کتاب عشق

در کتاب عشق، هنری (جیسون سودیکیس) بعد از مرگ غم‌انگیز همسرش (جسیکا بیل) در یک تصادف اتومبیل، گم می‌شود -- تا اینکه به یاد می‌آورد یکی از آخرین حرف‌هایی که همسرش به او گفته بود این بود که باید به دختر نوجوانی که در محله دیده بودند و بی‌خانمان بود، کمک کند. این موضوع به او ماموریتی می‌دهد و او بالاخره میلی (میزی ویلیامز) را پیدا می‌کند، دختری یتیم که رویای ساختن یک قایق دست‌ساز را دارد تا از اقیانوس اطلس عبور کند. او می‌خواهد از مسیر پدرش که در دریا گم شده بود، پیروی کند. وقتی هنری به طور اتفاقی انباری که میلی در آن کار می‌کرد را به آتش می‌کشد، به او اجازه می‌دهد تا در اتاق اضافه‌اش زندگی کند و موافقت می‌کند تا به او در ساخت قایق کمک کند.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد نحوه نمایش مصرف مواد مخدر در کتاب عشق صحبت کنند. آیا زیبا جلوه داده شده است؟ آیا پیامدهای واقع‌گرایانه‌ای دارد؟ چرا این موضوع مهم است؟
• میلیه چطور از دست رفت و در نهایت به خیابان‌ها رسید؟ چرا می‌خواهد با قایق برود؟ آیا فکر می‌کنید برنامه‌اش قابل باور است؟
• آیا فکر می‌کنید این احتمال وجود دارد که هنری و میلی با هم دوست شوند؟ دوستی آن‌ها تا چه حد به روابط «می-دسامبر» دیگری که در فیلم‌ها و تلویزیون دیده‌اید، شباهت دارد (و یا تفاوت دارد)؟

والدین باید بدانند که کتاب عشق بر دوستی بعید بین مردی (جیسون سودیکیس) که به تازگی همسرش را در یک تصادف اتومبیل غم‌انگیز از دست داده و نوجوانی بی‌خانمان (میزی ویلیامز) تمرکز دارد. آنها از کمک به یکدیگر در این درام آرام، آرامش می‌گیرند، که مقدار زیادی فحش (اغلب "س--ت"، "احمق" و "دیوث") دارد، و همچنین یک دنباله طولانی که شامل مقدار زیادی علف و یک قابلمه بزرگ خوراک است که هنری را به شدت مست می‌کند. انتظار چند صحنه خشونت‌آمیز را داشته باشید که میلی و مستی ناخوشایندی که قرار است سرپرست او باشد را درگیر می‌کند، به علاوه چند بحث و لحظاتی که شخصیت‌ها همدیگر را می‌زنند. شخصیت‌ها همدیگر را می‌بوسند. برای آگاهی از فیلم‌های خانوادگی بیشتر، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی شب فیلم خانوادگی ثبت نام کنید.

این درام کند ریتم درباره دو شخص سرگردان است -- متاسفانه فیلم هم همینطور. ایده اصلی در کتاب عشق چیزی است که قبلا بارها دیده ایم: مردی که در غم و اندوه گم شده، خود را با کمک به کسی که به کمک نیاز دارد، پیدا می کند. اما اجرای این ایده در فیلم کلیشه ای و تکراری است. در میانه فیلم، می فهمیم هنری در رنج است وقتی که ریش مردی را می گذارد که خودش را رها کرده است. می دانیم همسرش کسی است که جرقه ای از شادی را به زندگی او آورده است، چون او را وادار به پوشیدن کفش های ورزشی بنفش کرده است. اما او واقعا یک شخصیت کامل نیست، فقط یک وسیله داستانی است. و بهتر است در مورد لهجه جنوبی ویلیامز کمتر صحبت کنیم، اگرچه در بسیاری از صدای های کلیشه ای او آن را زیاد خواهید شنید.این داستان واقع‌گرایانه یا باورپذیر نیست—آیا واقعاً یک نوجوان یتیم را به حال خود رها می‌کنند تا با یک دوست تصادفی و مست پدرش زندگی کند؟—و مهم‌تر از آن، جالب نیست. افشاگری بزرگ در پایان داستان بی‌اهمیت به نظر می‌رسد و پایان خوش داستان ضدحال است. سودی‌کیس به‌خصوص در اینجا مشکل دارد که ما را درگیر مصیبت او کند و ما هرگز احساس نمی‌کنیم که درگیر شخصیت‌های داستان شده‌ایم. کتاب‌های بهتری از این وجود دارند.