌شود و در یک حفره نگه داشته می‌شود، و صورتش می‌سوزد وقتی که گاوی گاز معده خود را به صورتش می‌دمد. جو همچنین توسط قلدرها "همجنس‌گرا" و "ابله" نامیده می‌شود. یک صحنه رابطه جنسی به یک شوخی درباره روابط جنسی تبدیل می‌شود. همچنین فحش‌های زیادی در فیلم وجود دارد، از جمله "s--t" و "p---y"، و یک سوءتفاهم که در آن جو فکر می‌کند مردی با لهجه کاجون ضخیم می‌خواهد "همجنس‌های برهنه را ببیند." با این وجود، علی‌رغم رفتار بدی که با او می‌شود، جو همچنان نگرش مثبتی دارد و زندگی‌اش بر اساس این شعار است: "زندگی باغی است. آن را بکن.

این فیلم به هیچ وجه یک کمدی عالی نیست، اما چیزی که فیلم جو دِرت را از اینکه فقط یک فیلم احمقانه دیگر باشد، دور می‌کند، حضور کوتاه برخی بازیگران مشهور است، به ویژه کریستوفر واکن و کید راک. این حضورهای کوتاه فیلم را تا حدی لذت‌بخش و حداقل کمی خنده‌دار می‌کنند. فراتر از این، مشکل شخصیت جو دِرت این است که او چیزی بیشتر از یک مدل موی مالِت، مجموعه‌ای از تی‌شرت‌های قدیمی گروه‌های راک کلاسیک و چند عبارت کلیدی نیست. او مجموعه‌ای از کلیشه‌های تکراری و بدون محتوا است، بنابراین دشوار است بفهمیم که آیا مخاطب باید به خاطر اینکه یک راک‌اندرول‌باز روستایی و دموده است، از او تمسخر کند یا برایش هورا بکشد چون گویی کل دنیا علیه او هستند.این فیلم می‌خواهد هر دو راه را امتحان کند: آنها می‌خواهند که مخاطب همزمان هم از حماقت جو و سلیقه بد او در مورد مو، لباس، ماشین و موسیقی بخندد و هم برای او در زندگی هورا بکشد، چرا که به گفتن عبارات کلیشه‌ای مانند "زندگی باغی است که باید کاشت" مشهور است. آنها می‌خواهند از کلیشه‌های شخصیت طنز بسازند، اما در عین حال می‌خواهند که مخاطب نسبت به رفتار بدی که به خاطر همین کلیشه‌ها با او می‌شود، احساس همدردی کند. نتیجه این رویکرد، خلق شخصیتی است که فاقد عمق کافی است و طنز فیلم نیز نتوانسته به خوبی از آب دربیاید.