درمان

این سریال داستان روان درمانگر موفقی به نام پل وستون (با بازی گابریل بیرن) را دنبال می‌کند که با بیماران قدیمی و جدیدش (از جمله بلر آندرود و امبت دیویتس) در طول حدود دو ماه ملاقات می‌کند. پل که نگران است در آستانه بحران میانسالی دیگری باشد، ملاقات‌های هفتگی با روان درمانگر خودش (دایان ویست) را هم شروع می‌کند، زنی که اتفاقاً مدیر سابق نسبتاً دور از دسترس اوست.

• خانواده‌ها می‌توانند در مورد این صحبت کنند که این مجموعه (که بر اساس سریال تحسین‌شده اسرائیلی BeTipul ساخته شده) چگونه با پیش بردن داستان در زمان واقعی در طول چند هفته، درام را به سمت جدیدی هدایت می‌کند. آیا فکر می‌کنید سریال‌های دیگر با فرمت زمان واقعی مانند 24 ممکن است الهام‌بخش سازندگان این سریال بوده باشند؟ آیا ساختار دیگری برای این سریال قابل تصور بود؟ آیا فکر می‌کنید فرمت غیرمعمول آن، تماشای سریال را جذاب‌تر می‌کند، یا اینکه باعث می‌شود داستان بیش از حد واقعی به نظر برسد و در نتیجه کسل‌کننده شود؟

والدین باید بدانند که داستان این درام غیرمتعارف توسط گروهی از بازیگران اصلی که عمدتا بزرگسال هستند پیش برده می‌شود. این بازیگران جزئیات زندگی خود را با یک روانشناس در میان می‌گذارند. روانشناسی که خود با مشکلاتی دست و پنجه نرم می‌کند. رفتارهای خودتخریبی که در هر قسمت مورد بحث قرار می‌گیرند از دروغ‌های ساده تا زنای محصنه را شامل می‌شوند. همچنین یک بیمار ۱۶ ساله به دلیل اینکه با دوچرخه به سمت ترافیک حرکت کرده بود، مشکوک به داشتن تمایلات خودکشی است. در حالی که این مجموعه برای کودکان بسیار شدید است، نوجوانان بزرگتر باید از نظر عاطفی قادر به پردازش احساسات پیچیده‌ای باشند که در محتوا نهفته است. اما فرمت این مجموعه به گونه‌ای است که بعید است نوجوانان واقعا بخواهند آن را تماشا کنند.

در انحراف از خوراک معمول تلویزیونی، «درمان» پنج شب در هفته پخش می‌شود و هر قسمت را به عنوان یک جلسه‌ی زمان واقعی بین پل و یک بیمار ساختاربندی می‌کند. در طول دوره‌ی نه هفته‌ای سریال، بیماران در همان شب هر هفته برای جلسه‌ی دیگری بازمی‌گردند.از نظر فرمت، سریال درمانی قطعا جسورانه است. اما در این مورد خاص، متفاوت بودن لزوما بهتر نیست. در حالی که برخی از بینندگان بدون شک از رویکرد ظریف این سریال به درام لذت خواهند برد، که با تنش‌های گفتگومحور و بازی‌های ظریف گروهی از بازیگران خوب تغذیه می‌شود، دیگران احتمالا آن را به اندازه کافی جذاب نمی‌یابند تا بمانند و ببینند چه اتفاقی می‌افتد. در نهایت، سریال درمانی نه تنها از بینندگان می‌خواهد که صبور باشند، بلکه از آنها می‌خواهد که نتیجه‌گیری‌های خود را بکشند و واقعا و حقیقتا فکر کنند. برای اکثر مردم، این درخواست زیادی است.