گاو خشمگین

در سال 1964، جیک لاموتا (رابرت دنیرو) پیر، چاق و از کارافتاده خود را برای اجرای شبانه‌اش آماده می‌کند. با بازگشت به سال 1941، با جیک جوان آشنا می‌شویم، فردی بی‌رحم و خشمگین که ضربات سنگینی را در رینگ بوکس به حریفانش وارد می‌کند. خارج از رینگ، رفتار او چندان متفاوت نیست. با همسرش دعوا می‌کند، دختر جوانی به نام ویکی (کتی موریارتی) را فریب می‌دهد، با او ازدواج می‌کند و رفتاری پر از حسادت و شکاکیت نسبت به او نشان می‌دهد. برادرش جویی (جو پشی) همیشه در کنار اوست، اما جیک حتی با او نیز بدرفتاری می‌کند. سرانجام جیک قهرمانی وزن متوسط را کسب می‌کند، اما آیا می‌تواند از سقوط اجتناب‌ناپذیر پس از آن جلوگیری کند؟

• خانواده‌ها می‌توانند درباره خشونتی که در فیلم وجود دارد صحبت کنند. خشونت داخل رینگ با خشونت خارج از رینگ چه تفاوتی دارد؟ فیلمسازان چگونه خشونت را در این فیلم برجسته کرده‌اند؟
• آیا جیک یک قلدر است؟ آیا او یک الگوی رفتاری است؟ آیا این فیلم هنوز هم خوب است حتی اگر موضوع آن یک آدم خوب نباشد؟
• چه چیزی باعث شده که این فیلم در گذر زمان دوام بیاورد؟

والدین باید بدانند که این فیلم زندگی‌نامه‌ای درباره جیک لاموتا، قهرمان بوکس، یکی از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های آمریکایی است که در سال ۱۹۸۰ ساخته شده است. این فیلم بسیار خشن است و علاوه بر صحنه‌های مبارزه‌ی بوکس، خشونت غیرقابل‌تصوری خارج از رینگ به تصویر می‌کشد (جیک همسر و برادرش را کتک می‌زند). زبان فیلم بسیار تند و تیز است و کلمات رکیکی مانند "ف--ک"، "ش--ت"، "ک--ت" و "ک--ک" در آن استفاده شده است. همچنین حداقل یک صحنه با ایما و اشاره‌های جنسی قوی در فیلم وجود دارد. برخی از شخصیت‌ها الکل و سیگار مصرف می‌کنند، اما به صورت زمینه‌ای و همچنین یک آگهی تلویزیونی برای آبجوی پابست بلو ریبن وجود دارد. نوجوانانی که علاقه‌مند به تاریخ سینما هستند، ممکن است در نهایت به این فیلم علاقه‌مند شوند، اما اجازه ندهید فیلمبرداری سیاه و سفید قدیمی شما را فریب دهد: این فیلم فقط برای نوجوانان بزرگ‌تر و بزرگسالان مناسب است.

کارگردان مارتین اسکورسیزی برای القای حس آن دوره، از فیلمبرداری سیاه و سفید زیبا استفاده می‌کند. اما این کار به سختی می‌تواند محتوای تند و مدرن فیلم را بپوشاند، از زبان و رفتار گرفته تا صحنه‌های خشونت‌بار مبارزه (که اسکورسیزی عمداً آن‌ها را سینمایی و نه واقع‌گرایانه فیلمبرداری کرده است). علاوه بر این‌ها، بازی‌های بازیگران استاندارد جدیدی را برای سینمای آمریکا و بازیگران آن تعریف می‌کند؛ رابرت دنیرو به خاطر اضافه کردن 60 پوند وزن در طول تولید فیلم مشهور است. جو پشی و فرانک ویلی به خوبی با او هماهنگ هستند. کمتر فیلمی با این میزان قدرت منفجر می‌شود.اسکورسیزی که یکی از محترم‌ترین کارگردانان سینما در جهان است، فیلم «گاو خشمگین» را در دوره‌ای جالب از کارنامه‌اش ساخت؛ دوره‌ای که بین فیلم‌های خشن و خیابانی‌اش مثل «راننده تاکسی» و فیلم‌های گانگستری جذابش مثل «رفقای خوب» قرار می‌گیرد. این فیلم ویژگی‌هایی از هر دو سبک دارد و به همین دلیل تجربه‌ای ضروری از آثار اسکورسیزی به شمار می‌رود. زاویه‌های فیلمبرداری و تدوین برنده اسکار این فیلم بی‌نقص هستند، از جمله صحنه به یادماندنی اولین دیدار جیک و ویکی از طریق نرده‌های زنجیری.