در اعماق اقیانوس

فیلم "اقیانوس عمیق" با سفر بث (میشل فایفر) از ویسکانسین به شیکاگو برای شرکت در مراسم再会 دانش‌آموزان سابق مدرسه‌اش آغاز می‌شود. او بچه‌هایش، از جمله یک نوزاد و دو پسر کوچک را هم با خود آورده است. در لابی شلوغ هتل، او وینسنت ۶ ساله را همراه برادر ۳ ساله‌اش بن تنها می‌گذارد تا برای مراسم ثبت‌نام کند. وقتی برمی‌گردد، بن ناپدید شده است. پلیس جستجوی گسترده‌ای را سازماندهی می‌کند اما بی‌نتیجه می‌ماند. بث به خانه برمی‌گردد و به افسردگی عمیقی فرو می‌رود، به طوری که به بچه‌هایش بی‌توجه می‌شود و عکاسی را کنار می‌گذارد. همسرش پت (ترییت ویلیامز) مجبور می‌شود از او و بچه‌ها مراقبت کند، و وینسنت که کمی افسرده است، احساس گناه شدیدی می‌کند زیرا فکر می‌کند ناپدید شدن بن باعث نابودی خانواده‌اش شده است. (هشدار: توصیف داستان بدون فاش کردن بخشی از داستان که ممکن است شبیه اسپویلر باشد، غیرممکن است.) نه سال بعد، خانواده به شیکاگو نقل مکان می‌کنند و به طور اتفاقی بن را پیدا می‌کنند که اکنون ۱۲ ساله است و در فاصله چند بلوک از آنها، در خانواده‌ای دیگر زندگی خوبی دارد. این اتفاق زخم‌های قدیمی را دوباره سر باز می‌کند، پویایی خانواده را به چالش می‌کشد و سوالاتی را در مورد بهترین راه برای بن و خانواده مطرح می‌سازد.

• خانواده‌ها می‌توانند درباره تأثیر یک رویداد آسیب‌زا بر همه اعضای خانواده، صرف نظر از سن آنها، صحبت کنند. این فیلم چگونه واکنش‌های متفاوت مادر، پدر و پسر را در برابر از دست دادن یک فرزند بررسی می‌کند؟
• چرا فکر می‌کنید طول می‌کشد تا مادر و پدر در نظر بگیرند که اقداماتشان چگونه بر فرزندانشان تأثیر می‌گذارد؟
• اقبال و اتفاق غیرعادی در پیشبرد این داستان و رسیدن به نقطه‌ی اوج آن نقش دارند. آیا این موضوع را بیش از حد مرتب و منظم می‌بینید یا اینکه این درام به خوبی کار می‌کند؟ چرا؟

آب‌های عمیق اقیانوس" یک درام مهیج محصول ۱۹۹۹ با بازی میشل فایفر است که ظاهراً دربارهٔ ربودن یک کودک است. از طریق این رویداد آغازین، مفهوم آنچه یک خانواده را تشکیل می‌دهد، کاوش می‌شود. این فیلم با بررسی پیامدهای این رویداد تکان‌دهنده، به موضوعاتی مانند افسردگی، اضطراب و تأثیر آن بر روابط خانوادگی می‌پردازد. بزرگسالان در برخی صحنه‌ها سیگار می‌کشند و کلمات و عباراتی مانند "لعنت"، "کثافت"، "احمق" و "احمق" شنیده می‌شود.

در عمق اقیانوس" نیتی خیرخواهانه دارد. هر صحنه آن سرشار از نیت‌های خوب، اما کلیشه‌ای و کسل‌کننده است. با این حال، تماشای این فیلم عمدتاً آزاردهنده است، چرا که نشان می‌دهد چگونه والدین کم‌هوش از درک اتفاقاتی که در خانه خود و با فرزندانشان رخ می‌دهد، عاجزند. آنها به‌طور قابل درکی برای پسری که ربوده شده بود، دلتنگ هستند، اما آزاردهنده و سهل‌انگارانه، هیچ کاری برای مراقبت از پسر آسیب‌دیده‌ای که هنوز با آنها زندگی می‌کند، انجام نمی‌دهند. حتی زمانی که بن بازمی‌گردد و مجبور می‌شود تنها والدینی را که می‌شناسد ترک کند تا با والدین بیولوژیکی‌اش که برای او غریبه هستند زندگی کند، سه ماه طول می‌کشد تا بث و پت درک کنند که از دید بن، آنها دوباره او را ربوده‌اند.اتفاقاتی از این دست بسیار عجیب هستند، مثل اطمینان قلبی که یک کودک 12 ساله همان کودک گمشده در سنین سه سالگی است، علی‌رغم اینکه هیچ شباهتی بین آن‌ها وجود ندارد. این فیلم‌نامه همانند والدین بیولوژیک، به کلی از کنار ترومای پدری که با حسن نیت کودک را بزرگ کرده بود، گذشت. حتی با وجود موسیقی تحریک‌آمیز المر برنشتاین، این فیلم که باید اشک‌آور باشد، هیچ احساسی برانگیخته نمی‌کند.