فارگو

فارگو اقتباسی از فیلم برنده اسکار برادران کوئن با همین نام است و داستان‌های گروهی از شخصیت‌ها را دنبال می‌کند که به طرز وحشتناکی با هم تلاقی می‌کنند. در فصل اول، یک ولگرد بداخلاق (بیلی باب تورنتون) احساسات اهالی شهر را برمی‌انگیزد، از جمله یک فروشنده بیمه آرام (مارتین فریمن) که به کارهای خلاف کشانده می‌شود. یک معاون سرسخت (الیسون تولمن) مصمم است تا راز این اتفاقات را کشف کند، اما رئیسش (باب ادنکیرک) حرف‌هایش را باور نمی‌کند. فصل دوم به عقب برمی‌گردد تا یک سندیکای جنایی و افرادی را که در تار و پود آن گرفتار شده‌اند، بررسی کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد شخصیت‌های فارگو و اینکه از چه کسی باید حمایت کنیم، صحبت کنند. آیا خشونت توجیه‌پذیر است؟ آیا لستر می‌تواند هم قربانی و هم قاتل باشد؟ آیا لورن یک شرور مطلق است یا بیشتر ضدقهرمان است؟ و تفاوت این دو چیست؟
• چگونه فارگو با دیگر درام‌های جنایی تلویزیونی، به‌ویژه در سطح خشونت، مقایسه می‌شود؟ اگر این مجموعه در تلویزیون شبکه‌ای به جای تلویزیون کابلی پخش می‌شد، چه تفاوت‌هایی داشت؟
• چگونه سریال فارگو با فیلم فارگو مقایسه می‌شود؟ در سریال چند بار به فیلم اشاره شده است؟ و در مورد اشاره به فیلم‌های دیگر برادران کوئن، از فیلم بزرگ لبوفسکی تا هیچ کشوری برای مردان مسن، چه می‌دانید؟

والدین باید بدانند که فارگو تصویری غم‌انگیز از یک شهر کوچک را به تصویر می‌کشد که به یک کانون فعالیت‌های قتل تبدیل می‌شود. فصل دوم ۳۰ سال در گذشته اتفاق می‌افتد و بازیگران و جرایم جدیدی را به نمایش می‌گذارد. خشونت یکی از موضوعات اصلی است و نمایش آن به سمت خونین و واقع‌گرایانه متمایل است. همچنین برخی صحنه‌های شبیه‌سازی‌شده رابطه جنسی (اما بدون برهنگی) و الفاظ نامناسب از کلماتی مانند سینه تا واژن وجود دارد. برخی از شخصیت‌ها الکل مصرف می‌کنند و سیگار می‌کشند.

هواداران سرسخت برادران کوئن بسیار بدبین بودند وقتی اف ایکس اعلام کرد که برنامه‌ای برای ساخت یک مینی‌سریال بر اساس یکی از مشهورترین فیلم‌های این دو نفر دارد، فیلمی که به خاطر دیالوگ‌های قابل نقل و همچنین اجراهای نمادینش مشهور است. اما دوستان، راحت باشید، چون این اقتباس درخشان واقعاً خوب است و جاه‌طلبی‌هایی دارد که خیلی بالاتر از شوخی‌های سطحی و تکراری است.البته، فقط به این دلیل که فارگو یک مجموعه تلویزیونی باکیفیت است، به این معنا نیست که برای هر خانواده‌ای مناسب است، بنابراین والدین نوجوانان بزرگ‌تر باید با احتیاط عمل کنند و آماده دیدن چیزهایی باشند که همه را ناراحت می‌کند. مهم‌تر از همه، شما باید فرزندتان را بشناسید، بدانید او چه چیزی را می‌تواند تحمل کند، و بدانید که حداقل یک پیام هنری پشت همه آن خون‌ریزی وجود دارد.