نیکسون

«نیکسون» در آگوست ۱۹۷۴ اتفاق می‌افتد. رئیس‌جمهور رنجور ریچارد نیکسون (با بازی آنتونی هاپکینز) در آستانه استعفا به دلیل رسوایی واترگیت قرار دارد. فلش‌بک‌ها نشان می‌دهند که چگونه یک ملت بزرگ (و یک سیاستمدار بالقوه بزرگ، نیکسون) به این وضعیت زشت و رقت‌انگیز تنزل پیدا کرد. نیکسون در خانواده‌ای فقیر و فوق‌العاده مذهبی از فرقه کواکر به دنیا آمد، در فوتبال رقابت می‌کرد، مدرک حقوق گرفت و وارد سیاست شد تا ارزش خود را ثابت کند. به‌ویژه در دولت، نیکسون به بی‌عدالتی‌های زندگی وسواس داشت - رقبایی مانند خانواده کندی که در ثروت شرقی به دنیا آمده بودند، شاهزادگان آمریکایی محسوب می‌شدند، درحالی‌که او مورد تنفر و بی‌اعتنایی قرار داشت. بعد از باختن در یک رقابت نزدیک انتخابات ریاست‌جمهوری در مقابل جان اف. کندی، به نظر می‌رسید نیکسون برای همیشه تمام شده است. با این حال، با ترور جان اف. کندی و رابرت اف. کندی، نیکسون بازگشت و در سال ۱۹۶۸ به کاخ سفید راه یافت، به همراه جنگ وحشتناک ویتنام، شورش‌های نژادی، مشکلات با کوبا، ناآرامی‌های دانشجویی - همه این مسائل را از دولت‌های قبلی به ارث برده بود. حتی درحالی‌که نیکسون برخی معجزات دیپلماتیک و داخلی را رقم می‌زد، پارانویا و کینه‌توزی‌اش (او احساس می‌کرد معترضان ضدجنگ شخصاً علیه او هستند) غالب بود، تا اینکه رسوایی واترگیت به جوش آمد.

• «خانواده‌ها می‌توانند در مورد شخصیت ریچارد نیکسون، هم در این دراماتیزه‌سازی و هم در واقعیت، صحبت کنند. آیا فکر می‌کنید این فیلم در حق او منصفانه بوده است؟ حقایق را بررسی کنید و ببینید کدام بخش‌ها واقعاً اتفاق افتاده و کدام قسمت‌ها (مثل جلسه توطئه‌آمیز با یک تاجر نفت ناشناس و شرور اهل تگزاس، که توسط لری هگمن بازی می‌شود) محصول تخیل استون است. به هر حال، خانواده نیکسون از این فیلم ناراضی بودند.»
• آیا فکر می‌کنید کشور (و کنگره) از سقوط نیکسون درس سازنده‌ای آموخت؟ آیا می‌توانید آن را به واشینگتن امروزی مرتبط کنید؟

والدین باید بدانند که گفتگوهای کاخ سفید در دوران ریاست جمهوری نیکسون، حاوی الفاظ رکیک و زشت فراوانی است، از جمله کلمات «ف**ک»، «ش**ت» و «سی**ت» و همچنین توهین‌های نژادی متعدد (که از نظر تاریخی دقیق است، همان‌طور که در نوارها فاش شد). فیلم‌های خبری قدیمی و تصاویر تلویزیونی، صحنه‌هایی از اجساد، انفجارها و جنایات جنگی در ویتنام، کامبوج و شیلی را نشان می‌دهند. همچنین در مورد زندگی جنسی شخصیت‌های برجسته‌ای مانند مارتین لوتر کینگ، هنری کیسینجر و خانواده کندی صحبت می‌شود. در همین حال، جی. ادگار هوور، مدیر اف‌بی‌آی، که به شدت به همجنس‌گرایی او اشاره شده، با یک پیشخدمت رفتار دوستانه و صمیمانه دارد. این فیلم بسیار طولانی است (حتی در نسخه «کارگردان» طولانی‌تر است)، بنابراین برای بینندگانی که تمرکز کوتاهی دارند، انتخاب مناسبی نیست. برای آگاهی از فیلم‌های مشابه، می‌توانید برای دریافت ایمیل‌های هفتگی «شب فیلم خانوادگی» ثبت‌نام کنید.

این فیلم قطعاً یک درام روان‌شناختی تفسیری است، بیشتر از یک نمایش تاریخی ساده و روایی. (قطعاً یک راهنمای ساده و ابتدایی در مورد رسوایی واترگیت نیست، و به‌خصوص بینندگان جوان باید قبل از تماشای جدی فیلم، دربارهٔ تاریخچهٔ آن تحقیق کنند). فیلم‌ساز الیور استون فیلمبرداری فیلم «نیکسون» را در زمانی آغاز کرد که شخص واقعی نیکسون هنوز زنده بود (صحنه‌هایی از مراسم تشییع جنازهٔ نیکسون در اپیلوگ فیلم گنجانده شده است)، و منتقدان این نویسنده-کارگردان جنجالی (و کهنه‌سرباز جنگ ویتنام) تمایل داشتند که این فیلم زندگی‌نامه‌ای را به‌عنوان یک جنجال‌آفرینی و تفکر توطئه‌آمیز رد کنند. برخی از صحنه‌ها بر اساس واقعیت و گفتگوهای ضبط‌شده در دفتر بیضی شکل کاخ سفید استوار است، درحالی‌که برخی دیگر صرفاً گمانه‌زنی هستند (در این فیلم، پت نیکسون، همسر نیکسون که فردی بسیار خصوصی بود، به‌عنوان نمایندهٔ معترضان، به ریچارد نیکسون اعتراض می‌کند).«مورد شگفت‌انگیز این است که استون چقدر همدلی با رهبری به این اندازه منفور به نظر می‌رسد، به‌خصوص از سوی هالیوود و رسانه‌ها. همزمان با توطئه‌های شرم‌آور و مخفیانه‌اش، می‌بینیم (یا توسط شخصیت‌های دیگر به ما گفته می‌شود) که رئیس‌جمهور نیکسون با چالش‌هایی مواجه شد که به اندازه چالش‌های آبراهام لینکلن ترسناک بودند، و او در مذاکرات صلح با ابرقدرت‌های کمونیست روسیه و چین پیروز شد. "عظمت در دستان او بود"، هنری کیسینجر غمگین (با بازی پل سورینو) می‌گوید. آنتونی هاپکینز، بازیگر بریتانیایی، شباهت ظاهری یا صدایی به نیکسون ندارد، اما در نیمه‌بازسازی خود، زبان بدن و ناراحتی یک مرد جاه‌طلب و رانده‌شده را به تصویر می‌کشد که تمام زندگی خود را به‌خاطر اینکه در طبقه‌ای برتر به دنیا نیامده، احساس بیگانگی و طردشدگی می‌کند—مانند کندی. این حسادت است، چیزی که بیشتر بچه‌ها می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند.»